โม๋เอ๋อร์ใช้เวลาตอบคำถามของหยูเสวี่ยเนิ่นนานจนเกินไป ทั้งยังไม่ทันตั้งตัว กระทั่งสามีมาที่ด้านหลังเมื่อใดยังไม่อาจทราบ แม้แต่เสียงร้องยังไม่ทันหลุดออกจากริมฝีปากบางอิ่ม นางก็ถูกลากออกห่างจากหยูเสวี่ยเสียแล้ว
หมิงเฉิงห้ามใจตนเองมิให้อุ้มพระชายาพาดบ่าแล้วตีก้น จึงทำได้เพียงรัดคอโอบไหล่ให้นางออกจากการสนทนา
ในหัวข้อเรื่องของแข็งร้อนทิ่มแทงบั้นท้าย
ซึ่งเขารู้ดีว่ามันคือสิ่งใด หากแต่นางกลับไม่รู้ ทั้งยังเอามาพูดเล่าสู่กันฟังประหนึ่งมันคือเรื่องทั่วไป
มันสมควรหรือไม่?
เรื่องนี้ควรรู้เพียงสองคนมิใช่หรือไร?
ชายหนุ่มจึงจับหญิงสาวผู้เป็นภรรยาในท่วงท่าหมิ่นเหม่ คล้ายกอดรัดกันอย่างเร่าร้อน ประหนึ่งอุทยานแห่งนี้คือห้องนอน
สตรีผู้ถูกกอดรัดจนใบหน้าฝังอยู่ในแผงอกหนาแน่นทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้ออกมา “สามีปล่อยภรรยานะ”
อีกครั้งที่โม๋เอ๋อร์ต้องทำทีเป็นสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร เพื่อบอกกล่าวเจ้าของวงแขนร้
