[EP.9] อุบัติเหตุ
1218 Words
"จะไปเมืองไทยอย่างนั้นเหรอ?" เธอเอ่ยถามเขายํ้าอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคาร์ลอสไม่เคยคิดแม้แต่จะไปเหยียบที่ประเทศไทย ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ที่พอรู้มันเกี่ยวกับคนในครอบครัวของเขา
"ใช่ ผมมีเรื่องต้องไปจัดการ"
"เรื่องอะไร มันสำคัญมากเลยหรือไง คุณถึงต้องไปเอง"
"สำคัญสิ สำคัญมากด้วย" เขาเอ่ยพร้อมจ้องมองมาที่หญิงสาวด้วยแววตาที่แสนจะยากเดา สายตาคู่นี้ที่มันคอยเฝ้ามองเธอมาโดยตลอด แต่กลับไม่มีสักครั้งที่เธอจะอ่านความหมายที่มันสื่อออกมาจากสายคู่นี้ได้ คาร์ลอสเป็นคนที่เข้าถึงตัวได้ยากถ้าไม่สนิทชิดเชื้ออย่าหวังว่าคนอย่างเขาจะยอมเสวนาด้วยพูดง่ายๆก็คือเขาเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง และเป็นผู้ชายที่อ่านยากที่สุดตั้งแต่เธอรู้จักมา ในบางครั้งเขาก็ดูอบอุ่นน่าเข้าใกล้ แต่ในบางครั้งก็ดูลึกลับน่าค้นหา และในบางครั้งเขาก็ดูน่ากลัว จนเธอเองไม่กล้าที่จะเข้าใกล้
"อืม แล้วจะไปเมื่อไหร่?"
"คืนนี้" เขาตอบออกเธอด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งตามสไตส์ของเขา
"แล้วไปกี่วันคะ"
"ไม่รู้สิ ไม่มีกำหมด แต่คิดว่าไม่น่าจะเกิน2วัน" ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิดแล้วไม่มีอะไรผิดพลาด เพราะเองก็ไม่คิดที่จะอยู่เมืองไทยนานนักหรอก
และระหว่างที่ทั้งคู่คุยกันเสียงโทรศัพท์ของพัดชาก็ดังขึ้น หญิงสาวล่วงมือเข้าไปในถุงบริเวณด้านข้างชุดเดรสสำหรับคนท้องเพื่อนำโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะดูมาใครโทรมา 'อัญริสา' ที่แท้ก็เพื่อนรักของเธอนี้เอง
"รับเถอะ เดี๋ยวผมต้องไปเตรียมตัวแล้ว อีก 1 ชั่วโมงผมต้องไปขึ้นเครื่อง" เขาบอก ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะลุกขึ้นพร้อมจัดการติดกระดุมเสื้อสูทของตัวเองให้เรียบร้อย
"ไปส่งได้ไหมคะ?" หญิงสาวเลือกที่จะไม่รับสายของเพื่อนรัก แต่เธอเลือกที่จะลุกขึ้นตามร่างสูงของคาร์ลอส
"แค่หน้าบ้านพอ"
"เดินทางปลอดภัยนะคะ" พัดชายืนโบกมือบายๆขณะที่รถยนต์ครั้งหรูของคาร์ลอสกำลังเคลื่อนตัวออกไป
เด็กสาวที่ชอบออกมาเดินเล่นที่สวนหย่อมหน้าบ้านตอนดึกเธอก็เห็นรถของคาร์ลอสวิ่งผ่านไป เธอหันกลับไปมองบริเวณหน้าบ้านตรงที่รถวิ่งออกมาก็เห็นพัดชายืนอยู่บริเวณนั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในเวลาต่อมา
"ไปไหนนะ" เด็กสาวหันกลับมาสนใจทางที่รถวิ่งผ่านไปสักครู่พร้อมพึมพำออกมาเบาๆอย่างใคร่รู้ ก่อนที่เธอก็เก็บงำความอยากรู้ไว้แค่นั้น เพราะเขาอาจออกไปทำงานก็ได้ แต่นี้มันก็ดึกแล้ว? แต่ชั่งมันเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้เธอค่อยถ้าแพทเอาก็ได้
ร่างเล็กเดินมาหยุดที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิมที่เธอมานั่งเป็นประจำ เธอชอบมานั่งดูดวงตรงบริเวณนี้ และวันนี้ดวงดาวก็เต็มฟ้าไปหมด สะโพกมนค่อยๆหย่อนลงนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อน แผ่นหลังเนียนเอนพิงไปด้านหลังเล็กน้อย ใบหน้าสวยมนเงยขึ้นมองบนท้องฟ้า
"วันนี้ท้องฟ้าสวยจัง ดาวเต็มไปหมดเลย" เด็กสาวพูดออกมายิ้มๆ
เณอเบลล์นั่งๆนอนๆดูดาวจนเวลาผ่านไปจนเกือบ 4 ทุ่ม กว่าแล้วเธอจึงกลับไปนอนเพราะพรุ่งนี้เธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปเรียน
หลายวันต่อมา
"อ่ะ ลืมเลย" เด็กสาวร้องอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่อนึกได้ว่าลืมอะไรบ้างอย่าง ในขณะที่เดินออกมาที่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อรอให้แพทมารับเฉกเช่นเคย
"จะยังอยู่ไหมนะ รีบกลับไปเอาดีกว่า" สิ่งที่เธอลืมอยู่นั้นมันก็คือโทรศัพท์มือถือนั้นเอง ร่างเล็กของเณอเบลล์รีบหมุนตัวเดินกลับเพื่อที่จะไปเอาโทรศัพท์ที่ลืมไว้ที่ตึกเรียน แต่ด้วยความที่รีบกลัวว่าโทรศัพท์มือถือของเธอมันจะหายจึงไม่ได้มองดูทางข้างหน้าว่ากำลังมีรถยนต์คันหรูที่กำลังขับพุ่งออกมาด้วยความเร็วโดยไม่สนใจมามันจะอยู่ในเขตของมหาวิทยาลัยก็ตาม
"เห้ย ระวังงงง"
"กริ๊ดดดดดดดดดดดด"
เอี้ยดดดด!!
