ตอนที่ 8
1058 Words
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ใครเป็นลูกไก่ในกำมือของคุณ”
“ก็คุณไง ...ชีวิตของคุณเป็นของผม”
“ฉันยังไม่ได้ตกลงตอบรับข้อเสนอบ้าบอของคุณด้วยซ้ำ และการที่คุณซื้อฉันจากเอเยนซี่ก็เป็นเรื่องที่ผิดอย่างมากเพราะบริษัทไม่มีสิทธิ์ซื้อขายฉันให้ใครโดยที่ฉันไม่ให้ความยินยอม คุณไม่มีสิทธิ์จะมาบีบบังคับฉันได้หรอกนะนิโคลัส”
“คุณอาจไม่จำเป็นต้องตอบรับข้อเสนอของผมเพราะนั่นไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร และที่คุณบอกว่าเอเยนซี่ทำผิดก็ขอเชิญฟ้องร้องได้เลย แต่คุณจะมีสิทธิ์ฟ้องผมได้ก็ต่อเมื่อคุณชดใช้หนี้สามล้านเหรียญที่ผมจ่ายมันแลกกับการยื้อชีวิตน้องชายของคุณ!”
“วะ...ว่ายังไงนะคะ...สามล้าน...”
เสียงแหบเบาลอดออกจากลำคอแห้งผากยิ่งกว่าทะเลทรายสะฮาร่า ภิณไลย์ญานิ่งอึ้งและอ่อนยวบลงแทบจะในทันที มือเรียวบางที่กำหมัดแน่นคลายลง นัยน์ตางามแห้งแล้งเต็มไปด้วยความสงสัยไม่อยากเชื่อ นิโคลัสกระตุกรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมขณะโน้มใบหน้าจนปลายจมูกโด่งแนบชิดแก้มนวลซีดหมอง
“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก มิสภิณไลย์ญา...ผมเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในการผ่าตัดใหญ่ให้น้องชายคุณซึ่งมันต้องใช้แพทย์เฉพาะทางและผมยินดีจ่ายมันทั้งหมดเพื่อให้เขารอดพ้นจากความตาย...หึ...จะไม่มีน้ำใจขอบคุณผมสักหน่อยหรือที่ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณ”
“คุณไม่ได้ทำเพื่อฉัน คุณทำทุกอย่างเพื่อตัวคุณเองต่างหาก”
“แต่ตอนนี้น้องชายของคุณอาการปลอดภัย เขาพ้นโคม่าร์เหลือแต่รักษาอาการข้างเคียงและ...อาจต้องรักษาตัวต่อไปในโรงพยาบาลอีกนับเดือน คิดว่าค่าใช้จ่ายจะหนักกว่านี้หลายเท่าซึ่งคุณคงไม่มีปัญญาหาเงินมากมายขนาดนั้นจ่ายค่าหมอ”
“นิโคลัส...คุณกำลังยัดเยียดหนี้ให้ฉัน”
“แล้วมันคุ้มกันหรือเปล่าล่ะ!” ชายหนุ่มเค้นเสียงออกมา ปลายจมูกโด่งยาวฝังลงบนแก้มของภิณไลย์ญาที่อาบด้วยน้ำตาไหลริน “คุณหาเงินมากมายขนาดนั้นไม่ไหว หรือถ้าทำได้ก็คงมีทางเดียวเท่านั้นคือขายตัว”
“อย่ามาดูถูกฉัน...ฉันเกลียดคุณ นิโคลัส ซาเวียร์!”
“เกลียดผมให้มาก!” ร่างสูงใหญ่ตวัดแขนกอดร่างบอบบางไว้เมื่อเธอเริ่มดิ้นอีกครั้ง “คุณเตือนตัวเองไว้นั่นแหละดี เตือนว่าให้เกลียดผมในทุกวินาทีที่คุณหายใจ แต่คุณ...ไม่มีวันหนีเจ้าหนี้อย่างผมพ้นหรอก!”
บทที่ 4 End of the road สุดทางของความหวัง
“อื๊อ!”
ภิณไลย์ญาส่งเสียงไม่พ้นลำคอเมื่อกลีบปากอิ่มถูกจู่โจมด้วยปากหยักได้รูปที่บดขยี้อย่างไร้ปราณีอีกครั้ง นิโคลัสจ้วงปลายลิ้นเข้าไปในปากเล็ก ยิ่งถูกคุกคามเธอก็ยิ่งเกิดแรงฮึดสู้ทว่ามันก็แค่หัวใจเท่านั้นที่ไม่ยอมแพ้แต่เรี่ยวแรงของเธอไม่สามารถต้านทานความหยาบเถื่อนของมหาเศรษฐีหนุ่มได้เลย หญิงสาวสะอื้นในลำคอขณะปากร้อนของเขาบดบี้รุนแรง
นิโคลัสยิ่งกว่ามัจจุราชจากนรกขุมที่ลึกที่สุด ลิ้นหนาฉกลึก จุ่มจ้วงราวกับซาตานกำลังสูบวิญญาณของเธอลงสู่หุบมืด หัวใจดวงน้อยสั่นไหว ยิ่งนับวันเขายิ่งตอกย้ำความเกลียดชังยิ่งกว่าตอกหมุดเหล็กลงใจกลางความเจ็บปวดจนเธอแทบทนไม่ไหว
“นิค!”
