เมื่อจัดการปราบพยศจนแม่ตัวดีระทดระทวย วูล์ฟก็กระเตงเจ้าของร่างอ่อนปวกเปียก ดวงตาฉ่ำเยิ้มมาโยนลงบนเตียงกว้าง ครั้นแผ่นหลังบอบบางกระแทกกับพื้นเตียงมะลิร้อยก็ได้สติ รีบกระเสือกกระสนลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล ขณะที่ดวงตากลมโตจ้องคนที่ยืนจังก้าอยู่บริเวณปลายเตียงด้วยความตระหนกสุดขีด ก่อนจะผวาเฮือก และใบหน้าซีดเผือด เมื่ออยู่ๆ พ่อเจ้าประคุณก็กระชากเสื้อคลุมออกจากกายทรงพลัง แล้วกระโจนขึ้นมาบนเตียง มะลิร้อยอยากจะเผ่นแนบหนีไปให้ไกลแต่กลับก้าวขาไม่ออก จึงทำได้เพียงนั่งตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น
“ทีนี้ก็มาทำให้มันสงบเสียที” วูล์ฟออกคำสั่งอย่างไร้ความอดทนอีกต่อไป หมดเวลาที่จะเล่นบทหมาหยอกไก่กับเมียเด็กแล้ว เพราะถ้าไม่ได้รับการปลดปล่อยเดี๋ยวนี้เขาต้องคลั่งตายแน่ๆ
“มะ…ไม่นะคะ ได้โปรดเถอะ” หญิงสาววิงวอนเสียงสะท้านปากคอสั่นระริก
“เลือกเอานะ…ว่าเธอจะยอมทำให้มันสงบ หรือจะให้ฉัน ‘ร่วมรัก’ กับเธอ” พ่อหนุ่มคล
