ตอนที่ 2
996 Words
EP.02 ตรวนล้อมรัก
แต่แล้วฝ่ามือที่บัดป่ายไปปะทะบางอย่างก็ทำให้หล่อนชะงัก เพราะคืออะไร?
หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ขณะที่มือยังคงแตะไต่ไปตามสิ่งนั้น
ขนหัวลุกพึ่บ ขนกายลุกวาบไปทั้งร่าง เมื่อหล่อนแน่ใจว่าสิ่งนั้น... ไม่ใช่หมอน
เพราะความอุ่น นุ่ม หยุ่นมือ แข็ง และเป็นลอนของกล้ามเนื้อ นี่เป็นคือผิวของคนแน่ๆ เป็นคนและก็เป็นผู้ชาย มีกล้ามเนื้อแน่น และก็มี…
นับตังค์ผวาเบิกตากว้างมองตรงไปยังจุดที่ฝ่ามือของหล่อนกอบกุมเอาไว้ สิ่งนั้นมันกำลังพองตัวขยายขึ้นจนฝ่ามือของหล่อนกอบกุมไม่มิด มันกระดุกกระดิกได้เหมือนมีชีวิต และมันก็กำลังพยายามดันตัวตั้งตรงขึ้นมา
ไอ้ตัวดุ๊กดิ๊กที่มีผิวหนังสีคล้ำกว่ามือของหล่อน มันเหมือนจะเปิดตาและมองตรงมา แค่นั้นสมองก็ประมวลผลและได้คำตอบทันทีว่ามันคือ...
“กรี๊ดดดดด…”
เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างแบบบางทะลึ่งลุกตัวขึ้นนั่งทันทีจนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแปลกแยกในร่างกาย แต่ถึงอย่างนั้นนับตังค์ก็ต้องพาตัวเองให้ออกห่างจากผู้ชายที่นอนแก้ผ้าอยู่ข้างหล่อนให้เร็วที่สุด และเนื้อตัวที่สัมผัสผืนผ้าก็รู้ว่าหล่อนเปล่าเปลือยไม่ต่างกัน
สมองให้คำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น นับตังค์ยิ่งต้องรีบขยับให้ไกล ไรฟันขบริมฝีปากล่างกั้นความเจ็บที่ร้าวขึ้นมาจากตรงนั้น มือคว้าผ้าห่มมาพันตัว กระเถิบตัวเร็วไปจนชิดติดหัวเตียงด้านหนึ่ง ก่อนจะโอนเอนเพราะอาการปวดหัวจี๊ดเข้ามาปะทะ พร้อมๆ กับอาการเจ็บร้าวที่ส่วนนั้นเมื่อถูกกระทบกระเทือน
“โอย… ปวด… โอย… เจ็บ... โอย... ซี้ด... โธ่โว้ย!”
ฝ่ามือกุมศีรษะตัวเองและต้นขาก็บดเบียดเข้าหากันแน่น ทั้งปวดหัวและเจ็บตรงนั้นในเวลาเดียวกัน จนแทบจะห่อตัวลงไปนอนขด แต่ก็ต้องพยายามตั้งสติให้มั่นและเปิดเปลือกตาขึ้นมองคนด้านข้างที่ลุกขึ้นนั่งเหมือนกัน
จากระดับสายตาหล่อนก็ยังเห็น ‘ไอ้ตัวนั้น’ ตั้งโด่ และก็เห็นว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใส่อะไรเลยสักชิ้น
สิ่งที่เกิดขึ้นหล่อนไม่ได้เต็มใจแน่! หล่อนไม่ได้อยากมีผัว!!
