“ท่านควรเข้าหอกับข้าได้แล้ว”
นางกระซิบกระซาบเสียงเบาอยู่ตรงแผ่นหลังผู้เป็นสามี ก่อนจะรีบสืบเท้าขึ้นเคียงข้างไหล่หนา พร้อมส่งสายตากดดันเข้มข้น จนเรียวคิ้วเข้มของผู้ฟังถึงกับกระตุกเล็กน้อย
ปลายเท้าใหญ่ของหมิงเฉิงหยุดกึกทันใด สายตาคมดำหรี่เล็กแคบยามปรายมองผู้พูดด้วยประกายสังหารแวบหนึ่ง
เมื่อคนตัวโตหยุดเดิน คนตัวเล็กจึงหยุดตาม ยังผลให้รูปขบวนบริวารหยุดเท้ากันทั้งหมด
บรรดาบ่าวไพร่เอาแต่ก้มหน้าหลุบตามองเม็ดดินใต้แสงจันทร์เพ็ญไม่กล้าเงยเลยสักคน
มีเพียงหยูเสวี่ยที่แอบเดินตามมาในระยะสายตา ต้องลอบชำเลืองมองโม๋เอ๋อร์อย่างเป็นห่วงเหลือเกิน
พระชายาโปรดเก็บอาการหน่อยเพคะ!
หมิงเฉิงอยากจะหัวเราะเย้ยหยันให้เต็มเสียงสักครา
ชายหนุ่มไม่คาดคิดว่าพระชายานางนี้จะอยากขึ้นเตียงกับเขาจนไม่อาจเก็บข่มอารมณ์อันใด มิอาจเก็บได้กระทั่งอาการกะสันด้วยการเปล่งวาจาน่าอาย
แน่นอนว่าหมิงเฉิงเจอมามากมายนัก กับสตรีที่ต้อ
