บทที่ 30
เมื่อเข้ามาในบ้านซูหนิงเหมยจึงเข้าครัวต้มบะหมี่ไข่ให้เฟยเทียนหนึ่งชาม เพราะเลยเวลาเที่ยงมานานแล้วหนิงเหมยจึงไม่มีความอยากอาหารจึงได้นำเอาเค้กข้าวธัญพืชที่ทำไว้เมื่อคืนออกมากินกับน้ำหวานเท่านนั้น
“บะหมี่คุณอยู่ไหน”
เมื่อเฟยเทียนล้างมือออกมาจากห้องน้ำเห็นชามบะหมี่วางบนโต๊ะแค่หนึ่งชามก็รู้ว่ามีแต่ส่วนของตนเองเท่านั้นจึงได้ถามหนิงเหมยด้วยความห่วงใย
“ฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่แค่กินเค้กข้าวธัญพืชและน้ำหวานก็พอ”
“อืม”
ร่างสูงนั่งลงตรงเก้าอี้โต๊ะกินข้าวก่อนที่จะลงมือจัดการบะหมี่ในชามของตนเอง
“คุณไม่ถามฉันหรือ”
หนิงเหมยหมายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่สถานีตำรวจ เธอรู้สึกอึดอัดและกดดันที่เฟยเทียนไม่ยอมถามอะไรเลยสุดท้ายทนไม่ไหวจึงได้เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
เฟยเทียนไม่ได้ตอบทันทีเขาคีบบะหมี่คำสุดท้ายเข้าปากของตนเองเหมือนกับว่าไม่ได้ยินคำถามของหนิงเมย เมื่อซูหนิงเหมยยังไม่ได้รับคำตอบเธอจึงจ้อง
