"..."
“...พี่สิบ” หลังใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีพิจารณาการแต่งกายรวมไปถึงท่าเดินอันเป็นเอกลักษณ์ ฉันก็ได้คำตอบจนหลุดอุทานชื่อเขาออกมา
และใช่...
“อืม พี่เอง” เสียงทุ้มต่ำขานรับพร้อมเอี้ยวหน้ากลับมา เป็นการสำทับความจริงว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไป เท่านั้นไม่พอข้อมือยังถูกกระชับแน่นกว่าเดิมหลายระดับ...ราวกับกลัวว่าหากเผลอผ่อนแรง ฉันอาจจะหนีไปจากเขาอีกเป็นหนที่สอง
“ปล่อยค่ะ อย่ามาทำเป็นโจรกับหนูนะ” เมื่อตั้งสติได้แล้วฉันก็ไม่ลังเลที่จะเค้นแรงเท่าที่หลงเหลืออยู่ต่อสู้กับฝ่ามือทรงพลัง แต่ความพยายามของฉันมักไม่ได้ผลเมื่อใช้กับเขา
“หาที่คุยกันดี ๆ” ด้วยความที่ห้องน้ำอยู่ใกล้กับประตูทางออกบริเวณลานจอดรถ ทำให้เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงจุดที่รถสีดำคันหรูจอดอยู่พอดิบพอดี “ขึ้นมาคุยกับพี่”
“คุยไรคะ” ฉันหยุดนิ่งอยู่ข้างประตูรถ ไม่ยอมเข้าไปนั่งด้านในตามที่เขาต้องการ “ขนาดนี้แล้ว...พี่ควรจะปล่อยหนูไปสักที ขอแ
