ลูกสาวบุญธรรมของแกรนด์ดยุคปีศาจ (SS2)

7.หนทางเดียว

"ท่านเอลิซ่าเดินทางไปที่คฤหาสน์โคเรย์ครับ หลังจากนั้นเราก็มิสามารถตามไปได้เพราะว่าท่านเอลิซ่าใช้เวทในการเดินทาง.."

บาร์ตันพยักหน้าเบาๆ เขาเด็ดดอกกุหลาบสีแดงขึ้นมาดม โดยที่มือของเขาเต็มไปด้วยรอยเลือด เพราะว่ากุหลาบที่แสนงดงามนั่นเต็มไปด้วยหนามที่แหลมคม

เพราะความงดงามมันจึงมีหนามแหลมคมเอาไว้ทิ่มแทงผู้ที่คิดจะเด็ดมัน แต่ทว่าเสียเลือดนิดหน่อยจะเป็นไรไป ในเมื่อเขานั้นสามารถเด็ดมันมาเชยชมได้แล้ว

"คืนนี้สั่งให้ทหารยามถอยออกไปหน่อยนะ อย่าให้ทหารเข้ามาใกล้ห้องนอนของข้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าได้เสนอหน้าออกมา.."

"ครับฝ่าบาท"

ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะเอลิที่รัก คืนนี้ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีกแล้วล่ะ.. หากว่าเจ้าเดินทางมาที่นี่ข้าจะจับเจ้าขังเอาไว้ในกรงทองแล้วอยู่ด้วยกันกับข้าทั้งวันทั้งคืนไปเลย

ต่อให้พระราชวังจะต้องถล่มเพราะแกรนด์ดยุค หรือเพราะคาดินันอาเชน่า ข้าก็ไม่คิดสนใจ เพราะว่าข้า..ต้องการเจ้า

ขอเพียงให้ได้อยู่กับเจ้า ข้ายินยอมแลกกับทุกสิ่งทุกอย่างที่มี..

......

วันนี้เป็นคืนเดือนมืด วันที่ไร้แสงจันทร์ทำให้หัวใจของเอลิซ่านั้นวุ่นวายไปหมด ท่านพ่อกลับไปแล้ว กลับไปพร้อมกับเสียงที่ยืนกรานว่า..คามิลยังคงเป็นของเธอ

และเธอต้องกลับไปที่นั่น ไม่วันใดก็วันหนึ่ง

เท่ากับว่ายามนี้เธอยังคงเป็นเอลิซ่า คามิลอยู่..

"อย่าทำหน้าเช่นนั้น.เจ้าเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าเอลิ"

เพราะอะไรกันนะ เพราะแววตาที่อ่อนโยนหรือเพราะเสียงอันอ่อนหวาน ใบหน้าอันงดงามและรูปลักษณ์ภายนอกของท่านอีวานที่ดูราวกับเทพเจ้า

เพราะเป็นเขามันจึงสามารถทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลเข้ามาราวกับว่าเธอกำลังอ่อนแอลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

เอลิซ่ายกมือขึ้นมาโอบกอดเขาเอาไว้ กลิ่นหอมอ่อนๆที่เธอคุ้นเคยและเสียงหัวใจของเขาที่มันเต้นแรงกำลังปลอบโยนเธอจากความเจ็บปวดมากมายที่ถาโถมเข้ามา

ไม่แปลกใจว่าทำไมเขาถึงเป็นที่ศรัทธาของผู้คนในราชอาณาจักร เพราะใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาของเขานี่เอง และอาจจะเป็นเพราะว่าเธอนั้น..รักเขา

เลือนรางจนมองไม่เห็นแต่ทว่ามันกลับชัดเจนในความรู้สึก

"อยู่คนเดียวมาพอรึยัง?"

เอลิซ่าพยักหน้าพร้อมกับช้อนสายตามองใบหน้าที่งดงามของท่านอีวาน

"เช่นนั้นต่อจากนี้ เจ้าก็ควรจะเตรียมตัวสำหรับงานแต่งของเราได้แล้ว"

"งานหมั้นอย่างนั้นหรือคะ ยามนี้ข้ามิได้เป็นท่านหญิง.."

เขายกนิ้วมาทาบบนริมฝีปากของเธอ เพื่อที่จะห้ามไม่ให้เธอกล่าวคำใดออกมาอีก อีวานอุ้มเอลิซ่าขึ้นมา เขาพาเธอเดินออกไปด้านนอกระเบียงก่อนจะวางเธอลงบนตักของเขาโดยที่มือของเอลิซ่ายังกอดคอเขาเอาไว้แน่น

อากาศเย็นเล็กน้อยจนเธอรู้สึกหนาว เอลิซ่าเลือกที่จะบดเบียดเข้าหาร่างกายของอีวานเพื่อต้องการไออุ่นจากร่างกายของเขา

"ไม่มีงานหมั้นแล้วเอลิ เพราะว่าเราจะแต่งงานกันเลย ดีด้วยซ้ำที่เป็นแบบนี้เจ้ามิได้เป็นท่านหญิงคามิลนั้นดียิ่งเพราะต่อไปผู้คนจะจดจำเจ้าในฐานะภริยาของคาดินันอาเชน่า"

