CHAPTER 1 ผมชื่อกุญแจฟา
3140 Words
CHAPTER 1 ผมชื่อกุญแจฟา
ใครก็ได้ช่วยสาบานกับฉันดังๆ เอาให้ได้ยินกันทั้งโลกทีสิ ว่าสถานที่ที่ฉันฉันย่างกรายเข้ามายืนเด่นอยู่ตอนนี้มันคือโรงเรียนมัธยมปลายจริงๆ ไม่ใช่ตึกร้างซึ่งเป็นที่สิงสถิตของพวกวิญญาณเร่ร่อน! นอกจากจะเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและเศษซากปรักหักพังทั้งหลายแหล่แล้ว พวกต้นไม้ใบหญ้าในโรงเรียนแห่งนี้ก็ยังพากันตายเกลี้ยงอีก ถ้าไม่ใช่เพราะมีเหตุผลจำเป็นฉันจะไม่มีวันเข้ามาในที่แบบนี้เด็ดขาดเลย!
ฉันมีชื่อจริงๆ ว่ากุญแจซอล เป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านและมีพี่ชายฝาแฝดหนึ่งคนชื่อกุญแจฟา พี่ฟาเป็นคนประเภทมุทะลุ บ้าเลือด และอารมณ์ร้อนยิ่งกว่าพวกวัวบ้าเป็นประจำเดือดเสียอีก แต่ว่าถ้าจะให้พูดโดยรวม เขาก็เป็นพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่งของฉันล่ะนะ พ่อกับแม่ของเราสองคนไปทำงานที่ต่างประเทศ นานๆ ครั้งถึงจะกลับมาเยี่ยม พี่ฟาก็เลยต้องเป็นผู้ปกครองดูแลฉันในทุกๆ เรื่องตั้งแต่พวกเราอายุได้แค่สิบสามปี ปัจจุบันพวกเราอายุสิบแปด อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบชั้นมัธยมปลาย แต่ทว่า…เรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตก็ได้เกิดขึ้นเมื่อสองอาทิตย์ก่อน…
มีตำรวจโทรมาบอกฉันว่าพี่ฟาถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสอยู่ที่ซอยเปลี่ยวแห่งหนึ่ง คนที่ไปเจอก็เลยโทรเรียกรถพยาบาลเพื่อช่วยเหลือ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว อาการของพี่ฟาทรงตัวแต่เพราะศีรษะได้รับแรงกระแทกจากของแข็งอย่างรุนแรงทำให้พี่ฟากลายเป็นเจ้าชายนิทรา คุณพ่อกับคุณแม่เอง หลังจากที่รู้เรื่องก็รีบพักงานที่บริษัทและบินกลับมาทันที คุณแม่เอาแต่ร้องไห้ไม่กินไม่นอนเฝ้ารอให้พี่ฟาฟื้นจนตัวเองแทบจะอาการทรุดลงไปด้วย โชคดีที่หมอยืนยันว่าพี่ฟาจะต้องฟื้นอย่างแน่นอน เพียงแต่ต้องอาจต้องใช้เวลา คุณแม่เลยสบายใจขึ้นมานิดหนึ่งและยอมทานข้าวบ้าง แต่ก็ยังเฝ้าพี่ฟาไม่ห่าง ส่วนคุณพ่อหลังจากเยี่ยมพี่ฟาเสร็จก็หุนหันออกไปที่ไหนสักที พอกลับมาก็ดูจะมีลับลมคมนัยแปลกๆ บอกแค่ว่าเรื่องของพี่ฟาจะต้องเรียบร้อย ก่อนจะบินกลับไปเมื่อสามวันก่อนพร้อมกับคุณแม่เพราะที่บริษัทเกิดปัญหา
ล่าสุดฉันไปที่สถานีตำรวจเพื่อสอบถามเรื่องความคืบหน้าในการสืบหาตัวผู้กระทำผิด คนร้ายที่ทำร้ายพี่ฟาได้อย่างโหดเหี้ยม ทางตำรวจบอกว่ายังคงมืดแปดด้านเพราะไม่มีเบาะแสใดๆ หลงเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุเลย แต่ฉันได้ยินชาวบ้านละแวกนั้นลือกันว่าตำรวจที่นี่แอบรับเงินใต้โต๊ะจากผู้มีอิทธิพลเพื่อให้การสืบสวนคดีเป็นไปอย่างล่าช้าที่สุด จึงเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าผู้อยู่เบื้องหลังคดีทำร้ายพี่ฟาจะต้องเป็นผู้มีอิทธิพลอย่างแน่นอน!
