โซ่ล่ามรัก Chain of Love

โซ่ล่ามรัก “ยัยมิเกล แกท็อปวิชาบัญชีอีกแล้วนะ” เสียงที่ดูตกใจทุกเรื่องและทุกครั้งนั่นคือเพื่อนเธอเอง น้ำหวานเป็นเพื่อนสาวคนสนิท เพื่อนรัก เพื่อนคนเดียวของมิเกลเลยก็ว่าได้ เอาจริงๆ เธอเองพูดคุยกับใครทุกคนก็คือเพื่อนนั่นแหละ แต่เพื่อนคนที่มองหน้าแล้วรู้ใจ มีคนเดียวก็คือผู้หญิงร่างเล็กใบหน้าสวยที่นั่งตาโตเป็นไข่ห่านอยู่ตอนนี้ น้ำเสียงเหมือนไม่พอใจแต่มันคือเสียงแสดงความยินดี และเธอมักได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ทุกครั้งเวลาเพื่อนสาวมีเรื่องให้ตื่นเต้น “หึ ชินแล้ว” เธอไหวไหล่ตอบกลับไปแบบหมั้นหน้าให้เพื่อนหมั่นไส้เล่น วิชานี้ถือว่าค่อนข้างโหดกับนักศึกษาบัญชีเลยก็ว่าได้ เวลาจะสอบเก็บคะแนนแต่ละครั้งทุกคนจะติวกันเหมือนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเลย เธอกับเพื่อนสนิทก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ติวกันแบบหามรุ่งหามค่ำ แต่ด้วยความเก่งที่สะสมมาคงแกล้งทำได้คะแนนน้อยไม่ได้ “หมั้นหน้าหมั้นโหนกจริงๆ” น้ำหวานเบะปากแต่ชอบที่เห็นเพื่อนได้คะแนนเยอะ และไม่เคยอิจฉาเพื่อนเลย “ฉันพลาดเองที่ชมแก มันทำให้แกดูหมั่นหน้ามากกว่าเดิมไปอีก” ฮ่า ฮ่าๆๆ มิเกลหัวเราะร่าออกมาเสียงดัง “แต่แกก็เก่งจริงๆ แหละ ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย แกคือเดอะเบสเลย ถามจริงๆ เถอะ แกไม่เหนื่อยบ้างเหรอ ไหนจะเรียนหนัก ทำงานเลิกก็ดึก วันหนึ่งแกนอนไม่กี่ชั่วโมงเอง” “ถ้าฉันไม่ทำงาน แล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนใช้ละ ต่อให้ได้ทุนเรียนดีไม่ต้องเสียค่าเทอม แต่ค่าห้อง ค่าใช้จ่ายอื่นๆ อีกละ แกก็น่าจะรู้ดี” ชีวิตเธอมันไม่ง่ายเลย เงินทุกบาทเธอหาเอง ไม่เคยเดือดร้อนใคร ทั้งเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยมันเหนื่อยมากจริงๆ เพราะต้นทุนชีวิตของคนเรามันไม่เหมือนกัน ส่วนน้ำหวานบ้านค่อนข้างมีฐานะเลยก็ว่าได้ ชีวิตลูกคุณหนูซึ่งต่างกับมิเกลสุดขั้ว หลายครั้งที่น้ำหวานเอ่ยปากอยากจะช่วย เอาเงินให้ยืมก่อนเพราะไม่อยากเห็นเธอเหนื่อย แต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธทุกครั้ง เพราะสุดท้ายแล้วมิเกลคิดว่าต้องมานั่งใช้หนี้อยู่ดี คิดซะว่าลำบากตอนนี้อนาคตอาจจะสบาย...ถึงแม้ตอนนี้อนาคตความสบายนั้นจะริบหรี่เหลือเกิน “เฮ้อ ฉันละเหนื่อยแทนแกจริงๆ แต่วันนี้ฉันขอพาแกไปเลี้ยงที่ยอมติวสอบให้ฉันนะ แกตกลงกับฉันแล้วห้ามผิดคำพูด" “อ้อนเป็นเด็กไปได้ วันนี้ฉันลางานแล้วละ ไม่ผิดคำพูดแน่นอน เตรียมเงินไว้เยอะๆล่ะกลัวเงินแกจะหมดก่อน” “โอ๊ย ฉันอยากจนอยากเงินหมดจังเลยคุณเพื่อน” น้ำหวานทำน้ำเสียงเย้ยหยันเพราะอยากให้เพื่อนสาวกินจนเธอเงินหมดอย่างที่พูด รู้ดีว่ามิเกลไม่เคยเอาเปรียบเพื่อนต่อให้ฐานะเธอจะรวยกว่า ฮ่า ฮ่า...