“ไก่ผัดเผ็ดนี่รสชาติดีจริง หอม...” หางตาเล่อเยว่ฉีเหลือบไปเห็นเงามืดเกาะอยู่ที่บานประตูก็ร้องตกใจจนแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้
“ท่านอ๋อง...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนสตรีใบหน้าทะเล้นจะย่างกายเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้มประจบ
หมิ่งจิ้นเหอยกชามน้ำแกงขึ้นซด ทำทีไม่สนใจเจียวอิงที่ยืนส่งสายตาออดอ้อนมาที่ตน
“จะ...เจียวอิงนี่เอง ทำข้าตกใจหมด นี่เจ้าลงมาจากต้นไม้แล้วหรือ” เล่อเยว่ฉีลอบถอนหายใจพลางถามขึ้นอย่างสงสัย
“ข้าหิว” เจียวอิงตอบเสียงอ่อย
เล่อเยว่ฉีนิ่งอึ้งครู่หนึ่งก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านอ๋องถึงใจเย็นอยู่ได้”
เจียวอิงหน้างอ กล่าวเสียงแง่งอน “คุณชายเล่อ ท่านเห็นความทุกข์ของสาวน้อยเป็นเรื่องขำขันหรือ”
เจียวอิงลากเก้าอี้มานั่งข้างเล่อเยว่ฉีพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ที่ข้าเซ้าซี้อยากรู้ว่าซีซวนผู้นั้นเป็นใครก็เพราะเป็นห่วงท่านอ๋อง หากเขาเป็นบุคคลอันตราย ข้