ในเมื่อหวังพึ่งความยุติธรรมจากกฎหมายไม่ได้ ฉันเลยตั้งใจที่จะสืบหาความจริงของเรื่องนี้และลากคอคนที่ทำร้ายพี่ฟามาลงโทษให้ได้! ก็เลยตัดสินใจสวมรอยเป็นพี่ฟาเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้แทน เบาะแสเดียวที่มีอยู่คือโค้ดเนม ‘ปาปา’ ที่พี่ฟาทิ้งไว้ให้ พี่ฟาเคยเล่าให้ฟังว่าที่โรงเรียนแห่งนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสี่แดน ได้แก่แดนเหนือ แดนใต้ แดนตะวันออกและแดนตะวันตก ซึ่งแต่ละแดนจะมีหัวหน้าและรองหัวหน้าคอยควบคุม เพราะไม่มีประธานนักเรียน โดยที่หัวหน้ากับรองหัวหน้าของแต่ละแดนจะมีโค้ดเนมประจำตัว แต่นั่นก็เป็นความลับที่มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่รู้ และเมื่อรวมสี่แดนเขาด้วยกันก็จะมีทั้งหมดแปดคนที่ฉันต้องทำเนียนไปล้วงความลับเรื่องโค้ดเนมของพวกเขาให้ได้!
มันคืองานหินและอันตรายที่สุดในชีวิตของฉันเลย!
ฉันที่เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง เรื่องการต่อสู้ก็มีไว้พอป้องกันตัวจากพวกโรคจิตตามที่พี่ฟาสอนให้เท่านั้น ไม่ได้เก่งกาจถึงขั้นเหาะเหินหรือว่ากระโดดเป็นนินจา แต่ทำยังไงได้ล่ะ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง และแน่นอนว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไม่รู้เรื่องนี้ โชคดีที่ฉันมีตัวช่วยเป็นยัย ‘แพนด้า’ เพื่อนรัก ที่ช่วยจับฉันตัดผมและแปลงโฉมให้เหมือนพี่ฟามากที่สุด แรกๆ ยัยนั่นก็ออกโรงห้ามฉันแทบเป็นแทบตาย แต่นิสัยดื้อรั้นไม่ฟังใครของฉันก็มีมากเกินไปจนยัยนั่นไม่สามารถเอาชนะได้ ผลก็เลยกลายเป็นว่าฉันได้เข้ามาที่โรงเรียนแห่งนี้เรียบร้อย…
“จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีนะ?”
ฉันมองซ้ายมองขวา มองตึกสี่ตึกที่อยู่รอบตัวด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงต่อ จะว่าไป…พี่ฟาเป็นคนของแดนไหนกันนะ ไม่เคยถามซะด้วยสิ T^T
พลั่ก!
ยังไม่ทันจะได้คิดอะไร ร่างของฉันก็ถูกแรงถีบอันมหาศาลพุ่งเข้าใส่จนกระเด็นไปคลุกฝุ่นอยู่ที่พื้นห่างจากจุดเดิมที่เคยยืนไปเกือบร้อยเมตร! ฉันยกมือขึ้นลูบดั้งที่ถลาไปจูบกับพื้นอย่างเป็นห่วงกลัวซิลิโคนจะหลุด ( ล้อเล่นน่ะ ขำๆ -__-;; ) แต่สิ่งที่ได้ติดมือกลับมาไม่ใช่ซิลิโคนอย่างที่ฉันคิด มันคือเลือดสีแดงสดที่กำลังไหลเป็นก๊อกออกมาจากรูจมูกทั้งสองข้างของฉัน!
