ทุกย่างก้าวของเจียวลู่ นางตั้งใจมีสติเต็มร้อย โอกาสของนางมีแค่ครั้งเดียว หากสิ้นชีพ ความแค้นที่แบกไว้คงไม่ได้สะสาง หากสิ้นลมไป นางคงไม่มีหน้าสู้บิดา และคนสกุลเจียวทั้งสองร้อยชีวิต
“ในเมื่อเจ้าไม่มา ข้าคงต้องพาตัวไปเอง ยังไงเสียการมีสหาย ก็ยังดีกว่าการนั่งดื่มสุรา ท่ามกลางแสงจันทร์สวยๆ เพียงลำพัง”
บุรุษแปลกหน้าลุกจากที่นั่ง ในมือเขามีมีขวดสุราและจอกดินเผาติดมาด้วยจริงๆ
“เทศกาลวันนี้เจ้าชอบหรือไม่” หลังทิ้งตัวนั่งด้านข้าง บุรุษแปลกหน้าคนนั้นก็ตั้งคำถามกับเจียวลู่ เขาเป็นบุรุษรูปงาม เจียวลู่สะดุดตาและรู้สึกตงิดๆ แปลกๆ โครงหน้าเช่นนี้ นางจะลืมได้เยี่ยงไร
“ฝ่าบาท!!” เจียวลู่ถลาลงไปหมอบแทบเท้า
“เจ้ารู้จักข้าด้วยรึ หรือว่า...เจ้าเป็นนางใน” ฮ่องเต้เหลือบมอง ไม่แปลกใจเลยสักนิด อาภรณ์ที่สตรีนางนี้สวม ถึงจะเป็นแค่ชุดสีเรียบแต่กลับมีฝีปักที่เนียบแทบไม่เห็นฝีเข็ม นั่นย่อมหมายถึงคนตัดอาภรณ์ชุดนี้มี
