เจียวอิงไม่สนใจฟังคำบ่น นางเดินตรงไปยังโต๊ะตัวใหญ่ที่ถูกจัดวางอาหารว่างจำพวกน้ำชาและขนมหวาน หญิงสาวถูมือตัวเองเบาๆ และเลือกกินขนมรูปทรงกลมที่อยู่ใกล้มือที่สุด
“อืมม ถั่วแดงละลายในปาก”
หัวคิ้วหมิ่งจิ้นเหอกระตุก ตั้งใจอยากจะเดินไปลากตัวเจียวอิงกลับมา แต่แล้วกลับถูกเล่อเยว่ฉีเรียกไว้ ชายหนุ่มเจ้าของจวนเดินมาพร้อมผู้อาวุโสอีกสองท่าน ท่านหนึ่งคือแม่ทัพใหญ่ประจำการอยู่ทัพหน้าของราชสำนัก อีกคนคือเสนาบดีกรมขุนนาง ควบคุมดูแลเกี่ยวกับการเลื่อนยศและปลดตำแหน่งขุนนางโดยทั่วไป
“คารวะท่านอ๋อง” ทั้งสองค้อมศีรษะทำความเคารพ
เล่อเยว่ฉีเอ่ยชวนคนทั้งสามไปคุยต่อยังห้องรับรอง
หมิ่งจิ้นเหอพยักหน้า เหลือบมองเจียวอิงที่กำลังเพลินใจอยู่กับขนมรสเสิศแวบหนึ่งแล้วค่อยเดินตามเล่อเยว่ฉีออกไป
“เจ้าสตรีหน้าหวาน!”
เจียวอิงได้ยินเสียงใครบางคนทักขึ้นจากทางด้านหลัง หันมองอยู่นานก็ก้มหน้าต่ำลง เห็นเป็นเด็กชายที่ตนคุ้นหน้า
