ตอนที่2 จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่?

1638 Words

แม้แผ่นหลังของหงเหม่ยหลงจะเย็นเฉียบเพราะถูกบุรุษผู้หนึ่งจัดท่าให้นั่งพิงกับผนังถ้ำ แต่ด้านหน้าของนางกลับอบอุ่น เพราะเปลวไฟที่กำลังคุโชน เขากำลังก่อไฟเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตัวเขาเองและตัวนาง แม้นตอนที่นางสติเลือนลางอยู่นั้น นางก็ยังสัมผัสได้ถึงเลือดอุ่นๆที่ไหลออกจากปากแผลของธนูนั่น นางอยู่บนไหล่ข้างหนึ่งของเขา เนื้อตัวของเขามีบาดแผลหลายแห่ง ทั้งยังมีธนูปักอยู่กลางหลัง แต่เขาก็ยังแบกนางมาด้วย ที่จริงแล้ว ถ้าเขาทิ้งนางไว้ที่ริมแม่น้ำก็คงไม่เป็นไร แต่เขาก็ยังพยายาม พานางมาด้วย ทั้งๆที่ เขาบาดเจ็บสาหัสปานนั้น “ถ้าทิ้งเจ้าไว้ที่เดิม เกรงว่าคนพวกนั้นฟื้นขึ้นมา เจ้าคงไม่รอด” เหมือนเขาเดาความคิดของนางออก จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย เย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์ หงเหม่ยหลงลืมตาขึ้นอีกครั้งในจังหวะเดียวกับที่เขาหันหน้ามา หญิงสาวถึงกับตะลังงันกับบุรุษตรงหน้าเมื่อได้มองเขาอย่างเต็มตา ใบหน้าของชายหนุ่มแม้จะมอมแมมเต็มไปด้วยฝุ่นดิน เพราะผ่านการต่อสู้มาอย่างดุเดือด แต่ก็ยังคงความหล่อเหลาคมคายดูมีเสน่ห์ของบุรุษเพศเป็นอย่างยิ่ง หงเหม่ยหลงเพียงเหม่อมองบุรุษตรงหน้าอย่างเผลอไผล นางไม่เคยพบเจอบุรุษที่มีใบหน้างดงามปานเทพเซียนเช่นนี้มาก่อน อันที่จริงนางก็สะดุดตากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาตั้งแต่ที่ริมแม่น้ำแล้ว แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เพราะเหตุการณ์ที่ริมแม่น้ำทำให้นางไม่มีเวลาคิดสิ่งอื่นใด ที่ๆนางจากมา สำนักหมื่นโลกันต์ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีบุรุษเพศ แต่ที่นั่นมีแต่บุรุษเพศที่หน้าตาโหดเหี้ยมดุดัน โดยเฉพาะผู้เป็นบิดาของนาง นับได้ว่าหน้าเหี้ยมกว่าผู้ใด แม้จะมีบางคนที่หน้าตาจัดได้ว่าหล่อเหลา แต่ก็ไม่มีใครเลยที่จะรูปงามเท่าบุรุษตรงหน้าของนางยามนี้ มิรู้ได้ว่าทำไม นางถึง... “จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชาเช่นเดิม แม้สายตาจะไม่ได้มองมาทางนาง เขาเป็นองค์ชายของราชวงศ์ปัจจุบัน มีใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่เลื่องลือ นามว่า หลี่ซ่งหมิน เขามิได้แปลกใจอันใดเลยที่มักจะมีบรรดาอิสตรีมองเขาด้วยความหลงไหล แบบไม่วางตา เยี่ยงนางในยามนี้ เหล่าสตรีล้วนเป็นเช่นนี้เมื่อได้เจอะเจอกับเขา ซึ่งเขาก็มิได้คิดที่จะสนใจอันใดกับสายตาเหม่อมองคล้ายหลงใหลเพียงแรกเห็นอย่างนั้น เสียงของชายหนุ่มดึงหงเหม่ยหลงที่กำลังเหม่อมองเขาให้ออกจากภวังค์ในทันที “อ้อ” นางร้องออกมาแค่นั้น พร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ “โทษที ข้าไม่เคยพบเจอบุรุษที่ เอ่อ...ดูดีเช่นท่าน...