ร่างแน่งน้อยส่งเสียงออกมาเมื่อปากเป็นอิสระ เขาผละจากร่างเล็กแต่ใบหน้าคร้ามคมกลับเข้มเครียดยิ่งกว่าเดิม
“ใส่ชุดนั้นแล้วออกไปทำหน้าที่ของคุณ”
“ไม่! อย่ามาสั่งฉันเพราะฉันจะไม่ทำตามความต้องการของคุณ”
“จะเปลี่ยนเองหรือจะให้ผมเปลี่ยนให้”
“อยากจะทำอะไรก็ทำ ฉันจะกลับบ้าน... โอ๊ย!”
ภิณไลย์ญาร้องลั่นเมื่อถูกร่างสูงกระชากไหล่เข้าหาตัวพร้อมกันนั้นเขาก็ดึงชุดบนราวแขวนมาไว้ในมือ
“นิโคลัส...อย่านะ...ไม่!”
หญิงสาวร่ำร้องแต่ดูเหมือนเขาไม่ใส่ใจ จอมซาตานขบกรามแน่นขณะลากร่างเล็กไปที่หน้ากระจกขนาดใหญ่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางและเมคอัพเรียงราย ภิณไลย์ญาขืนตัวสุดกำลังและยิ่งขัดขืนก็เหมือนยิ่งจุดไฟโทสะให้จอมมารร้าย เขาดันเธอจากข้างหลังเข้าไปชนโต๊ะเครื่องแป้งรุนแรงขนาดที่แจกันบนนั้นหล่นลงแตกกระจาย
“ปล่อย!...ปล่อยฉัน...คนบ้า คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันอย่างนี้!”
ควาก!!
ภิณไลย์ญาถึงกับผงะดวงตาเบิกกว้างเมื่อเสื้อเชิ้ตแขนสั้นถูกมือหนาหนักกระชากมันจนสาบเสื้อฉีกขาดออกจากกันขณะร่างนั้นหันเข้าหากระจก ภาพเงานั้นสะท้อนคนตัวใหญ่ที่เบียดเข้าหาทางด้านหลัง นัยน์ตาสีทองแดงเข้มจัดข้นคลั่กก่อนที่เขาจะฉีกเสื้อของเธออีกครั้งจนมันหลุดออกจากร่างสวย หญิงสาวตัวแข็งราวถูกสาปเมื่อเรือนร่างท่อนบนที่เหลือเพียงบราเซียลูกไม้อวดเนินอกอิ่มท้าทายสายตาแข็งกร้าวของจอมซาตาน เธอได้ยินนิโคลัสขบกรามเสียงดัง
“จำไว้เนเน่...อย่าอวดดีกับผม ยิ่งอวดดีมากเท่าไหร่คุณก็จะยิ่งเจ็บ และยิ่งคุณท้าทายผมมากเท่าไหร่ก็จะต้องได้รับบทเรียนหนักกว่านี้อีกหลายเท่า!”
เขาปล่อยเธอเป็นอิสระและถอยห่างไปหนึ่งก้าว นัยน์ตาเข้มจ้องเขม็งไปยังเรือนร่างบอบบางท่อนบนเกือบเปลือยผ่านกระจก ภิณไลย์ญากำหมัดแน่นและกัดปากจนห้อเลือด ไม่นึกว่าเขาจะใช้วิธีการกดขี่ข่มเหงได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้ นิโคลัสไม่ใส่ใจ สำหรับเขาแล้วมันก็แค่เศษเงินที่เขาซื้อชีวิตน้องชายของเธอเพื่อแลกกับการได้น้องชายตัวเองกลับไปเท่านั้น แล้วเธอเล่า...ก็เป็นเพียงสินค้าที่ถูกซื้อขายในเกมการเดิมพันชีวิตที่น่าอับอาย ถ้าทำได้เขาคงติดป้ายราคาบนตัวของเธอไปแล้ว ภิณไลย์ญาร้องไม่ออก มันจุกที่อกจนแม้แต่จะหายใจก็ยังหนัก
- Writer