ทั้งสองต่างพากันหัวเราะ พูดคุยกันไปเรื่อยๆ ต่อให้เจอกันบ่อยแค่ไหน ทั้งสองคนก็ยังมีเรื่องคุยกันอยู่ตลอดเวลาอยู่ดี _______________ @หอพักนักศึกษา ติ้ง ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อมาถึงชั้นเป้าหมาย ความเก่าของลิฟต์พอๆกับสภาพของตึกนี้ ทุกอย่างถูกใช้งานมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบปี “เฮ้อ เหนื่อยจังเลย คิดถึงที่นอน คิดถึงหมอนจัง” มิเกลพึมพำกับตัวเองระหว่างเดินไปตามทางเดินเพื่อไปที่ห้องตัวเอง ใบหน้าหวานอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด แกร่ก ครืด~ มือเรียวเล็กเปิดประตูเข้าห้องด้วยความเหนื่อยล้า ห้องของเธอเป็นห้องเล็กๆ ตามแบบหอเด็กมหาวิทยาลัยทั่วไป เตียงนอน ห้องแต่งตัว ห้องน้ำ โต๊ะกินข้าวก็คืออยู่ในโซนห้องสี่เหลี่ยมนี้ทั้งหมด เธอใช้ชีวิตในห้องสี่เหลี่ยมแบบนี้จนชินแล้ว ชีวิตเธอไม่ได้สุขสบายมาตั้งแต่แรก ตอนเด็กอาศัยอยู่กับปู่ย่าที่ต่างจังหวัด เธอนับถือปู่ย่าเหมือนพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเอง พ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เธอยังเล็ก เธอเลือกที่จะไม่รับรู้เรื่องราวของพ่อแม่เธอเอง ไม่อยากเห็นแม้แต่รูปถ่าย เธอไม่คิดที่จะตามหา พอเริ่มโตขึ้นหาเงินได้เธอจะทำงานแบ่งเบาภาระปู่กับย่า จากเด็กต่างจังหวัดต้องมาเรียนในเมืองกรุงมันไม่ง่ายเลย แต่เธอก็โชคดีที่ได้เพื่อนดีๆอย่างน้ำหวาน ร่างกายที่อ่อนล้าและยังมีเวลามากพอที่จะหลับก่อนจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนในตอนกลางคืนทำให้เธอล้มตัวลงนอนทั้งที่อยู่ในชุดนักศึกษา ใบหน้าหวานซบลงบนหมอน และมองภาพตรงหน้าแบบสะลึมสะลือก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆปิดลง สองชั่วโมงผ่านไป ติ๊ด ติ๊ด ~ (เสียงนาฬิกาปลุก) ฮ้าววว อื้ออ~ เธอสะลึมสะลือพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย เมื่อมองดูนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว ได้นัดกับเพื่อนสาวไว้ตอนสองทุ่ม ทำให้ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อเข้าห้องน้ำและเตรียมตัวออกเที่ยวในค่ำคืนนี้ การที่เธอเป็นเด็กเรียนสอบได้คะแนนสูงใช่ว่าจะเป็นเด็กเรียบร้อยใส่แว่นหนาเตอะ เธอยังคงเป็นวัยรุ่นที่ชอบเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้าบ้างเพื่อให้รู้รสชาติ และชอบแสงสีเสียง ส่วนการแต่งตัวมันก็แล้วแต่สถานที่ เธอแต่งตัวโชว์นั่นโชว์นี่ก็เพราะต้องไปในที่แบบนี้ บางคนการแต่งตัวไม่สามารถบอกนิสัยของคนนั้นได้ หนึ่งชั่วโมงต่อมา... ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังพร้อมกับน้ำเสียงของคนเคาะทำให้หญิงสาวที่กำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจกหันไปมอง ทันทีที่เสร็จหมุนตัวเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง “ยัยมิเกลเสร็จหรือยัง” เสียงด้านนอกยังคงส่งเสียงเข้ามาเมื่อเจ้าของห้องยังไม่เปิดประตูเสียที “เสร็จแล้ว ไปกันเลยไหม” มิเกลเปิดประตูห้องพร้อมกับพูดทันที ริมฝีปากบางถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูระเรื่อฉีกยิ้มให้กับเพื่อนสาว “โอ้โห... ไหนบอกว่าเบาๆ ไงยะหล่อน แต่งตัวแบบนี้มีหวังหนุ่มรุมตอมกลับถึงห้องแน่” ดวงตากลมโตของน้ำหวานไล่ระดับตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า