หมิ่งจิ้นเหอนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ มุมปากค่อยโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม แววตาที่ปกติปราศจากความยินดียินร้ายเป็นประกายสดใสราวเด็กน้อยที่ได้ของเล่นถูกใจ
“ท่านอ๋องยิ้มเช่นนี้... คงให้อภัยข้าแล้วกระมัง” เจียวอิงตะล่อมต่อ
หมิ่งจิ้นเหอกระแอมหนึ่งที เดินเอาผ้าเช็ดหน้าไปวางผึ่งที่หัวเตียง ก่อนตวัดสายตากลับมาที่เจียวอิง “คิดว่าประจบข้าเช่นนี้ แล้วข้าจะลืมเรื่องที่เจ้าเพิ่งก่อไปอย่างนั้นหรือ”
เจียวอิงยิ้มเจื่อน หน้างอคอตกทันที
“เด็กดื้อไม่ฟังความอย่างเจ้า หากไม่กำราบเสียตั้งแต่วันนี้ วันหน้าคงเอาแต่สร้างเรื่องไม่หยุด”
“ข้า ข้า ฮัดชิ้ว!” เจียวอิงเผลอจามออกมา คงเพราะเสื้อผ้าที่สวมอยู่เปียกชุ่ม เนื้อตัวเริ่มสั่นหนาว ใบหน้านวลขาวซีดราวสีกระดาษ
หมิ่งจิ้นเหอช้อนตัวเจียวอิงขึ้น พาเดินไปที่หลังฉากกั้นที่อยู่สุดมุมห้อง
“ท่านอ๋อง ท่านจะพาข้าไปไหน”
“อาบน้ำให้เจ้า”
คำตอบที่ตรงไปตรงมาทำเจียวอิงหน้าแดงอย่างฉับพลัน