ท่านช่างดูดีหาใครเปรียบ” นางบอกกล่าวแก่ชายหนุ่มแบบตรงไปตรงมาตามความรู้สึกไม่มีปิดบังใดๆ ทำเอาสายตาคมของหลี่ซ่งหมินต้องหันกลับมาหงเหม่ยหลงอีกรอบ ตอนนี้นางไม่ได้มองมาที่เขาแล้ว นางกำลังมองไปรอบๆถ้ำ นางกำลังสำรวจทุกอย่างภายในถ้ำ นางรู้สึกคอแห้งจึงลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หลี่ซ่งหมินเห็นกิริยานั้นของนางจึงเอ่ย “ถ้าเจ้าหิวก็คงต้องทนเอา” เขายังคงกล่าวอย่างเย็นชา ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยไร้อารมณ์ใดๆ “เพราะข้าไม่มีเรียวแรงมากพอจะไปหาของกินมาให้” เขากล่าวอย่างไร้ซึ่งไมตรีตามวิสัย เขาไม่เคยคิดที่จะผูกมิตรสานไมตรีกับสตรีนางใด หงเหม่ยหลงเพียงปรายตามองมาทางชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วมองเลยไปทางด้านหลังของเขา ธนูที่ปักอยู่ตรงกลางหลังของเขานั้น บัดนี้ถูกหักปลายออกไปแล้ว เหลือเพียงหัวธนูที่ยังคงปักติดคาปากแผลอยู่โดยมีเลือดไหลซึมจนแห้งติดอยู่โดยรอบ นางจึงเอ่ยกับเขา “ประเดี๋ยวข้าจะออกไปหามาเอง ท่านพักเถอะ” จบคำหงเหม่ยหลงก็พยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เมื่อลุกขึ้นได้แล้วก็พยายามเดินออกไป ใช้มือข้างหนึ่งไต่ผนังถ้ำไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มมองตามร่างระหงที่กำลังเดินออกไปอย่างยากลำบาก เห็นได้ชัดว่านางเองก็บาดเจ็บอยู่ไม่น้อย จะร้องห้ามก็ปากหนัก มันมิใช่วิสัยของเขา เวลาผ่านไปซักพัก ร่างบางก็กลับเข้ามาพร้อมกับผลไม้บางชนิดและใบไม้ใบหญ้า ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นสมุนไพร หลี่ซ่งหมินมองตามทุกกิริยาของนาง เขานั่งมองนางอยู่อย่างนั้น ดวงตาคมดำดิ่งลึกไร้ก้นบึ้งของเขายังคงเก็บซ่อนอารมณ์ต่างๆเอาไว้ได้อย่างมิดชิด “ข้าหามาได้เท่านี้ ท่านกินเถอะ” หงเหม่ยหลงเอ่ยพลางวางผลไม้ไว้ด้านหน้าของชายหนุ่มก่อนจะอ้อมมานั่งลงตรงทางด้านหลังของเขา “ท่านจะกินก่อน หรือทำแผลก่อนดี” นางเอียงหน้ามาถามเขาจากทางด้านหลัง หลี่ซ่งหมินเอียงหน้าไปทางหงเหม่ยหลง เขากำลังจะตอบนาง แต่หญิงสาวชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน “ข้าจะทำแผลให้ก่อนก็แล้วกัน ถ้ากินก่อนอาจจะสำลักออกมาจนหมด เสียดายของ” นางกล่าวแค่นั้นด้วยดวงตาคมดุไร้ซึ่งแววหลงใหลใดๆในตัวของชายหนุ่ม หญิงสาวใช้มือเอื้อมหยิบผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม ใบหน้างามเฉียดปลายจมูกของเขาไปเพียงเสี้ยวเส้นบางๆ “อ่ะ กัดเจ้านี้ไว้” นางเอ่ยแค่นั้นพร้อมกับยกผลไม้ขึ้นมาใกล้กับริมฝีปากของเขา หลี่ซ่งหมินเพียงรับเอาไว้ในมือ มิได้กัดเอาไว้อย่างที่นางบอก หงเหม่ยหลงไม่ได้สนใจการกระทำของเขาที่ขัดคำสั่งของนางแม้แต่น้อย นางเพียงหันหน้าไปสนใจอยู่กับการถอดเสื้อของชายหนุ่ม หญิงสาวเอื้อมมือมาปลดสายคาดเอวของเขาจากทางด้านหลังก่อนจะค่อยๆปล่อยให้สาบเสื้อคลายตัวเองออก นางบรรจงถอดเสื้อของเขาออกอย่างเบามือเพื่อหมายจะดูบาดแผลที่แผ่นหลังของเขา