อ๊ากกก! เหยียบเข้ามายังไม่ถึงสิบนาทีเลยนะโว้ยย
“มาแล้วเหรอวะไอ้ฟา! นึกว่าแกจะกลัวพวกฉันจนหัวหดหดตูดลาออกไปแล้วซะอีก ฮ่าๆๆๆ”
ฉันหันขวับกลับไปมองต้นเสียง ผู้ชายหัวสกินเฮ้ดหน้าตาโจรได้อีกกำลังหัวเราะร่าอยู่กับผู้ชายหัวสีขี้อีกคนหนึ่ง ไอ้บ้านี่เองสินะที่เตะฉันซะจนซี่โครงแทบจะหักเป็นสองท่อนแล้วยังทำให้เลือดกำเดาฉันไหลอีก เป็นผีตามมาทวงแค้นหรือไงวะ!
“อะไรวะ! โดนแค่นี้ถึงกับเลือดกำเดาไหล ทีเมื่อก่อนสู้กันจนฟันแทบจะร่วงหมดปากยังไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย หายไปสองอาทิตย์กลับมานี่อ่อนด๋อยไปเลยนะ ขำว่ะ ฮ่าๆๆ!”
ขำ…ขำเข้าไป ขอโทษแล้วกันที่ฉันมันไม่เก่งเทพเหมือนพี่ฟาน่ะ TT^TT!
“พวกแก…เป็นใคร”
ฉันถามเสียงอู้อี้เพราะสองสองมือกำลังโอบอุ้มจมูกเอาไว้ ไอ้สกินเฮ้ดกับไอ้หัวสีขี้ถึงกับหยุดหัวเราะ ค่อยๆ ย่างสามขุมเข้ามาหาฉันที่ไม่มีแรงจะเขยิบหนี
“อย่ามาล้อฉันเล่นแบบนี้นะไอ้ฟา แกกับฉันมันศัตรูคู่อาฆาตมานานนับปี อย่าทำเป็นลืมนะเว้ย!”
ไม่พูดเปล่า สองมือของมันยังกระชากคอเสื้อฉันเข้าไปใกล้ นัยน์ตาดุดันทำเอาฉันแทบร้อง แต่ก็ต้องอดทนไว้เพื่อภารกิจของตัวเอง T_T
ว่าแต่…พี่ฟามีศัตรูน่ากลัวขนาดนี้เลยเหรอ ที่ผ่านมาไม่โดนอัดยับเลยหรือไง TOT
“ฉะ…ฉันล้อเล่นน่ะ ทำไมจะจำไม่ได้ไอ้…เอ่อ…ไอ้…”
แล้วไอ้สกินเฮดนี่มันชื่ออะไรว้า TOT
“ไอ้ทุย!”
“ทุยป้าแกสิ! ฉันชื่อเดวิดต่างหากเว้ย! อ๋อหรือว่าแกหลอกด่าฉันว่าควายใช่มั้ย ไอ้ทุยนี่มันชื่อควายชัดๆ !”
หน้าอย่างกับโจรชายแดนแต่ชื่อเดวิดเหรอเนี่ย ใครเป็นคนตั้งชื่อฟะ ขอหวดก้นให้ระบมไปถึงสมองสักทีเหอะ ตั้งชื่อไม่ดูหนังหนาเจ้าของชื่อเล้ยยยย
เอาเถอะ…เรื่องตั้งชื่อเอาไว้ก่อน ดูเหมือนว่าตอนนี้ไอ้ทุย เอ๊ย! ไอ้เดวิดจะโกรธจนควันออกหูซะแล้ว เตรียมตัวร่างแหลกสลายได้เลยกุญแจซอลเอ๊ยยย
“คือ…คือฉันล้อเล่น T^T”
“ไม่ขำด้วยเว้ย!”