“แก... ไอ้ชั่ว! แกเป็นใคร! แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง แก! ไอ้…”
ดวงตาที่ตวัดขึ้นมองไอ้ชั่วราวจะเบิกกว้างมากขึ้นอีก เพราะไอ้ชั่วนั้นนั่งกุมขมับ หัวยุ่ง ไม่ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น แต่มันผิวขาว คิ้วเข้ม ขนตางอนหนา จมูกโด่ง ปากแดงระเรื่อ และหุ่นก็ล่ำบึก มองรู้ว่าเป็น…
“ไอ้... ไอ้เล! แกทำอะไรฉัน! ไอ้เล… แกทำอะไรกับฉันเนี้ย… แกทำอะไร…”
นับตังค์ถามทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ามีเสียงรอดออกจากริมฝีปากบ้างหรือเปล่า เพราะหล่อนกำลังมึนงงว่าควรรู้สึกเช่นไร เสียใจ เสียดาย โกรธ หรืองุนงง แต่นั่นก็ทำให้ ‘ชลธี-ทะเล’ หรือ ‘ไอ้เล’ ตามที่หล่อนเรียกค่อยๆ หันหน้ามองมา
ในสายตาของชลธี หล่อนเห็นความงุนงงสับสนไม่ต่างกัน ก่อนที่เจ้าของร่างสูงใหญ่จะก้มมองกึ่งกลางกายของตัวเอง ที่มันตั้งโด่อวดโฉมความยิ่งใหญ่จนกดไม่ลง พริบตาเดียวเขาก็ตวัดสายตาขึ้นมองหล่อนอย่างเร็ว
“ตังค์! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!”
“ฉันสิ! ที่ต้องถามแก ว่ามันเกิดอะไรขึ้น! แกทำอะไรฉัน ไอ้เล! แกทำอะไรฉัน!”
“ตังค์... เราทำอะไรตังค์...”
ชลธีทวนคำถามเหมือนยังงุนงง ดวงตาคมเข้มมองผู้หญิงที่นั่งห่างออกไปเพียงแค่ช่วงแขน นั่นคือนับตังค์ไม่ผิดแน่ หล่อนใช้ผ้าห่มผืนหนาพันรอบตัวและมองรู้ว่าด้านในนั้นคงไม่ได้ใส่อะไรเลย ไม่ต่างจากเขา และสภาพที่เปลือยกายด้วยกันทั้งคู่ โดยเฉพาะริมฝีปากของนับตังค์ที่บวมเจ่อ ก็มีแค่คำตอบเดียว
“ตังค์ เราทำตังค์เหรอ”
ใจไวกว่าความคิด ร่างสูงรีบกระโดดลงจากเตียงไปคว้าผ้ามาพันรอบเอวโดยเร็วก่อนจะก้าวพรวดขึ้นมาบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับได้ยินเสียงกรีดร้องของนับตังค์ดังขึ้นในทันที
“กรี๊ดดดดด... อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ! อย่าเข้ามา! แกมันไอ้คนเลว! ไอ้ทะเลแกเป็นคนเลว แกข่มขืนฉัน แกมันเลวที่สุด แกกล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นเพื่อนแกนะ แกทำฉันได้ยังไง... ไอ้เล...”
“เดี๋ยวก่อนสิตังค์ ฟังเราก่อน ตังค์ฟังก่อน”
“ฉันไม่ฟัง! ไม่ฟัง! แกอย่ามาใกล้ฉัน!”
“ตังค์! มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ”
“ฮะ! เข้าใจผิดเหรอ ทุกอย่างมันฟ้องอยู่แบบนี้ แกจะบอกว่าเข้าใจผิด แกจะบอกว่าแกไม่ได้ทำอะไรฉันเหรอ ในเมื่อ…”
น้ำเสียงของนับตังค์ดูราวจะขาดหายไปในลำคอและสุดสายตาของหล่อนก็ทำให้ชลธีต้องมองตาม และก็ได้เห็น...
ผ้าปูที่นอนยับยู่นั้นมีหยาดหยดสีแดงกระจัดกระจายอยู่ทั่วผ้าผืนที่เคยขาวสะอาดตา ทุกอย่างบ่งบอกว่าเมื่อคืนนับตังค์ผ่านศึกหนักอะไรมาบ้างและสิ่งนั้นก็ไม่อยู่กับหล่อนอีกแล้ว
“ตังค์... เรา...”
“แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ไอ้เล... แกทำได้ยังไง ฉันเป็นเพื่อนแกนะโว้ย... ทำไมแกทำกับฉันแบบนี้...”
“เรา... เราไม่รู้นะตังค์”
“ไม่รู้ได้ยังไง! ก็แกเป็นคนทำ ไอ้นั่นของแกมันก็ฟ้องว่าแกทำ!”
นับตังค์ชี้ไปยังความยิ่งใหญ่ที่พุ่งดันผ้าเช็ดตัวออกมา เพราะถึงตอนนี้มันก็ยังโด่
“เราไม่รู้จริงๆ นะตังค์”
- Writer
