“เด็กแถวบ้านยังไม่เลิกกดออดบ้านเราเล่นอีกเหรอคะป๋า” พิมพ์ลภัสที่กำลังทานข้าวชวนดิเรกคุย สภาพจิตใจของเธอดีขึ้นมาก เมื่อได้อยู่ห่างจากออสติน
“เมื่อก่อนตอนหนูเด็กๆ ก็เล่นแบบนี้ ค่าไฟแพงก็เพราะแบบนี้แหละ แต่ตอนนี้ป๋าไม่เดือดร้อนอะไรหรอก ให้เด็กมันเล่นไป บ้านจะไม่ได้ไม่เหงาด้วย” เขาบอกลูกสาวอย่างอารมณ์ดี
“คุณพิมพ์คะ มีคนมาหาค่ะ” เด็กรับใช้วิ่งเข้ามาบอกหน้าตาตื่น พร้อมกับออสตินที่เดินเข้ามาในบ้าน เขามองเห็นพิมพ์ลภัสซึ่งกำลังตาค้างที่เจอเขาอีกครั้ง และนี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่ในปากของเธอเต็มไปด้วยอาหาร
“สวัสดีครับ” ออสตินยกมือไหว้ดิเรกและหันไปมองพิมพ์ลภัส
“ผมขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงที่สั่นเครือและเต็มไปด้วยคำขอร้องที่ออกจากปากของออสติน ทำให้พิมพ์ลภัสหันไปมองพ่ออย่างขอความช่วยเหลือ เพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะทำตามที่เขาต้องการดีหรือไม่
“อย่านานนะ ลูกสาวผมต้องกินยาหลังอาหาร” ดิเรกอนุญาตแต
