ฉีซิ่วได้ยินก็ตกใจนัก “หา! ว่าอย่างไรนะ?”
ขันทีตีหน้าซื่อเอ่ยปากว่า “เมื่อคืนรัชทายาททรงอยู่ในห้องหนังสือทั้งคืน พ่ะย่ะค่ะ”
ประโยคนี้เป็นหมิงเฉิงให้ขันทีมาบอกกล่าว ซึ่งฉีซิ่วได้ยินก็ถึงกับตระหนกแข้งขาอ่อนในทันที
นางพลันเข้าใจได้ไม่ยากว่า รัชทายาทปฏิเสธเรื่องที่นางกล่าวอ้างในห้องโถงต่อหน้าพระชายา
หากแต่รอยที่ลำคอเช่นนี้ ก็เป็นความผิดมากพอให้นางถูกขังเอาไว้ในเรือนตลอดไป
อา...มิใช่ว่ารัชทายาททรงเข้าใจผิดคิดว่านางลอบคบชู้หรอกหรือไร?
ไม่นะ!!!
ถัดมาอีกเรือนหนึ่ง ซึ่งเป็นเรือนของชายาสามคนงาม
ชายานางนี้ มีนามว่าอวี่เยียน
ภายในห้องส่วนตัวหรูหรา ท่ามกลางกลิ่นหอมจรุงใจคละคลุ้งไปทั่ว มีเพียงสองนายบ่าวนั่งคุยกันแบบกระซิบกระซาบ
“เจ้าแน่ใจหรือเสี่ยวเถา ว่าอาหารมงคลถูกพระชายากินไปจนหมด”
เส้นเสียงแว่วหวานของผู้เป็นนายเอ่ยถามไปทางสาวใช้คนสนิทที่นั่งแนบชิดอยู่ข้างเก้าอี้ นัยน์ตาของนางซ่อนแววชั่ว
