“เจ้าคิดว่าตนเป็นองค์หญิงสูงศักดิ์นักหรือไง มีสิทธิ์อะไรกล่าววาจาไร้มารยาเช่นนี้กับคนของข้า”
เจียวอิงไม่คาดว่าหมิ่งจิ้นเหอจะโต้กลับด้วยวาจาร้ายกาจไม่ต่างกัน นางตกใจรีบเงยหน้ามองเขา แม้ใบหน้าจะยังคงเย็นชาแต่ดวงตานั้นฉายแววเดือดดาลเต็มที
“คนของข้า สตรีของข้า อย่าได้ริอ่านยื่นปากหรือส่วนใดมาแตะต้อง สกปรก!”
ไม่ใช่แค่เจียวอิงที่ยืนอึ้งตาโต เหลียนฮวาและบรรดาแขกผู้สอดรู้ก็พากันตื่นตะลึงเช่นกัน
“ท่านอ๋อง” เจียวอิงกระตุกชายเสื้อของหมิ่งจิ้นเหอ พยายามบอกให้บุรุษใจเย็น
“สตรีที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วแต่ยังหน้าหนาไร้ยางอาย กล่าวชมชอบให้ท่าบุรุษอื่นเช่นเจ้า สมควรเรียกว่ามีการศึกษาหรือสูงค่ามากนักหรือ เจ้าก็ลองตรึกตรองดูเอาเองเถิด...หมิ่งอู๋โจว”
หมิ่งจิ้นเหอชำเลืองมองไปทางต้นไม้ใหญ่หน้าเรือน ที่ซึ่งบุรุษผู้หนึ่งยืนพิงอยู่พลางยกพัดขึ้นปิดใบหน้าครึ่งล่าง แววตาเขาวูบไหวเพียงชั่วครู่จากนั้นยืดหลังตรงและ
