“ป๋า... พิมพ์ตื่นแล้วค่ะ” พิมพ์ลภัสวิ่งลงบันไดบ้านมาอย่างว่องไว เพราะรู้ตัวว่าเลยเวลาอาหารเช้าของดิเรกมาสิบห้านาทีแล้ว
“อ้าว! ป๋าไปไหนคะ” เธอหันไปถามแม่บ้าน ที่กำลังจัดเตรียมสำรับ
“คุณท่านมีแขกค่ะ อยู่ในห้องทำงาน ท่านบอกให้คุณพิมพ์ทานข้าวได้เลย ไม่ต้องรอค่ะ เดี๋ยวท่านจะทานพร้อมแขก”
“งั้นเดี๋ยวพิมพ์จัดการเองค่ะ” เธอเดินตรงไปแย่งโถข้าวสวยจากแม่บ้าน
“พิมพ์โตแล้วนะคะ ตักข้าวแค่นี้เอง ไม่ต้องยืนเฝ้าหรอกค่ะ” พิมพ์ลภัสหันไปบอกแม่บ้านที่มองว่าเธอเป็นคุณหนูเสมอ
“ก็ป้าเป็นห่วงนี่คะ เดี๋ยวมือนุ่มๆ จะแข็งกระด้าง”
“มือพิมพ์ไม่นุ่มแล้วค่ะ ตัดกระดาษ จับพู่กันมาตั้งหลายปี ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวพิมพ์กินเสร็จจะยกไปไว้ในครัวให้ค่ะ” เธอบอกอย่างยิ้มแย้ม การย้ายมาอยู่ที่นี่ทำให้เธอสบายใจมากขึ้น เพราะไม่ต้องคอยคิดถึงเรื่องของออสติน แต่ทุกครั้งที่เธอจะหลับตานอน ภาพของเขาก็เข้ามาวนเวียนอยู่ร่ำไป เธอนั่งทานข้า
