[จะมาหาทำไมคะ] หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดมิ้นก็ยอมโต้ตอบกลับมาบ้าง เพียงแต่การโต้ตอบในครั้งนี้มันดันเต็มไปด้วยความห่างเหิน
“อยากเห็นหน้า” ไม่รู้หรอกว่าที่มิ้นถามแบบนั้นเพราะต้องการเหตุผลจริง ๆ หรือมีอย่างอื่นแอบแฝง แต่...ผมก็บอกให้เธอรับรู้อย่างเต็มใจอยู่ดี
มันเป็นความจริงที่ผมหลีกเลี่ยงไม่ได้
ความจริงที่ผมอยากเห็นหน้าเธอมาก...จนรู้สึกว่าตัวเองใกล้เป็นบ้าเข้าไปทุกทีแล้ว
[ค่ะ] มิ้นกล่าวเพียงสั้น ๆ ทำเอาผมซึ่งเดิมทีไม่ใช่คนคุยเก่งอยู่แล้วแน่นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวปกคลุมราว ๆ ครึ่งนาทีเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นอีกครั้ง [หนูสบายดี แค่นี้นะ]
“เดี๋ยว” แต่ผมไม่ยอมจึงรีบเบรกเอาไว้ “คุยกันก่อน”
[จะคุยอะไรอีกคะ?]
“พ่อบอกว่าเราไม่ต้องการพี่ ไม่อยากให้พี่ดูแลอีกต่อไป ทำไม...?” ผมอยากรู้เหตุผลเรื่องนี้มาตั้งแต่วันที่พ่อเล่าให้ฟังแล้ว
ก่อนที่มิ้นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผมสัมผัส
