“กูรู้จักกับมิ้นมาหลายปี มึงมายุ่งอะไร” พี่สิบยังคงกอดฉันอยู่อย่างนั้น แถมยังโต้ตอบอี้ด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไป คราวนี้มันดิบเถื่อนและน่ากลัวจนแม้แต่ตัวฉันเองยังแอบสั่นไหว
“หลายปีแล้วยังไงเหรอครับ” อี้หลุบมองจุดที่เอวของฉันถูกโอบกอดแล้วค่อยเคลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าพี่สิบอีกครั้ง “ถ้าหลายปีมันดีสำหรับมิ้นจริง มิ้นจะหนีออกมาจากชีวิตพี่หรือเปล่า”
บอกไม่ถูก...เหมือนอี้อัดอั้นตันใจเลยนะ
เหมือนเขาเห็นฉันเก็บซ่อนความเจ็บปวดอย่างเงียบงันมาโดยตลอดแต่ไม่เคยพูดมันออกมา
อี้เคยเห็นฉันอยู่กับพี่สิบหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาหมดความอดทน “ถ้าพี่ไม่ได้รักเธอจริง ๆ ก็ช่วยปล่อยเธอได้ไหมครับ”
“ไม่ปล่อย” เสียงเย็นเยียบชวนหนาวสั่นดังขึ้น
ทำเหมือนหวงเลยนะว่าไหม?
หึ...หวงแหนหรือหวงก้างล่ะ?
“บอกมิ้นสิครับ ถ้าเธอยอม ผมคงทำอะไรไม่ได้” อี้เปลี่ยนมามองฉัน แววตาเขาอบอุ่นอ่อนโยนเสมอ
อันที่จริงฉันแทบไม่ต้องเ
