มาคิดอีกที ผมจึงพอเข้าใจว่าทำไมวันนั้นมิ้นถึงเอาแต่รั้งไม่ให้ผมออกไปไหน
ในเมื่อมันเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับตอนที่ตูนตกอยู่ในอันตรายพอดี
ผมพรูลมหายใจออกมาอย่างเงียบสงบ ก่อนยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา เหลืออีกไม่นานพิธีจะเริ่มแล้ว ดังนั้นผมจึงสะกดความคุกรุ่นเอาไว้...จากนั้นค่อยส่งไลน์ไปหาน้ำส้ม
เสร็จสิ้นแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในงาน...
บรรยากาศของงานเต็มไปด้วยความชื่นมื่น แขกเหรื่อต่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับคู่บ่าวสาวที่ยืนเคียงคู่กันอย่างเหมาะสมตรงแท่นพิธี
ตัวผมนั้นไร้ซึ่งปากเสียง ไร้ซึ่งรอยยิ้ม สองตาตรึงภาพคู่ของเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวที่กำลังทำพิธีสำคัญ โดยมีศาสนาจารย์กล่าวสัตย์สาบานให้ทั้งคู่ตอบตกลงและสวมแหวนให้กันและกัน ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นท่ามกลางความปลื้มปิติ โดยเฉพาะครอบครัวของทั้งคู่ที่กำลังยิ้มแย้มทั้งน้ำตา
และแล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป...จนมาถึงช่วงที่ผู้หญิงหลายคนรอคอย
...การโยนดอกไม้จาก
