“แล้วคิดอะไร คิดไม่ซื่อ? ชอบหนูเหรอ หลงเสน่ห์หนูแล้วแน่ ๆ” แต่ฉันยังคงเป็นฉัน ถ้าสงสัยแล้วไม่ถามคงต้องอกแตกตาย ดังนั้นฉันจึงคาดเดาไปเรื่อย เดา...ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าหัวใจของเขามันไม่มีทางสั่นไหวให้ผู้หญิงคนไหนนอกจากบัวนิล “ยังไงคะ?”
“...”
พล่ามน้ำลายแตกฟองตั้งนาน แทนที่เขาจะตอบให้ฉันหายข้องใจ กลับกลายเป็นว่าต้องมาจบลงตรงความเงียบเฉกเช่นทุกที
พี่สิบไม่พูดอะไร เขาเพียงผละออกแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง ทิ้งฉันไว้กับปริศนาที่ยังไม่ได้รับการไขกระจ่างอยู่เพียงลำพัง
ในขณะที่ฉันทำเพียงมองแผ่นหลังที่หายวับไปจากรัศมีสายตาแล้ว อยู่ดี ๆ เสียงทุ้มต่ำซึ่งคาดว่ายังเดินออกไปไม่ไกลก็เล็ดลอดเข้ามาอย่างเบาบาง “ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไร อย่ามาทำแบบนี้อีก”
“..” จบประโยคนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ฉันยืนสงบนิ่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม เพิ่มเติมคือรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับคำบอกกล่าวนั้นสักนิด
บางสิ่งบางอย่างท
