ลูกสาวบุญธรรมของแกรนด์ดยุคปีศาจ (SS2)

5.เราไม่ใช่เด็กแล้ว

มือของอาเรียนั้นแข็งค้างอยู่เช่นนั้น ในขณะที่โจชัวร์หายใจอย่างสม่ำเสมอ มันบ่งบอกได้ดีว่าเขาหลับไปแล้ว

เรื่องราว การแข่งขันรวมไปถึงที่เขาหลอกลวงเธอ มันมาจากเอลิซ่าอย่างนั้นหรือ ที่ความเป็นเพื่อนของโจชัวร์และบาร์ตันต้องแตกหัก เพราะสตรีผู้นั้นหรือ?

รวมไปถึงทั้งเธอและเจเนซิส เราต่างก็แหลกสลาย ถูกใช้เป็นเครื่องมือซ้ำไปซ้ำมา เพราะเอลิซ่าเพียงคนเดียว..

เพราะสตรีที่เธอคิดมาตลอดว่าเป็นน้องสาว เอลิซ่านั้นน่ารัก น่ารักมากจนเธอรู้สึกเอ็นดู..และความน่ารักนั้นมันกำลัง ทำลายเธอ

ทำลายชีวิตและความรักของเธอจนหมดสิ้น

ไม่เหลืออะไรสักอย่าง

......

ผมสีชมพูของเอลิซ่าถูกรวบขึ้นมาไว้ด้านหลัง เธออยู่ในชุดเดรสเรียบสีเขียวเข้ม ใบหน้าอันงดงามนั้นไม่มีอาการประหม่าแม้แต่น้อย

"มาถึงแล้วครับท่านเอลิซ่า"

ที่นี่คือคฤหาสน์โคเรย์ และสตรีที่ยืนยิ้มรอเธออยู่นั้นคือท่านพี่เจเนซิส ใบหน้าของท่านพี่เจเนซิสนั้นยังคงงดงามเช่นเดิมที่เปลี่ยนไปคือแววตา

แววตาที่ไร้ชีวิตชีวา

เพราะการแต่งงานถึงสองครั้งกับคนที่ไม่ได้รักรึเปล่านะ ถึงได้ทำให้ท่านพี่เจเนซิสมีสภาพเช่นนี้

"เอลิ เจ้าหายไปนานมาก ต้องขอโทษทีมิได้ไปร่วมงาน"

เอลิซ่าหัวเราเบาๆ

"เรื่องนั้นอย่าใส่ใจเลยค่ะ ข้ามิได้เป็นท่านหญิงคามิลอีกแล้วนี่นา ตอนนี้ข้าคือเอลิซ่าเฉยๆ ข้าดีใจอย่างยิ่งที่ท่านพี่ยังคงเปิดคฤหาสน์เพื่อต้อนรับสามัญชนเช่นข้า"

เจเนซิสตีที่แขนของเอลิซ่าเบาๆ

"เจ้าคือน้องของพี่นะ แม้มิใช่แต่พี่ก็เอ็นดูเจ้าราวกับน้องสาวผู้หนึ่ง พี่รู้ว่าพี่มิได้อยู่ในฐานะที่จะพูดเรื่องนี้แต่หากว่าเจ้าไม่มีที่อยู่ เจ้าสามารถมาอยู่ที่นี่..กับพี่ได้"

อย่างน้อย สายตาที่สงสารของท่านพี่เจเนซิสมันก็คือของจริง

"ที่นี่คือเรือนกระจก ชาร์ลทำเอาไว้ให้ข้า เขาคงจะรู้ว่าข้านั้นชื่นชอบดอกไม้มาก..แต่เขากลับไม่รู้ว่าข้าเกลียดการถูกกักขังเป็นที่สุด"

ไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยอย่างนั้นหรือ? คนที่รักอิสระอย่างท่านพี่เจเนซิสกลับถูกขังเอาไว้ในคฤหาสน์แสนหรูหรานี่..

ด้วยความรักและความหึงหวงที่มากเกินไปขอท่านพี่ชาร์ล

"หากว่าข้าว่าง ข้าจะมาเยี่ยมท่านพี่บ่อยๆนะคะ"

เจเนซิสจับมือของเอลิซ่าเอาไว้แน่น

"ข้าน่ะ คิดทุกวันว่าบางทีหากว่าข้าตายไปมันจะดีมากกว่านี้รึเปล่า หากว่าข้าตายมันอาจจะไม่ทรมานขนาดนี้ใช่ไหม คิดซ้ำไปซ้ำมาจนแทบเป็นบ้า!"

ยังมีคนที่ดูแย่กว่าเธออยู่มากทีเดียว เอลิซ่าทำได้เพียงจับมือขอท่านพี่เจเนซิสเอาไว้

"เอลิ..ท่านพี่บาร์ตันเขาคือคนสารเลว ข้ารอคอยทุกวันเพื่อที่จะได้แก้แค้นเขา เพราะความเคียดแค้นมันจึงทำให้ข้ายังหายใจอยู่..น่าขำใช่ไหมล่ะ"

"แต่ทานพี่ชาร์ล..เขารักท่านพี่เจเนซิสนะคะ บางทีถ้าหากว่าท่านทั้งสองคุยกันดีๆ.."