พลั่ก!
ลูกถีบแบบอัดแรงมาเต็บสูบถูกประเคนเข้าที่หน้าท้องของฉันอย่างจังจนกระเด็นไปอีกหลายลี้ ฉันยกมือขึ้นกดหน้าท้องไว้แน่น เจ็บและจุก…จุกจนลุกไม่ขึ้นเลย ไอ้ศิลปะป้องกันตัวที่พี่ฟาเคยสอนให้ก็เป็นหมันถาวรไปเลย มดลูกฉันแทบจะหลุดออกมาแด้ดิ้นอยู่แล้ว จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ฉันยังไม่อยากตายก่อนจะหาตัวคนร้ายเจอหรอกนะ ฮือๆๆๆ
“เลิกเล่นทำเป็นอ่อนแอได้แล้วไอ้ฟา! ลุกขึ้นมาสู้กันให้ตายไปข้างเหมือนทุกทีสิวะ!”
ไอ้พี่ฟา! ไอ้พี่บ้า TOT นี่ปกติเวลามาเรียนพี่มาสู้กับไอ้ทุยนี่ตลอดเลยเรอะ ไม่ได้คิดเผื่ออนาคตเวลาฉันต้องสวมรอยมาเป็นพี่เลยหรือไงว่าฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันสู้ไอ้ควายถึกพวกนี้ไม่ไหวหรอกนะเฟ้ย แง้ TOT
“ก็บอกว่าให้ลุกขึ้นมาไงเล่า!!!”
ฉันหลับตาปี๋รอรับชะตากกรม เมื่อไอ้ทุยกระชากคอเสื้อฉันขึ้นอีกครั้ง โดยที่อีกมือหนึ่งก็ง้างหมัดขึ้นฟ้าเตรียมจะปล่อยเข้าใบหน้าหวานๆ ของฉันเต็มที่
ฮือๆๆ ลาก่อนโลกมนุษย์ ฉันคงหาตัวคนร้ายไปลงโทษไม่ได้แล้ว TOT
หมับ!
“เอามือสวะๆ ของแกออกจากฟาเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงเฉียบขาดที่ดังขึ้นทำให้ฉันรีบลืมตามองผู้มีพระคุณที่มาช่วยชีวิตน้อยๆ ของฉันเอาไว้ ผู้ชายไว้ผมลอนทั่วทั้งหัวสีดำสนิท ใบหน้าเรียบเฉยและนัยน์ตาเหม่อลอยแต่ก็น่าหลงใหลสุดๆ เขาใช้มือเพียงข้างเดียวจับข้อมือของไอ้ทุยที่กระชากคอเสื้อฉัน มองด้วยตาเปล่าเหมือนว่าเขาไม่ได้ออกแรงอะไร แต่สีหน้าไอ้ทุยกลับเจ็บปวดราวกับกระดูกจะหัก
กร๊อบ…
“หือ O_O”
ฉันเบิกตากว้างมองไปที่ข้อมือของไอ้ทุยข้างที่ถูกผู้ชายผมลอนคนนี้จับเอาไว้ สะ…เสียงเมื่อกี้มันเสียงกระดูกนี่หว่า!
“ปะ…ปล่อยแล้วครับ ทะ…ท่านยูนิคอร์นได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย”
ไอ้ทุยปล่อยมือออกจากคอเสื้อฉันทันที มันรีบยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาดูเมื่อผู้ชายผมลอนยอมปล่อยมือ เขาเบนสายตามาทางฉันก่อนจะนั่งยองๆ ลงตรงหน้า
“หายไปไหนมาสองอาทิตย์ โทรหาก็ไม่ติด”
เขาเอ่ยถาม ว่าแต่ว่า ไอ้หมอนี่มันใครกันล่ะเนี่ย อ๊ะ! จริงสิ เมื่อกี้ไอ้ทุยเรื่องหมอนี่ว่าท่านยูนิคอร์นนี่นา!
