ซ่อนรักเกียร์ร้าย [NRU Engineer]

เรียกน้ำย่อย...

ย้อนไปเมื่อสามปีก่อน...

"ของขวัญเอาผลไม้ไปให้คุณคอปเตอร์หน่อย"

หญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มได้ยินเสียงของคุณแม่ตะโกนเรียกก็รีบวิ่งเข้าไปหาในห้องครัว ซึ่งตอนนี้ท่านกำลังจัดเรียงผลไม้ใส่จานด้วยความปราณีตอยู่

"ได้จ้าแม่"

เธอรับจานผลไม้มาถือไว้ในมือพร้อมกับน้ำผลไม้ที่ลูกชายเจ้าของบ้านชอบกิน ของขวัญมาอยู่กับแม่ได้ประมาณสามเดือนแล้ว โดยปกติเธอจะอยู่ต่างจังหวัดกับคุณยาย แต่พอดีสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพคณะอักษรศาสตร์ก็เลยขอมาอยู่กับแม่ ซึ่งที่นี่คือบ้านของคุณหญิงอักษร วิศิษฏ์ไพบูลย์ เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ท่านอนุญาตให้เธอมาอยู่ที่นี่กับแม่ได้ ก็เลยตอบแทนบุญคุณคือการช่วยงานบ้านเท่าที่ทำได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ของขวัญเคาะประตูหน้าห้องชั้นบน ทว่าไร้เสียงตอบรับจากคนข้างในเหมือนว่าไม่มีใครอยู่

"ไม่มีใครอยู่เหรอ"

เธอเคาะประตูอีกครั้งก่อนจะชั่งใจว่าควรจะเปิดเข้าไปเลยดีไหม ยืนคิดอยู่นานก็เลยเลือกที่จะเปิดประตูเข้าไป และเมื่อประตูแง้มออกเพียงนิดเดียว ก็รู้สึกถึงความเย็นจากภายในห้อง แอร์กำลังทำงานอยู่นั่นเท่ากับว่าน่าจะมีคนอยู่ในนั้นแหละ

"ขออนุญาตเข้าไปนะคะ"

เธอเดินเข้าไปข้างในก่อนจะหาที่วางจานผลไม้ภายในห้อง เอาจริงสามเดือนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เธอไม่เคยเจอลูกชายเจ้าของบ้านเลยสักครั้ง นานทีจะกลับบ้าน และชอบกลับมาในช่วงเวลาที่เธอออกไปเรียน พอกลับมาเขาก็ออกไปดื่มกับเพิื่อนต่อ ก็เลยไม่มีโอกาสได้เจอกันเลยสักครั้งเดียว เธอวางจานผลไม้ลงที่โต๊ะเตรียมจะเดินออกไปก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเจ้าของห้องดังขึ้น

"หยุด! เธอเป็นใคร"

น้ำเสียงทรงพลังดังขึ้นทำเอาเธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างประหลาด โดนถามไม่เท่าไหร่แต่น้ำเสียงมันคุ้นหูเหลือเกินจนทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย

"ขอโทษค่ะ คือแม่ให้หนูเอาผลไม้มาให้ค่ะ"

"คุยกับฉันทำไมเธอถึงไม่มองหน้า ไร้มารยาท"

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ก่อนจะเอ่ยขอโทษเขาและพี่หันหน้ากลับไปคุยด้วย

"ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ ที่หนูเสียมารยาท"

"เงยหน้าขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เคยเจอกันเมื่อสองเดือนก่อน ใบหน้าหล่อยกยิ้มมุมปากจ้องมาทางเธอด้วยความเจ้าเล่ห์

"เอ่อ... ขอโทษที่มารบกวนนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ"

เธอยกมือไหว้ก่อนจะรีบหันหลังแล้วเดินออกไปทันที จู่ ๆ คอปเตอร์ก็เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงแขนเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"อ๊ะ! คุณจะทำอะไรคะ"

เธอพยายามเอามือดันตัวเขาให้ออกห่างแต่ทว่าไม่เป็นผล ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่มออกมาที่เธออย่างไม่ปิดบัง เขาคงไม่คิดที่จะอยากได้เธอหรอกใช่ไหม

"ห้องนี้ถ้าเข้ามาแล้ว จะออกไปได้ก็ต่อเมื่อฉันต้องได้ในสิ่งที่ต้องการก่อน สองเดือนก่อนเธอทำฉันแสบมากนะ ได้ค่าตัวไปตั้ง 20,000 บาท ฉันยังไม่ได้กินเธอเลย"

เธอมองหน้าเขาตัวสั่นกลัวไปหมด เรื่องก็คือตอนที่เธอมาอยู่กรุงเทพฯครั้งแรก ไปรับจ๊อบกับเพื่อนอีกคนที่โรงแรมดังแห่งหนึ่ง แล้วผู้ชายตรงหน้าคนนี้จ้างให้เธอไปดูแลต่อ แถมยังโอนเงินมาให้ 20,000 บาท ซึ่งตอนนั้นเธอคิดว่าเขาแค่อยากให้มานั่งเป็นเพื่อน แต่พอชายหนุ่มเมาได้ที่ก็พาเธอขึ้นไปยังห้องพัก ถึงเพิ่งรู้ตัวว่า 20,000 ที่ได้มาคือค่าตัวเธอในคืนนั้น โชคดีที่หนีออกมาได้ก็เลยรอดจากเงื้อมมือของปีศาจร้าย แต่ใครจะคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลกให้มาเจอกันอีกครั้ง

"อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ"

"รับเงินไปแล้วก็ต้องทำงานสิ จะมาทำนิสัยแบบนี้ได้ยังไง งั้นเอางี้ดีกว่าฉันอนุญาตให้เธอเรียกเพิ่ม จะเอาเท่าไหร่ว่ามา ครั้งเดียวจบดีไหม"

เขายกยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ มือหนาลูบไล้ตามตัวแสดงความต้องการอย่างไม่ปิดบัง

"เพิ่งรู้ว่าป้าสร้อยมีลูกสาว แถมยังสวยขนาดนี้ด้วย หึ"

ไม่พูดเปล่าเขายังโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้ริมฝีปากคลอเคลียกับแก้มนวล เธอตัวสั่นเหมือนกับลูกนก รู้แล้วว่าตอนนี้ไม่รอดแน่นอน เพราะวันนั้นเธอรับเงินจากเขามาจริง เขาคงไม่โง่ปล่อยเธอไปเป็นครั้งที่สอง เพราะฉะนั้นเรียกให้แพงที่สุดไปเลย ถ้ายอมจ่ายเธอให้ครั้งหนึ่งก็ได้

"คุณจะจ่ายไม่อั้นเหรอคะ"

"ใช่สิ ฉันรวยนะเผื่อเธอรู้อยู่แล้ว..."

"แฮะ! งั้นขอแสนหนึ่งค่ะ ถ้าคุณให้ได้หนูจะยอม แต่ถ้าให้ไม่ได้เอา 20,000 บาทคืนไปเลยค่ะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับหนูอีก"

เธอยิ้มออกมาทำใจดีสู้เสือ ยิ่งทำเหมือนกลัวเขาก็ยิ่งจะได้ใจและรังแกเธอมากยิ่งขึ้น คอปเตอร์จ้องมองใบหน้าของเธอฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย

"คิดว่าฉันไม่มีปัญญาจ่ายเหรอแสนเดียวเนี่ย เอาไปเลย 200,000 บาท แต่เธอต้องยอมฉันตอนนี้นะ"

"แต่หนูว่ามันแพงไปนะคะเงินตั้งเป็นแสนเลยนะ ลองคิดดูอีกทีสิคะ มันไม่คุ้มเลยนะได้หนูครั้งเดียวเนี่ย"

หญิงสาวพยายามบอกชายหนุ่มให้คิดดูอีกสักที คนบ้าอะไรอยากจะเอาชนะถึงฉันยอมจ่ายเงินเป็นแสนเพื่อที่จะได้ตัวเธอ บอกตามตรงว่าแอบกลัวเหมือนกัน แต่ทำยังไงได้ล่ะก่อนหน้านั้นเธอชิ่งเขาเอง เพราะฉะนั้นถ้าเขาจะเอาจริงขึ้นมาเธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้

"500,000 บาทก็จ่ายได้ ถ้ามันทำให้ฉันได้ตัวเธอ บอกเลยนะว่ายังไงฉันก็ต้องได้เธอตอนนี้ ถ้าเกิดว่าเธอรอดออกจากห้องฉันไปได้โดยที่ไม่เสียตัว เธอเอาตีนมาลูบหน้าฉันได้เลย หึ!"

เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอุ้มหญิงสาวมาพาดไว้ที่บ่า ใบหน้าเล็กตาโตร้องโวยวายออกมาด้วยความตกใจ มือเรียวเล็กทุบตีไหล่ของเขาหลายทีด้วยความตื่นกลัว ถึงปากจะเก่งใส่เขาแต่ในใจลึก ๆ ก็แอบกลัวไม่น้อยเหมือนกัน

"กรี๊ด! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!"

"ไม่ปล่อยโว๊ยยยย เธอกล้ามากเลยนะที่เชิดเงินฉันหนีไป วันนี้แหละฉันจะสั่งสอนให้เธอได้รู้สำนึก ว่าคนนิสัยไม่ดีจะต้องโดนอะไร"

เขาโยนเธอลงบนเตียงอย่างไม่อ่อนโยน ใบหน้ามีแต่ความเจ้าเล่ห์ฉายชัดขึ้นมา หญิงสาวตัวสั่นกลัวเริ่มถดถอยหนีเพราะรู้สึกว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา

"งั้นหนูค*****นให้คุณก็ได้ 20,000 บาท แล้วก็ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ"

"เอาเงินฉันไปนานขนาดนั้น ถ้าจะคืนก็ต้องมีดอกเบี้ยนะ"

"ดะ...ดอกเบี้ยเหรอคะ แล้วมันเท่าไหร่คะ"

"ห้าแสนบาท"

"ฮะ! ห้าแสนบาท!"