Dear Boss รักนะคะ

บทนำ Past 3 + ตอนที่ 1 ฐานะของบอส Past 1

“แหะ ๆ ไม่ดีกว่าค่ะพี่ตา วาเกรงใจ ว่าแต่บอสไปเถอะค่ะ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวบอสจะไปไม่ทันนัดลูกค้านะคะ” ว่าแล้ววารีรัตน์ก็ผลักใส่ไล่ส่งรุ่นพี่ของตน ทั้งที่ไหนใจนึกเสียดายอยู่มิใช่น้อย พร้อมกับหันไปบอกชัชนนท์ให้รีบไปโดยไว พลางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“ดีมาก ส่วนคนอื่น ๆ ถ้างานไม่เร่งด่วน ไปพักกันก่อนได้นะครับ” ประโยชน์แรกเขาหันไปยิ้มให้กับวารีรัตน์ ประโยชน์ต่อมาเขาบอกกับพนักงานทุกคนที่ยังคงทำงานกันอยู่ในสำนักงาน

พนักงานของชัชนนท์มีทั้งหมดสิบสองคน จำแนกไปด้วย บัญชีสามคน มีสุวิมล บัญชีลูกหนี้ รมิตา บัญชีเจ้าหนี้ วารีรัตน์เป็นลูกมือให้กับสุวิมล

เซลล์สี่คน ชายสองคน หญิงสองคน แบ่งเป็นสี่ภาค ภาคเหนือ ภาคใต้ ภาคกลาง ภาคตะวันออก เซลล์แต่ละภาคมีหน้าที่ดูแลและให้คำปรึกษาเซลล์ที่เป็นตัวแทนในแต่ละจังหวัด แต่เซลล์ทั้งสี่คนนี้ จะมีผู้ช่วยหรือบลัดดี้ที่คอยซัพพอร์ต นั้นคือการตลาดที่มีพนักงานสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ เพราะทั้งสองฝ่ายจะต้องทำงานควบคู่กันไปด้วย

และพนักงานธุรการที่คอยรับสายต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาจากลูกค้า เวลาที่ติดต่อหาเซลล์แต่ละภาค หรือแต่ละท่านไม่ได้ มีพนักงานสามคน หญิงสอง ชายหนึ่ง อายุอานามก็ไม่เกินสี่สิบ เพราะเป็นบริษัทที่เปิดมาไม่นาน

พอ ๆ กับที่รมิตาเป็นพนักงานตั้งแต่บริษัทเริ่มก่อตั้งใหม่ ๆ มีพนักงานเข้าออกเกือบจะทุกเดือน เพราะทนแรงกดดันไม่ไหว ไหนจะจากลูกค้าที่โทร.มาวีนมาเหวี่ยงเกือบจะทุกวัน ไหนจะกองเอกสารต่าง ๆ ที่มีเยอะมากมายที่ต้องดูแลและต้องจัดเก็บเข้าแฟ้มให้เรียบร้อย ตามเอกสารและหน้าที่ของตน

บริษัทที่รมิตาได้ทำอยู่นั้นเป็นบริษัทที่นำเข้าประตูไม้จากต่างประเทศ มีราคาตั้งแต่หลักร้อยถึงหลักหมื่น เพื่อให้ลูกค้าหรือร้านค้าที่ขายเกี่ยวกับอุปกรณ์ก่อสร้างเลือกได้หลายขนาด หลายราคา และหลายรูปแบบตามที่ผู้รับเหมา หรือจัดทำโครงการบ้านจัดสรรที่ต้องการ

หน้าร้านหรือตัวอย่างสินค้าจะอยู่ในใจกลางเมืองของกรุงเทพฯ จะแยกออกมาจากสำนักงานที่เป็นตึกสูงถึงยี่สิบชั้น แต่สำนักงานที่บริษัทรมิตาจะอยู่ชั้นที่สิบสอง ลูกค้าบางเจ้าจะเข้ามาดูตัวอย่างของประตูไม้ดังกล่าว พร้อมกับที่เอกสารใบเสนอราคาที่ทางการตลาดจะต้องจัดเตรียมไว้ให้

“ไอ้บอสบ้า! ไอ้บอสจอมบงการ ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” เมื่อรมิตากับชัชนนท์ได้เข้ามาอยู่ในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว เธอก็ทำฤทธิ์ใส่เขาทันที พร้อมกับสะบัดแขนของตนออกจากการจับกุมของเขา เมื่อแขนของเธอหลุดออกเป็นอิสระ รมิตาก็ขยับร่างกายของตนให้ชิดกับผนังในลิฟต์