เจเนซิสส่ายหน้า

"เขามอบเงินทอง เครื่องประดับ เสื้อผ้าราคาแพงให้ข้ามากมาย แลกกับการที่ข้าจะต้องอยู่ที่นี่ ข้าไปได้ไกลสุดคือประตูรั้วเอลิ สำหรับข้ามันทรมาน ต่อให้ข้ายืนยันกับเขาว่าข้าจะไม่มีคนอื่นแต่เขาก็ไม่ฟัง มีเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่เราคุยกันไม่รู้เรื่อง และข้า..ก็ไม่อยากจะคุยกับเขาอีกแล้ว"

บางเรื่องราว เธอไม่อาจเข้าไปแทรกแซงได้เลย

เธออยากจะมาที่นี่เพื่อที่จะสอบถามท่านพี่ชาร์ลเรื่องเกี่ยวกับอนาคตที่เขามองเห็น เธอรู้ดีว่าบางทีเขาอาจจะบ่ายเยี่ยงและไม่ตอบ แต่ทว่าเธอก็แค่อยากจะมาคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เพราะเธอเกลียดความค้างคาในใจ..

"เอลิ..อีกเรื่องที่พี่จะต้องบอกกล่าวกับเจ้า คือพลังของชาร์ลมันหายไปแล้ว...."

"...."

เอลิซ่ารู้สึกว่าทั่วทั้งร่างกายของเธอมันแข็งค้างไปหมด เธอตกใจเป็นอย่างมากกับคำบอกกล่าวของท่านพี่เจเนซิส

"เป็นไปได้ยังไงกัน พลังเช่นนั้นใช่ว่าจะหายไปได้โดยง่ายในนักเวทนะคะ"

"ไม่รู้สิ พระเจ้าอาจจะลงโทษเขาล่ะมั้ง.."

พลังไม่มีทางหายไปเอง เว้นเสียแต่ว่าท่านพี่ชาร์ลจะใช้พลังของตัวเองเพื่อทำลายมัน อนาคตที่เขาหวาดกลัวจนต้องทำลายพลังแห่งการหยั่งรู้มันคืออะไรกัน?

การสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่อย่างนั้นหรือ?

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของท่านพี่เจเนซิส

"ว่าแต่ท่านพี่ทานอะไรรึยังคะ ข้าพกคุกกี้มาด้วย คงจะดีถ้าทานพร้อมกันกับน้ำชา"

เจเนซิสยกยิ้มขึ้นมาจางๆ เธอสั่งการให้สาวใช้เดินไปจัดเตรียมน้ำชาและของว่างมาเพิ่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชาร์ลเดินเข้ามา

เขามองหน้าเอลิซ่าด้วยสายตาที่มิได้มีอาการตกใจหรือว่าแตกตื่นอะไรเลย เขาเดินเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีสบายๆ

ก่อนจะหอมแก้มเจเนซิสเบาๆ

"ยิ้มแบบนี้บ่อยๆสิครับ..เอลิเจ้าควรจะมาพบภรรยาของข้าบ่อยๆนะ เพราะว่าเจ้าทำให้นางอารมณ์ดี"

เอลิซ่าปรายตามองหน้าท่านพี่ชาร์ล

"อย่างนั้นหรือคะ อันที่จริงข้ามาวันนี้เพื่อที่จะพาท่านพี่เจเนซิสไปเที่ยวงานเทสกาลที่กำลังจะจัดขึ้นในเมื่อ ถ้าหากว่าท่านพี่ชาร์ลอยากให้ท่านพี่เจเนซิสยิ้มเยอะๆเช่นนั้นก็พาท่านพี่เจเนซิสไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆสิคะ..."

เรื่องสามีภรรยา เธอไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวเลยสักนิด แต่ทว่าเธออยากเห็นด้วยตาทั้งสองข้าง ว่าอันที่จริงแล้วท่านพี่ชาร์ลนั้นยังคงเป็นพี่ชายใจดีที่เธอเคยรู้จัก ในเศษเสี้ยวหัวใจของเขาจะต้องรู้สึกผิดเรื่องที่เขาบอกกล่าวกับท่านพี่บาร์ตันบ้าง

เรื่องที่เธอจะต้องออกมาจากคามิล....

และ..ดวงตาที่เย็นชาของบาร์ตันมันก็สั่นระริกขึ้นมา

"พาดัชเชสไปที่ห้องก่อนข้ามีเรื่องจะพูดคุยกับเอลิซ่าเพียงลำพัง"

เจเนซิสนั้นไม่แม้แต่จะร้องประท้วงหรือว่าขัดขืน เธอยินยอมทำตามชาร์ลอย่างว่าง่าย ไม่ใช่ว่าเธอนั้นหวาดกลัวเขา แต่เป็นเพราะว่าเธอรังเกียจ

ในทุกครั้งที่เธอขัดใจเขา เขาจะทรมานเธอจนแทบจะขาดใจ ความรุนแรงจะเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆตามความโกรธของเขา..

เธอไม่อยากให้ขามาสัมผัสตัวแม้แต่เพียงปลายนิ้ว เธอรังเกียจจนแทบจะอาเจียนในทุกครั้งที่เขาออกจากห้องเธอไป

"เจ้าไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของสามีภรรยา.."

"ท่านพี่เอง..ก็ไม่ควรจะยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของข้าเช่นกัน แต่ท่านพี่ก็ยังทำลายชีวิตของข้าลง เพียงเพื่อต้องการให้ท่านพี่บาร์ตันพอใจ"

"เราไม่ใช่เด็กแล้วเอลิ ที่พี่ต้องทำเพราะว่าพี่เองก็จำเป็น เจ้าไม่มีทางหนีบาร์ตันพ้นหรอกนะ ทางที่ดีเจ้าควรจะไปหาเขา.."

เอลิซ่ายกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม

"ท่านพี่รู้ได้อย่างไรว่าข้าจะหนีท่านพี่บาร์ตันไม่พ้น?"

"อย่าลืมสิว่าความสามารถของพี่คืออะไร..เจ้าน่ะไม่มีทาง.."

"ความสามารถของพี่ มันหายไปแล้วไม่ใช่หรือคะ? ข้าไม่เห็นสีพลังเวทที่อยู่รอบตัวของพี่เลย"