มองเพื่อนสาวคนสนิทด้วยอาการอึ้ง ใบหน้ารูปไข่ของเพื่อนที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆแถมยังปล่อยผมยาวสลวยรับกับใบหน้ายิ่งดูมีเสน่ห์มากกว่าปกติ หน้าอกขนาดใหญ่ที่โผล่พ้นชุดเดรสสีดำทรงรัดรูปออกมาทำให้รู้ว่าขนาดของเนินภูเขานั้นใหญ่จนถึงคัพดี เอวเป็นเอว สะโพกเป็นสะโพก แถมขาเรียวยาวเนียนสวยนี้ยังชวนให้มอง โดยรวมแล้วมิเกลคือผู้หญิงที่เพอร์เฟคคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ "ฉันไม่เคยสนใจเรื่องผู้ชายอยู่แล้ว ยังไงก็ไม่มีพากลับมาที่ห้องหรอก" “เรื่องผู้ชายเอาไว้ก่อน ทำไมแกไม่ลองไปสมัครพวกนางแบบ หรือลองถ่ายแบบดูอะ นมก็บึ้ม สะโพกก็ดี ขายาว หุ่นเซี๊ยะ นี่มันหุ่นนางแบบชัดๆ เอาไหมฉันมีคนรู้จักอยู่นะ เงินน่าจะดีกว่าร้านชงกาแฟที่แกทำอยู่” “ฉันขอคิดดูก่อนละกัน ฉันกลัวไปทำบริษัทเขาเจ๊งมากกว่า ใครจะอยากมาดูนางแบบโนเนมอย่างฉันละ” “เชื่อฝีมือน้ำหวานเถอะ ฉันสายตาถึงนะมั่นใจเลยว่าแกได้ขึ้นปกนิตยสารแน่นอน”แววตาของน้ำหวานเป็นประกายเมื่อจับตัวเพื่อนหมุนให้ดูหนึ่งรอบ เธอมีรุ่นพี่ที่ทำวงการนางแบบ ถ้าเกิดดันมิเกลไปในทางนั้นเชื่อว่ามิเกลต้องดังแน่ อีกอย่างมิเกลจะได้เงินก้อนในการทำงาน “สรุปแล้วแกจะมาดูตัวฉันเพื่อไปเป็นนางแบบ หรือเราจะออกไปเที่ยวกัน” "เอ้อ...นั่นสิ เราไปเที่ยวสิ ผิดที่แกนั่นแหละที่ทำตัวสวยจนฉันตะลึง" มิเกลส่ายหัวให้กับคำพูดของเพื่อนสาว ไม่ได้ติดใจอะไรกับการถูกโบ้ยความผิดมาให้ทั้งที่ไม่เกี่ยวกับเธอเลยด้วยซ้ำ @Zip pub (ผับใจกลางเมือง) ทันทีที่เข้ามาในผับชื่อดังใจกลางเมืองเสียงเพลงดังกระหึ่มเข้ามาในโสตประสาทจังหวะที่เหมาะกับการโยกย้ายร่างกาย ปลุกเร้าให้นักท่องราตรีเคลื่อนไหวร่างกายกันอย่างสนุกสนานเคล้าคลอไปกับเครื่องดื่มมึนเมาที่ทำให้บรรยากาศสนุกมากขึ้นกว่าเดิม แสงไฟเลเซอร์สาดส่องไปทั่วบริเวณยิ่งเพิ่มสีสันให้กับค่ำคืนนี้ บริเวณในผับแบ่งออกเป็นหลายโซนแต่ที่ทุกคนรู้กันดีคือโซนด้านบนจะเป็นของแขกวีไอพีหรือที่หลายคนรับรู้ว่าเป็นพื้นที่ของมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล “นี่ เกล แกว่าจะมีผู้ชายคนไหนมาจีบแกปะ แบบขอไลน์หน่อยครับ ขอเบอร์หน่อยครับ มีแฟนหรือยังครับ” ทันทีที่น้ำหวานมาถึงโต๊ะที่จองไว้อดที่จะแซวเพื่อนสาวคนสนิทไม่ได้เพราะตลอดระยะทางที่เดินมามีหนุ่มๆหลายคนมองมิเกลตาเป็นมัน “หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว” มิเกลรีบห้ามความคิดของน้ำหวาน และดับฝันเรื่องพวกนั้น ยิ่งมาสถานที่บันเทิงแบบนี้คงไม่มีใครคิดจริงจัง นอกจากอยากสนุกแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น และเธอยังไม่รีบมีแฟนตอนนี้ “ฉันไม่คิดเรื่องแบบนั้นหรอก คิดแล้วน่าปวดหัว อยู่คนเดียวสบายจะตาย ไม่ต้องคอยแคร์ ไม่ต้องคอยสนใจ” “ถามจริง แกไม่เหงาเหรอวะ” เธอเลือกที่จะไม่ตอบ แล้วคอกเทลสีหวานมาจิบเบาๆเพื่ออุ่นเครื่องค่อยดื่มของหนัก พร้อมกับโยกไปตามจังหวะเพลงที่สนุกสนาน น้ำหวานไม่คิดจะเซ้าซี้อะไรอีก ทั้งสองคนก็สนุกกอดคอกันโยกตามจังหวะเพลงยิ่งแอลกอฮอล์เข้าปากมันเหมือนทำให้สนุกกันมากขึ้น