หลี่ซ่งหมินรู้ถึงเจตนาของนาง จึงมิได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาจึงเพียงนั่งเฉยๆปล่อยให้หญิงสาวเปลื้องผ้าท่อนบนของเขาอยู่อย่างนั้น เมื่อเสื้อคลายตัวออกจากลำตัวท่อนบนเผยให้เห็นแผ่นหลังกว้างใหญ่ของชายหนุ่ม หงเหม่ยหลงจึงไล่สายตาสำรวจบริเวณแผ่นหลังของเขาจนสามารถมองเห็นบาดแผลต่างๆได้อย่างชัดเจน หญิงสาวจึงใช้มือเรียวงามข้างหนึ่งของตนจับและกดไหล่ข้างหนึ่งของชายหนุ่มเพื่อยึดเอาไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็บรรจงจับหัวธนูที่คาปากแผลอยู่ สวบ! เสียงเบาๆของหัวธนูเสียดสีกับผิวเนื้อเมื่อถูกดึงออกมาจากปากแผลอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังของบุรุษตรงหน้าเกร็งตัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีเสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดใดๆออกมาจากริมฝีปากได้รูปของเขาแม้แต่น้อย มีเพียงผลไม้ในมือเท่านั้นที่ เละแหลกเหลว “บอกให้กัดเอาไว้ก็ไม่เชื่อ อดกินแล้วนั่น” หงเหม่ยหลงพูดเยาะเย้ย พร้อมกับนำสมุนไพรที่หามาได้ อุดปากแผลให้อย่างรวดเร็วแต่เบามือ ทุกบาดแผลบนแผ่นหลังของหลี่ซ่งหมินถูกสมุนไพรปกปิดเอาไว้จนครบทุกริ้วรอย หลี่ซ่งหมินเอียงหน้าปรายตามองใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวเป็นเชิงคำถาม “มันเป็นสมุนไพรสำหรับห้ามเลือด และลดการอักเสบได้เป็นอย่างดี” นางชิงตอบก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยถาม ชายหนุ่มหรี่ตามองหญิงสาวอย่างสำรวจ พินิจ พิจารณา นางเป็นใคร มาจากไหน ทำไมถึงมาอยู่ในที่ทุรกันดารแห่งนี้ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากรู้ที่มา ที่ไป ของสตรีแปลกหน้า สตรีที่เขาพบเจอมักจะมีใบหน้าสวยงาม อ่อนหวาน กิริยามายาทเรียบร้อย นุ่มนวล น่าทะนุถนอม ทุกนางล้วนแล้วแต่จะต้องสวยสง่าดูดีอยู่ตลอดเวลา แต่ละนางต่างประทินโฉมเอาไว้อย่างครบเครื่องครบครัน ใส่จริตมารยาเอาไว้อย่างสูงค่ามากมาย และที่สำคัญส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่ดูอ่อนแอ แต่นาง... ท่าทางมอมแมมคล้ายกับผ่านการต่อสู้ตรากตรำมาอย่างหนักหนาสาหัส การแต่งกายของนางคงไว้ซึ่งความทรงพลังมิได้สวยงามแต่อย่างใด ใบหน้าของนางแม้ว่าจะซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดแต่ช่างดูดุดันผิดจากสตรีทั่วไป ดวงตาของนางคมเฉี่ยวน่าเกรงขาม สายตายามมองมาแต่ละครั้งคล้ายดั่งนางพญาก็ไม่ปาน ท่าทางมั่นใจนั่นอีก ถึงแม้ว่าร่างกายของนางจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่าบาดเจ็บสาหัส แต่กิริยาของนางไม่อ่อนแอเลยสักนิด “จะจ้องข้าอีกนานหรือไม่” รอบนี้เป็นหงเหม่ยหลงบ้างที่เป็นฝ่ายถาม ทำเอาหลี่ซ่งหมินต้องรีบออกจากภวังค์ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเช่นกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more