“ผมเดินไหว...ไม่ต้องช่วยหรอก”
“อย่าทำเป็นเก่งไปเลยค่ะ ถ้าฉันไม่เข้ามารับเมื่อกี๊คุณคงได้นอนริมหาดนี้แน่ๆ ตัวใหญ่เหมือนยักษ์ฉันยกคุณไม่ไหวหรอกนะคะ”
“ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณช่วย ถ้ากลับห้องไม่ได้ก็นอนมันตรงนี้”
“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณ”
“เนเน่” นิโคลัสคว้าข้อมือของเธอไว้ทำให้ภิณไลย์ญาต้องชะงัก ร่างสูงใหญ่ค่อย ๆ หยัดลำตัวขึ้นทั้งที่ยังกุมมือเธอไว้ เขาจ้องหน้าเธอนิ่งก่อนถาม
“โซอี้หลับแล้วหรือ”
“หลับนานแล้วค่ะ ฉันเห็นไฟริมหาดยังสว่างเลยลงมาดู แต่ถ้าคุณอยากนอนตรงนี้ก็ไม่เป็นไร”
“ผมนั่งดื่มวอดก้าเพลินไปหน่อย แต่คงไม่เมาถึงขนาดเดินลงทะเลหรอก”
“ก็ดีแล้วนี่คะ”
“อืม...ผมจะกลับไปที่ห้อง”
“นิค”
หญิงสาวร้องขึ้นอีกเมื่อเขาเซมาหา เธอเอาตัวเองดันร่างนั้นไว้และเผลอดกอดร่างหนาใหญ่ไว้แน่นเพราะกลัวเขาล้ม
“คุณเมาแล้วนะคะนิค ฉันจะพาคุณกลับไปที่ห้อง”
“ผมไม่ได้เมา”
“เซขนาดนี้ยังว่าไม่เมาอีกเหรอคะ กลับไปน