เธอหัวเราะเบาๆ

"ท่านอีวานไม่คิดจะถามความเห็นของข้าอย่างนั้นหรือคะ หรือไม่ท่านก็ควรจะคุกเข่าเพื่อขอข้าแต่งงานสักหน่อยสิ"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนมุมปากของอีวาน เขาประทับริมฝีปากลงไปบนหน้าผากขาวเนียนของเธอเบาๆ

"ที่ข้าไม่ถาม เพราะว่าข้ากลัว..ว่าเจ้าจะปฏิเสธ"

แบบนี้ก็มีด้วยอย่างนั้นหรือ เขาช่างเป็นบุรุษที่เอาแต่ใจยิ่งนัก

"ไม่หรอกค่ะ เพราะข้าไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถปฏิเสธท่านได้"

เธอไล้นิ้วมือไปบนกรอบหน้าของเขาเบาๆ

"เราน่ะ..แต่งงานกันเถอะค่ะ ข้ายินดีที่จะเป็นภรรยาของท่านอีวาน"

"อีวาน เจ้าน่ะมาแต่งงานกับข้าเถอะนะ มาอยู่ด้วยกันจนตายกันไปข้างหนึ่ง"

ดวงตาของเขานั้นฉายแววเศร้าสร้อย มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้จริงๆ ครั้งหนึ่งเราเคยเกือบที่จะแต่งงานกัน

แค่เกือบ..เท่านั้น

"แน่นอน อยู่แล้วเอลิ ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถมองสตรีใดได้อีกแล้วในชีวิตนี้"

เขากอดเธอแน่น จนไร้ช่องว่างระหว่างเรา ร่างกายของเรานั้นแนบชิด หยาดน้ำตาพลันไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยของเอลิซ่า เธอยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากของเขาเบาๆ

"ขอโทษนะคะ ข้าไม่อยากทำแบบนี้แต่ทว่าเรื่องที่ค้างคาในใจมันต้องการคำตอบ ท่านอีวานช่วยหลับไปสักพักนะคะ หลังจากที่ข้าจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ข้าจะไม่หนีไปไหนและยินยอมเป็นภรรยาของท่าน.."

"มะ..ไม่ อย่าไปนะ.."

เธอยังคงกอดเขาเอาไว้ ก่อนจะจุมพิตไปที่แก้มของเขาเบาๆ

"ข้ารักท่านอีวานค่ะ..."

คาเมลเดินเข้ามา เข้าจัดการพาคาดินันอาเชน่าไปส่งที่เตียงนอน

"ท่านเอลิซ่า..จะไปคนเดียวอย่างนั้นหรือครับ อย่างน้อยให้ข้า.."

"ไร้ประโยชน์คาเมล เพราะไม่ว่ายังไงท่านพี่บาร์ตันก็จะต้องแยกข้าออกมาจากทุกคนอยู่ดี ป่านนี้เขาคงจะเตรียมกรงเอาไว้ขังข้าแล้วล่ะ."

คาเมลคุกเข่าลงกับพื้น เขาจับมือของเอลิซ่าเอาไว้

"รู้เช่นนี้แล้ว ท่านก็ยังจะไปหาเขาอีกหรือครับ..?"

เธอมิได้ตอบ เอลิซ่าเพียงแค่ลูบผมของคาเมลเบาๆ

"ท่านอีวานจะหลับไปราวสองสัปดาห์ ระหว่างนั้นให้เจ้าไปแจ้งที่วิหารว่าท่านอีวานเดินทางไปเมืองอื่น ส่วนท่านพ่อน่าจะยังไม่มาที่นี่ในช่วงนี้แน่นอน เพราะว่าท่านพ่อจะต้องกลับไปจัดการเรื่องในคฤหาสน์คามิลให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวเปิดศึกอย่างเป็นทางการกับท่านพี่บาร์ตัน เลเซนกำลังวุ่นอยู่กับการจัดการงานของเขาเพราะเขาพึ่งจะได้รับตำแหน่ง มีเพียงแค่เวลานี้เท่านี้คาเมล ข้าถึงจะสามารถไปพบท่านพี่บาร์ตันได้ เพราะหากท่านพ่อหรือว่าท่านอีวานมาเกี่ยวข้อง มันจะไม่ใช่การพูดคุยธรรมดาๆเพราะท่านพ่ออาจจะยกทัพไป..ข้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น และในใจของข้ายังมีความหวัง.."

หวังว่าท่านพี่บาร์ตันจะเป็นคนที่เธอเคยรู้จัก...

ราวกับว่าในใจมีเมฆหมอกมาบดบังเอาไว้นานแล้ว เรื่องที่เธอมักจะเจ็บปวดเมื่อได้ยินชื่อของจอมเวทในตำนานอย่างจักรพรรดินีมารีอา เรื่องนั้นเธอเองก็อยากจะรู้ เธอแน่ใจว่ามันจะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ท่านพี่บาร์ตันอยากได้ตัวเธออย่างไม่มีเหตุผลนี้ด้วย

ทุกคำถามในใจนี้ มีแต่ต้องเดินทางไปหาเขาเท่านั้น ถึงจะได้คำตอบ

ในบางทีมันอาจจะมีหนทางแก้ไขที่ดีกว่าการแย่งชิงอำนาจกันเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้เหนือกว่า ท่านพ่อและทหารของคามิลก็จะไม่ล้มตายเพราะเธอ