โครม!!
เสียงกรีดร้องของคนที่อยู่บริเวณนั้นร้องขึ้นเสียงดังลั่นด้วยความตกใจกับเหตุการณ์เบื้องหน้า เมื่อรถสปอรต์คันหรูพุ่งปะทะเข้ากับร่างเล็กของหญิงสาวอย่างจัง ถึงคนขับจะพยายามเบรกรถแต่แรงที่ปะทะเข้ากับร่างของหญิงสาวก็แรงพอสมควรที่ทำให้ร่างเล็กหมดสติไป
ปึก!!
เจ้าของรถคันหรูรีบเปิดประตูรถออกมาดูด้วยความตกใจ แต่เขาก็ต้องตกใจหนักเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าคนที่เขาขับรถชนเมื่อสักครู่นั้นเป็นใคร
"เบลล์!!" ออนิวรีบวิ่งมาประคองร่างเล็กของเณอเบลล์ทันที ใบหน้าสวยอาบนองไปด้วยเลือดที่แดงสดเพราะบาดแผลบริเวณศีรษะ ตามเนื้อตัวก็มีแผลถลอกเต็มไปหมด เมื่อตั้งสติได้ร่างสูงของออนิวก็รีบช้อนตัวของเณเบลล์ขึ้นในท่าเจ้าสวย เขาอุ้มเธออย่างระมัดระวัง ผ่านฝุ่งไทยมุงไปที่รถแล้วรีบขับรถไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
@โรงพยาบาล
"เจ็บมากใช่ไหมเบลล์ เราขอโทษนะที่ขับรถไม่ระวัง เลยทำให้เบลล์เจ็บแบบนี้" ออนิวเอ่ยขอโทษอย่างคนรู้สึกผิด ขณะนั่งกุมมือเรียวเล็กของเณอเบลล์อยู่ข้างเตียงคนไข้ หลังจากที่เธอออกมาจากห้องฉุกเฉินเมื่อหลายนาทีก่อน
ร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มยังไม่ได้สติอยู่บนเตียงตามเนื้อตัวมีบาดแผลหลายจุด แต่ที่จะดูหนักสุดคงเป็นที่ศีรษะที่เย็บไปถึง4เข็ม แล้วก็ขาที่ต้องใส่เฝือกอ่อนไว้ก่อน
"เราขอโทษ"
แอดด!!
"เบลล์!" เจด้าที่เปิดประตูอุกอาจเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เอ่ยเรียกชื่อเพื่อนรักด้วยนํ้าเสียงเป็นห่วง ตอนที่เธอได้รับโทรศัพท์จากออนิวว่าเขาขับรถชนเณอเบลล์เธอก็ตกใจมากแล้วเมื่อมาเห็นสภาพเพื่อนรักขอบตัวเธอถึงกลับร้อนแผ่วด้วยความสงสารที่เณอเบลล์ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
"เจด้า..." เขาลุกขึ้นยืนพร้อมเอ่ยเรียกชื่อคนมาใหม่ด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบา
เพี้ยย!!
ฝ่ามือเรียวของเจด้าฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อของออนิวทันทีที่เขาเอ่ยชื่อของเธอจบ
"เพราะความประมาณของนาย ทำให้เบลล์ต้องเจ็บตัวแบบนี้" ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ ออนิวไม่ได้ต่อว่าอะไรที่หญิงสาวตบหน้าเขา ทั้งที่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าเขามาก่อน เขาได้แต่ก้มหน้ายอมรับผิด เพราะเขาประมาณเองจึงทำให้เณอเบลล์เป็นแบบนี้ เขาจะไม่เถียงหรือแก้ตัวอะไร
".........."
- Writer
