“หลายครั้งแล้ว...แต่ฉันไม่เคยรับโทรศัพท์ของเขา”
“ท่าทางมันจะหลงคุณเอามาก ๆ เลยนะ”
คราวนี้เขาหันกลับมาและจ้องมองเธอด้วยสายตาเหยียดชัง ภิณไลย์ญารู้สึกราวกับว่าถูกนิโคลัสเฆี่ยนตีด้วยท่าทีหมิ่นแคลนของเขา
“หึ! จะไม่ให้มันหลงคุณถึงขนาดนี้ได้ยังไง ก็ในเมื่อคุณมันน่า...”
“อย่ามาคิดอะไรบ้าๆ นะ!” ภิณไลย์ญาแหวกลับ “คุณมันก็ไม่ต่างจากพวกมีเงินที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น”
“ก็ถ้าผู้หญิงแบบคุณไม่เสนอตัวให้ไอ้เศรษฐีพวกนั้นเล่นมันจะพาคุณไปเล่นมั๊ย”
“ฉันไม่เคยขายตัวให้ใคร”
“แต่ผมก็ซื้อคุณได้”
“ฉันถูกบังคับ!” ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ภิณไลย์ญาสะกดตัวเองไม่ให้น้ำตาไหล เธอจ้องหน้าเขาไม่ยอมลงให้
“นิโคลัส...คนอย่างคุณไม่เคยเห็นหัวใคร ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าคุณมันคนไม่มีหัวใจ ไม่อย่างนั้นคงไม่ดูถูกและใช้เงินซื้อชีวิตคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้”
“ผมซื้อทุกอย่างที่อยากซื้อ หรือคุณคิดว่าเงินซื้อไม่ได้ทั้งหมด อย่างน้อย
