ตอนที่ 6 กลายเป็นแม่
556 Words
ฮันนี่วิ่งออกมาหยุดหน้าลิฟต์ หูของเธอได้ยินเสียงเล็กหวีดร้องราวกับจะขาดใจ ความสงสารก่อตัวขึ้นมาจนแน่นในอก หันชำเลืองหางตาไปมองครู่หนึ่ง มือเอื้อมไปกดลิฟต์ค้างไว้
“กรี๊ดด คุณป๊าปล่อยน้องควีน ฮือ ๆ น้องควีนจะไปห้ามไม่ให้พี่ฮันนี่กลับ ปล่อย!!! ฮือ ๆ ทำไมถึงทิ้งน้องควีนทุกครั้งเลย ฮือ ๆ วันนี้วันเกิดน้องควีนนะคะ ฮึกทำไมไม่อยู่ด้วย ฮือ ๆ หม่ามี๊ขาอย่าไป!”
“หม่ามี๊ขาอยู่กับน้องควีน!!”
มือที่ค้างอยู่บนปุ่มกดลิฟต์ถูกดึงกลับมาข้างลำตัว ฮันนี่หลับตาลงอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะวิ่งกลับไปหน้าห้องผู้บริหาร ไอเย็นจากขอบประตูด้านล่างปะทะกับหลังเท้า พลันดึงสติของเธอให้กลับมา
คนอื่นเกลียดเธอหมดอยู่แล้วนี่ ยังต้องสนใจอะไร กลับไปร่างตัวเองไม่ได้ ฉะนั้นเธอก็ควรสนใจความรู้สึกคนที่รักเธอไม่ใช่เหรอ
เด็กคนนั้นคือลูกถึงจะไม่ได้คลอด แต่ตอนนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านางร้ายคือคนทำให้เขาเกิดมา คงไม่ผิดใช่ไหมที่เธอจะแหกบทนิยายเฮงซวยเพื่อเด็กคนนี้
แกร็ก!
“แค่ออกไปเข้าห้องน้ำจะร้องไห้ทำไม ตะโกนมากเดี๋ยวเจ็บคอเย็นนี้ไม่ให้กินไอติมนะ” ฮันนี่เบือนหน้าหนีภาพตัวร้ายกอดลูกสาวที่ดิ้นเอาเป็นเอาตาย
สุดท้ายแล้วเธอก็เลือกทำในสิ่งที่จะทำให้อนาคตวุ่นวาย การที่นางร้ายมีลูกโผล่มา นิยายบ้านี่คงปั่นป่วนยิ่งกว่าตอนมีการกวนเกษียรสมุทร
“หม่ามี๊กลับมาแล้ว ฮือ ๆ” เด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดบิดายังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น
ฮันนี่ขมวดคิ้วที่สิบหมื่นยังไม่ปล่อยมือจากตัวลูกสาว พอหันไปมองป้าแหววแกก็ทำเพียงนั่งก้มหน้าอย่างคนไม่รู้จะช่วยอย่างไร แกค่อย ๆ ลุกเดินออกไปรอนอกห้อง หญิงสาวส่ายหัวกลอกตามองบนกับเหตุการณ์เบื้องหน้า จากนั้นเดินมาย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ
เอาวะ! แค่เป็นแม่คนมันจะยากสักแค่ไหน อย่างน้อยพ่อของลูกก็รวย!
“ปล่อยลูกสิคะ น้องควีนแทบหายใจไม่ออกแล้ว”
ฮันนี่วางมือลงบนแขนของชายหนุ่ม เธอแกะแขนนั้นออกจากตัวลูกสาวที่โถมตัวเข้าหา ฮันนี่รับร่างเล็กนั้นไว้ด้วยใจที่ปลอดโปร่ง ความรู้สึกนี้เพิ่งเกิดขึ้นครั้งแรกตั้งแต่ตอนที่เธอมาอยู่ที่นี่
สิบหมื่นมองอย่างไม่เชื่อสายตา อย่าว่าแต่หวังเลย เขาไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ฮันนี่กำลังนั่งกอดลูกสาวและมองเลยผ่านมาถึงเขา แววตาอ่อนโยนที่เขาไม่เคยได้รับ ตอนนี้กำลังมองมาพร้อมกับคำพูดหนักแน่น
“ฮันนี่ไม่ไปไหนแล้วค่ะ ขอโทษที่สนใจแต่เรื่องตัวเอง ต่อไปนี้ฮันนี่จะช่วยคุณเลี้ยงน้องควีนเองนะคะ”
แค่กลับไปคืนสินสอดก็จบ ไอศูรย์กับเธอไม่ได้รักกันอยู่แล้ว
ไม่ต้องรอให้เสียเวลาถึงหนึ่งปีหรอก แต่งวันเดียวก็ถือว่าแต่ง จบเรื่องคำสัญญาคนรุ่นหลังไป ส่วนสิบหมื่นค่อยตกลงกันเรื่องดูแลน้องควีน…
- Writer