“ไปทำธุระมานิดหน่อยน่ะครับ ท่านยูนิคอร์น”
ขอให้อย่าให้จับได้เล้ยย! ไอ้เรื่องรูปลักษณ์ภายนอกน่ะฉันมั่นใจว่าเหมือนพี่ฟาเป๊ะแน่ๆ เพราะเราเป็นฝาแฝดกัน และหน้าอกของฉันก็ถูกโหวตให้เป็นญาติกับกระดานโต้คลื่น เลยสามารถแต่งตัวเป็นผู้ชายหลอกคนอื่นเขาได้ง่ายดาย แต่เรื่องนิสัยคงต้องฝึกฝนกันอีกยาวนาน T_T
“ไม่สบายหรือเปล่า วันนี้เรียกฉันซะเต็มยศเชียว”
กรรม! ปกติพี่ฟาไม่ได้เรียกหมอนี่ว่าท่านยูนิคอร์นเหรอ?! แล้วเรียกว่าอะไรล่ะฟะ T^T
“ยะ…ยูนิคอร์น”
ลองใหม่ก็ได้ฟะ มันต้องถูกสักอันนั่นแหละ!
“แปลกจริงๆ ด้วย…”
นี่ก็ไม่ใช่เรอะ! แล้วพี่ฟาเรียกไอ้บ้านี่ว่าอะไรกันล่ะเนี่ยยย ยู? ยูนิ? หรือว่าคอร์น TOT
“เอ่อ…คือว่าฉัน…”
“หรือเป็นเพราะที่ฉันสารภาพรักกับนายไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน นายก็เลยทำห่างเหินกับฉันแบบนี้”
“ว่าไงนะ!”
ฉันโพล่งออกไปเสียงดังพลางจ้องยูนิคอร์นจนตาแทบจะถลน ไอ้บ้านี่เป็นผู้ชายไม่ใช่เรอะ! เป็นผู้ชายแต่มาสารภาพรักกับพี่ฟาเนี่ยนะ???
“ช่างเถอะ ถึงจะเจ็บปวดที่ถูกนายทำห่างเหิน แต่ฉันก็ผิดเองที่สารภาพรักกับนายกระทันหัน แถมยังจูบนายแบบนั้นด้วย ขอโทษนะ”
ไม่ใช่แค่สารภาพรักแต่ยังจูบพี่ฟาด้วย O_O!!! ชัวร์…ชัวร์แน่ๆ ไอ้หมอนี่เป็นเก๊ย์ TOT
“ฉันจะไปฟ้อง! เอ๊ย! ไปรายงานท่านดราก้อน ว่าแกทำร้ายฉัน ไอ้ยูนิคอร์น!”
ฉันละสายตาจากยูนิคอร์นไปมองไอ้ทุยที่โวยวานขึ้นมา มันชี้หน้ายูนิคอร์นอย่างคาดโทษก่อนจะวิ่งไปทางตึกแดนตะวันตกพร้อมกับไอ้หัวสีขี้
เหลือไว้แค่เพียงฉันกับยูนิคอร์น…
“ต้องเตรียมรับมือกับดราก้อนอีกแล้วสินะ…”
สายตาเป็นห่วงเป็นใยถูกส่งตรงมาที่ฉันหลังจากพึมพำอะไรก็ไม่รู้จบ นัยน์ตาเหม่อลอยของยูนิคอร์นมันมีเสน่ห์มากจริงๆนั่นแหละ เสียดายที่หมอนี่ดันชอบผู้ชาย ไม่งั้นถ้าเสร็จภารกิจนี้ฉันอาจจะมาตามจีบเขาเพื่อสานสัมพันธ์ก็ได้ >//////<
ฉันเลิกคิดบ้าๆเมื่อเริ่มรับรู้ถึงการถูกจ้องจากคนตรงหน้า ยูนิคอร์นจ้องฉันนิ่งอยู่พักใหญ่ก่อนจะยกมือขึ้นมาใช้นิ้วปาดเลือดกำเดาที่ไหลออกมาให้และ…
แผล่บ…
เลียเลือดกำเดาของฉันที่ติดอยู่ที่นิ้วของตัวเองออก!
