ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่แล้วพบกับหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร กะพริบตาปริบ ๆ ทบทวนคำพูดของพี่สิบเมื่อคืนราว ๆ สองนาทีก็ร้องอ๋อ คือเขาน่ะต้องไปทำงานไง แล้วไม่อยากให้ฉันที่ท้องไส้อยู่คนเดียวเพียงลำพังเลยให้คนของที่บ้านมาช่วยดูแล
ปกติเขาไม่มัดมือชกฉัน แต่เรื่องนี้...ฉันแทบไม่มีสิทธิ์ออกเสียงเลย โคตรน่าโมโห!
“สวัสดีค่ะคุณมิ้น ป้าชื่อออยนะคะ คุณสิบเล่าเรื่องคุณมิ้นให้ฟังแล้วค่ะ” ป้าออยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ น้ำเสียงน่าฟังและดูใจดีกว่าที่คิด
“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้อย่างงุ่มง่ามเพราะไม่ถนัดเรื่องการวางตัวให้เรียบร้อยสักเท่าไหร่ ก่อนจะมองเลยไหล่ป้าออยไป ตรงนั้น...มีผู้หญิงคนหนึ่ง ดูอ่อนเยาว์กว่าฉันพอสมควร เธอยืนกุมมืออย่างเรียบร้อยพลางส่งยิ้มให้ฉัน “แล้ว...”
“สวัสดีค่ะคุณมิ้น หนูชื่อรุ้งค่ะ”
แม้จะแปลกใจว่าทำไมเรื่องมันถึงไม่เป็นไปตามที่คุยกัน แต่ฉันก็เลือกเก็บความสง