“ผมพาคุณไปทานข้าว ไม่ได้จะพาไปปล้ำสักหน่อย กลัวไปได้ หึ!” สิ้นเสียงเขาก็แสยะยิ้มที่มุมมาก

ใบหน้าอันเรียวยาว จมูกโด่งเหมือนฝรั่ง เซ็ตผมรองทรงสูง คิ้วดำเรียงตัวสวย นัยน์ตาสีฟ้าเนื่องจากเขาใส่คอนแทคเลนส์สายตา ริมฝีปากหนาอมชมพู สีผิวขาวธรรมชาติ ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว สวมเสื้อกั๊กสีน้ำตาลอ่อน กางเกงสแล็กส์สีกรมท่า รองเท้าคัทชูหัวแหลม ส่วนสูงร้อยแปดสิบสอง สูงกว่ารมิตาถึงสิบเซนติเมตร

โดยรวมชัชนนท์เขาดูดีในระดับหนึ่ง ถึงแม้ว่าเขาจะอายุยี่สิบห้าปีที่ผ่านมาไม่กี่เดือนก็ตาม อายุอานามอย่างเขาต่างก็เป็นที่หมายปองสาว ๆ ในตึกนี้ด้วยกันทั้งนั้น

“บอสเป็นแค่ผู้บริหาร ไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตของฉัน” ว่าแล้วเธอก็สะบัดหน้าใส่เขา พร้อมกับยืนหันหลังให้ชายหนุ่มพลางเอามือกอดอก

“หึ ๆ” แต่ทว่าเขากลับหัวเราะในลำคอ แต่หูของเธอกลับได้ยิน

“ขำอะไร” รมิตาสะบัดศีรษะหันไปมองเขา ด้วยสีหน้าเหมือนนางยักษ์ไม่มีผิด

“เปล่า ผมแค่สงสัยว่าคุณโมโหหิวรึเปล่า ถึงได้แยกเขี้ยวฟาดงวงฟาดงาใส่ผม” เขาว่าพลางในขณะที่อมยิ้มอยู่ในปาก

แต่ทว่าเหมือนชัชนนท์จี้จุดเธอเข้าอย่างจัง แต่เจ้าตัวกลับสะบัดหน้าหนี้ใส่เขาด้วยความโกรธ

“ก็เออน่ะซิ เกิดมาเป็นผู้บริหารดีฉิบ มาทำงานกาแฟก็ต้องชงให้ดื่ม เครื่องปรับอากาศก็ต้องเปิดให้เย็น คงไม่มีใครสบายไปเท่าบอสแล้วล่ะ ในขณะที่พนักงานของตัวเองยังไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องแม้สักอย่าง” เธออดที่จะกระแหนะกระแหน่เขาไม่ได้

“แล้วใครไปห้ามคุณนำอาหารขนมนมเนยเข้ามาทานในบริษัทล่ะ มันไม่มีกฎข้อไหน ว่าห้ามนำอาหารเข้ามาทาน แต่ถ้านำมันมาทานแล้ว ก็ช่วยป้าแม่บ้านทำความสะอาดกันสักนิด ทิ้งขยะให้ลงถังแค่นั้นเอง ส่วนเรื่องทำความสะอาดในสำนักงาน ผมก็จ้างแม่บ้านมาทำอยู่แล้ว คุณจะห่วงอะไร หรือห่วงสวยไปวัน ๆ” เขากระแหนะกระแหน่เธอกลับ พลางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“ใครจะไปมีเวลาทานยะ เดี๋ยว ๆ เรียก เดี๋ยว ๆ เรียก ทำอย่างกับว่าฉันเป็นเลขาส่วนตัว ที่ต้องคอยเรียกใช้ตลอดเวลา” หญิงสาวหันมาตะคอกใส่เขา โดยที่ไม่เกรงกลัวตำแหน่งของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

ชัชนนท์ได้แต่ยักคิ้วหลิ่วตาพร้อมกับหยักไหล่ทั้งสองข้างให้กับหญิงสาวที่มีอายุมากกว่าตนอยู่หลายปี พลางยกยิ้มที่มุมปาก แต่ทว่าหญิงสาวทำได้แต่เพียงกระทืบเท้าปึงปังอย่างคนอารมณ์เสีย