“หวานจัง…”
พระเจ้า! อยากจะกรีดร้องให้ดังก้องไปทั่วปฐพี ไอ้หมอนี่มันโรคจิตวิตถารชัดๆ นี่พี่ฟาทนคบกันคนอย่างหมอนี่ไปได้ยังไงกันเนี่ย TOT
ฉันกลัวแล้วนะโว้ยยย
“ไปทำแผลดีกว่านะ”
“เอ่อ…”
ไม่อยากไปอ่ะ ฉันกลัวแกน่ะเฟ้ยไอ้เกย์บ้า T^T
“จริงสิ นายเป็นคนของแดนเหนือนี่นา ถ้าจะขึ้นไปที่ตึกแดนใต้คงไม่ดีแน่”
ฉันเบิกตากว้างอีกครั้ง นี่ตกลงพี่ฟาเป็นคนของแดนเหนืองั้นเหรอ?! แล้วหมอนี่…เมื่อกี้เขาบอกว่าเขาเป็นคนของแดนใต้นี่นา อ้าว แล้วถ้างั้นทำไม…
คนของแดนใต้ถึงมาสารภาพรักกับคนของแดนเหนือได้ล่ะฟะ =O=
“งั้นนายรีบไปทำแผลซะนะ ไว้เจอกันที่เดิมคืนนี้”
แล้วยูนิคอร์นก็เดินขึ้นแดนใต้ของตัวเองไป อย่างน้อยหมอนี่ก็มีข้อดีตรงที่เข้ามาช่วยฉันได้ทันเวลาแถมยังซื่อบื้อบอกว่าพี่ฟาเป็นคนของแดนไหนให้ฉันรู้อีก
เอาไว้จะหาทางไปขอบคุณก็แล้วกันนะ!
“ต้องไป...แดนเหนือสินะ”
ฉันเอี้ยวคอกลับไปมองตึกข้างหลังซึ่งก็คือแดนเหนือ สภาพตึกไม่ได้ต่างไปจากไอ้สามตึกที่เหลือเลย แล้วนี่ห้องพักครู ห้องฝ่ายปกครองพวกนี้อยู่ที่ไหนกันนะ -*-
เอาแค่มีคุณครูคนไหนกล้ามาสอนโรงเรียนนี้ดีกว่า =__=;;
“ฮึบ!” ฉันส่งเสียงเรียกพลังหลังจากนั่งแช่มาพักใหญ่
ต้องรีบไปทำแผลและห้ามเลือดกำเดานี่ก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัว ที่ผ่านมาพี่ฟาต้องทนเรียนอยู่ในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยพวกอันธพาลแบบนี้เหรอเนี่ย เจอหน้ากันก็มีแต่เรื่องชกต่อย เจ็บตัวกลับบ้านแทบทุกวัน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ฟาถึงยันทนเรียนที่นี่อยู่ได้
อยากจะเข้าฝันไปถามจังเลย =*=
ตึก…ตึก..ตึก
เสียงย่ำเท้าที่เจ้าของฝีเท้าแทบจะทรุดตัวลงไปตายในท่านั่งยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ฉันลากสังขารตัวเองเดินไปที่ตึก ขึ้นบันไดไปที่ละขั้นทีละชั้นเพื่อหาว่าจะมีใครเข้ามาทักฉัน ไม่สิ ทักพี่ฟาในฐานะคนรู้จักหรือว่าเพื่อนร่วมห้องเรียนบ้าง แต่เดินมาจนถึงชั้นสามก็ยังไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน เมื่อกี้ผ่านห้องหนึ่งมา ในห้องกำลังต่อยกันนัวเนียเลย นี่มันโรงเรียนหรือสนามมวยกันแน่นะ มีแต่เรื่องชกต่อยกันทั้งวัน เฮ้ออ T^T
“ฟา? นั่นฟาใช่หรือเปล่า!”
