ครืด ๆ
หลังจากหลุดพ้นความรู้สึกดิ่งได้เล็กน้อยแล้ว การสั่นเตือนจากโทรศัพท์มือถือก็ฉุดให้ฉันหันกลับไปมอง ตอนแรกว่าจะเพิกเฉยไม่ใส่ใจ ทว่าเมื่อก้าวเท้าเดินไปดูว่าใครกันที่โทร.มา ความกรุ่นโกรธภายในใจก็ลุกฮืออย่างไร้สุ้มเสียงจนต้องกำหมัดแน่น
ฉันได้แต่ยืนมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ ดูมันสั่นไปเรื่อย ๆ กระทั่งหยุดการเคลื่อนไหว
ครืด
ต่อมา...การโทร.เข้าได้เปลี่ยนเป็นข้อความจากไลน์ มันเด้งขึ้นบนโนติโดยที่ฉันไม่จำเป็นต้องกดเข้าไปดู ดังนั้นเนื้อความสั้นกระชับจึงอยู่ในสายตาฉันทั้งหมด
ใจความมีอยู่ว่า ‘ลงมา ฉันอยู่หน้าบ้านแล้ว’
สิ่งที่ฉันทำหลังจากเห็นข้อความนั้นคือการเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดปิดเครื่องจนหน้าจอดำสนิท ก่อนจะเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำให้สดชื่น อย่างน้อย ๆ ความเครียดที่สั่งสมจนแทบระเบิดน่าจะถูกชะล้างไปบ้าง
แต่สองนาทีให้หลัง เมื่อฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมา สองเท้าจำต้องชะงักกึกอยู่กับที
