Bad Mafia 4: ปากร้าย
737 Words
หลังจากที่เขาเดินออกไปฉันจะทำอะไรได้นอกจาก... หยุดกินและวางช้อนเดินตามหลังเขาออกไป เจ้าของเดินออกไปขนาดนั้นใครมันจะไปกินลงถึงจะหิวมากก็เถอะ
“เฮ้อออ~”
“คุณอิ่มแล้วเหรอ?” เสียงของผู้ชายที่ยืนอยู่ถามที่นี่ที่ไหมทำไมคนมากมายขนาดนี้เหมือนอย่างกับจะมาใครฆ่างั้นแหละ
“เจ้าของบ้านเดินออกไปขนาดนั้นฉันกินไม่ลงแล้วค่ะ...แหะ ๆ” ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งก่อนจะสับขาเดินตามเขาไปเพราะกลัวว่าจะไม่ทันเขา
และพอตามมาก็ถึงห้องโถงใหญ่น่าจะเป็นห้องรับแขกวิวด้านหลังคือทะเลกว้างมากกกกกก
“นั่งสิจะยืนอีกนานไหม?” เขาพูดเมื่อฉันมองสำรวจนานไปหน่อยเลยรีบทิ้งตัวลงที่โซฟาตรงข้ามกับเขาและนั่นทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้น
“เอ่อ..ขอโทษนะคะที่คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้” ฉันไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณผู้มีพระคุณ
“ไม่ได้อยากช่วยเธอลอยมาติดเกาะของฉันเอง” ละลอยมา?
ทำไมรูปประโยคมันไม่เหมือนคนเลยละ? เหมือนอะไรที่มันเหลืองลอยอยู่ในคอห่านมากกว่า
“นั่นแหละค่ะไม่ว่าจะลอยมาติดเกาะหรืออะไรก็ตามฉันก็ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะเพราะถ้าไม่ได้เกาะนี้ฉันคงตายไปแล้วแน่ ๆ เลย” ฉันบีบตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดฉันคิดว่าจะตายซะแล้ว ความรู้สึกหนาวเย็นที่ได้รับมันคือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันทั้งน่ากลัวและโดดเดี่ยว
“จะรับไว้ก็แล้วกัน” ไอ้ท่าทางยิ่ง ๆ นั่นมันคืออะไรกัน?
“แล้วถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปฉันให้คุณไปส่งที่ฝั่งได้ไหมคะหรือให้ลูกน้องคุณไปส่งก็ได้...”
“นั่นแหละปัญหาที่ฉันจะพูดกับเธอ” ยังพูดจบได้ไม่นานเขาก็พูดสวนขึ้นมาทันที
“คะ??” ปัญหาอะไร? อะไรคือปัญหาแค่ไปส่งฉันที่ฝั่งมันจะเป็นปัญหาอะไรนักหนา??
“ฉันจ่ายค่าเสียเวลาให้ก็ได้ค่ะแค่ไปส่ง..”
“เงิน...ฉันมีมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่า” นั่นสินะก็ขนาดเป็นเจ้าของเกาะที่สวยขนาดนี้ได้นี้น่าทรัพย์สินของเขามากกว่าบริษัทของฉันทั้งหมดอีกมั้ง
“แล้วอะไรคือปัญหาละคะ?”
“เฮ้อ~” เขาถอนหายใจออกมาแรง ๆ
“เพราะพายุเข้าฉันเลยให้คนไปส่งเธอไม่ได้” อ๋อ ที่แท้ก็พายุเข้ามันคงเดินทางลำบากสินะ
“ละแล้วกี่วันคะไอ้พายุนั่นมันถึงจะหมด” น่าจะไม่เกิน 2-3 วันหรอกมั้ง
“3 เดือน”
“3 เดือน!!!! พายุบ้าอะไรมันนานขนาดนั้นคะคุณ?!! นี่คุณหลอกฉันใช่ไหมฮะ?!” ไม่ใช่ว่าเห็นสวยหน่อยแล้วจะยื้อให้อยู่ต่อหรอกนะ! ฉันบ่มักผู้ชายหน้าหนวกหรอกนะ!!
“ฉันไม่จำเป็นต้องหลอกเธอเพราะการมีเธออยู่ในเกาะมันคือการเพิ่มภาระ”
“ภะภาระ?”
“ใช่...เธอลอยมาติดเกาะของฉันเองนะเพราะงั้นก็ทนหน่อยที่นี่มันออกเขตประเทศไทยมาแล้วพายุมันก็นานแบบนี้แหละ”
“อะออกนอกประเทศ?” นี่ฉันลอยออกมาขนาดไหนเนี่ยยยยแถมยังไม่ตายอีก?
“เพราะฉะนั้นฉันไม่ได้รั้งเพราะเธอสวยหรอกนะอย่าคิดไปเอง”
เอ๊ะ??
“ฉะฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย!! นี้คุณกลับมาก่อนนนนนนนน” เขาพูดจบก็เดินออกไปทันทีไม่ฟังที่ฉันเลยสักนิดจะรีบไปไหนของเขานี่มันบ้านเขาทำเหมือนมันจะหนีอะ!!!
แล้วสรุปคือฉันต้องอยู่ที่นี่ 3 เดือนนน???
เหอะ ๆ ทนหน่อยมิรันแกต้องกลับไปแก้แค้นพวกคนทรยศให้ได้!!!
ตึก..ตึก..ตึก..
“คุณ..” และแล้วเขาก็กลับมาก็ไม่ได้ใจร้ายอะไรนี่เนอะ ^0^
“ถ้าไม่อยากโดนรุมโทรมก็อย่าเดินเผ่นพ่านเพราะที่นี่เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว” และก็เดินออกไป นี่กะจะไม่ให้ฉันถามอะไรเลยใช่ไหม? ชื่ออะไร?? อายุเท่าไหร่?? เขาเป็นใคร???
รีบเกิ๊น!!
แต่ว่านะ...เขาดูไม่ใจร้ายแต่ปากโคตรร้ายเลย!!!
- Writer