ใครบางคนจับไหล่ฉันจากทางด้านหลังให้หมุนกลับไปหา ผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มเซ็ตผมให้ตั้งขึ้นอย่างดูดียิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อเห็นฉัน
“นายจริงๆด้วย หายไปไหนมาตั้งสองอาทิตย์ ท่านคอปเตอร์เป็นห่วงมากนะ”
อีกหนึ่งเรื่องที่ฉันเดาเอาว่าน่าจะใช่ก็คือพวกหัวหน้าของแต่ละแดนจะถูกนำหน้าชื่อด้วยคำว่า ‘ท่าน’ แบบนี้ก็เหลือแค่ของแดนตะวันออกสินะที่ฉันยังไม่รู้ว่าชื่ออะไร?
แดนเหนือ…ท่านคอปเตอร์
แดนใต้…ท่านยูนิคอร์น
แดนตะวันตก…ท่านดราก้อน
แล้วโค้ดเนมปาปาคือโค้ดเนมของใครกันนะ???
“ไปทำธุระมานิดหน่อยน่ะ”
ฉันเนียนตอบกลับไปหลังจากที่เงียบใช้ความคิดไปครู่หนึ่งจนโดนไอ้บ้านี่สะกิดให้ได้สติ เอ่อ…หมอนี่ชื่ออะไรหว่า =O=;;
“แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ทำไมถึงได้สะบักสะบอมแล้วก็เลือดออกแบบนี้ล่ะ”
“โดนไอ้ทุย เอ๊ย ไอ้เดวิดทำร้ายมาน่ะ”
“ไอ้เวรนั่นอีกแล้วเหรอ! สงสัยมันจะไม่เข็ด ไปกับฉันฟา ไปบอกท่านคอปเตอร์ด้วยกัน”
“ตะ...แต่ว่า”
“จะได้ให้ท่านคอปเตอร์ทำแผลให้ไง อีกอย่าง…สองอาทิตย์ที่นายไม่อยู่ ท่านคอปเตอร์ก็ซึมกะทือไปเลยนะ”
แล้วไอ้ท่านคอปเตอร์นี่มันสนิทกับพี่ฟาถึงขั้นไหนกันฟะ ละครบทนี้ช่างยากเย็นเหลือเกินนน T^T
“เพราะนอกจากนายแล้ว ไม่มีใครที่ท่านคอปเตอร์อาบน้ำด้วยแล้วจะมีความสุขเลย ถ้ารู้ว่านายกลับมาแล้วจะต้องดีใจมากแน่ๆ”
“ดะ…เดี๋ยวนะ! ใครอาบน้ำกับใคร!”
“ก็นายกับท่านคอปเตอร์ไง รีบไปเหอะ เผื่อทานคอปเตอร์จะชวนอาบน้ำ”
แล้วตาบ้านี่ก็ลากแขนฉันขึ้นบันไดต่อโดยไม่ถามความเห็นซ้ากคำ TOT นี่กะจิตกะใจไม่คิดจะถามความสมัครใจของฉันบ้างเรอะ จู่ๆ ก็มาลากให้ไปอาบน้ำกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ ฉันก็ลูกมีพ่อมีแม่นะเฟ้ย ฮือๆๆ ไม่อาววว ไม่ปายยย~!!!
คนแรกก็ยูนิคอร์นที่สารภาพรักแถมจูบพี่ฟาทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกัน!
คนที่สองก็คอปเตอร์ที่ชอบอาบน้ำกับพี่ฟาเป็นประจำอีก!
นี่พี่ฟามันอยู่โรงเรียนนี้ในฐานะอะไรกันแน่?!
- Writer
