ตอนที่ 10
“เมื่อไหร่พี่เมฆจะกลับนะ ข้าละคิดถึงรสจูบของผัวข้าเสียจริง” รำวงพูดพร้อมลูบไล้ทั่วกาย
“อีนี่! ทำอะไรหน้าเกลียด พวกข้ากำลังกินข้าวกันอยู่นะ!” ชาบาพูดสวนพร้อมตีแขนรำวง
ข้าไม่ได้คิดอะไรมาก ฮองเฮาต้องใจกว้าง ขนาดฮ่องเต้พระสวามีของข้ายังมีนางสนมหลายสิบคน แต่ก็แอบน้อยใจ อย่างน้อยข้าก็น่าจะได้เป็นฮองเฮาสิ หรือเปล่า? ที่นี่...มีการแบ่งกันยังไงนะ?
จะใช่วิธีเดียวกันกับที่วังหลวงของข้าไหม?
“แล้วเอ็งละ! เป็นห่วงพี่เมฆหรือไม่? พวกข้าสองคนทั้งคิดถึง ทั้งเป็นห่วง เอ็ฃไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยรึ!” รำวงพูด
“เป็นห่วง...? ไม่ใช่ ไม่ใช่คำบอกลาหรอ?” ข้าถาม ตามที่เพื่อนของเมะทั้งสามบอก เขาบอกว่าเป็นคำบอกลาไม่ใช่หรอ? หรือว่าข้าจะเข้าใจอะไรผิด
“อะไรของเอ็ง เป็นห่วงก็คือเป็นห่วง กลัวว่าพี่เมฆจะเกิดอันตราย มันจะไปใช่คำบอกลาได้ยังไง คำบอกลาก็คือ ลาก่อน โชคดีนะ แล้วเจอกัน ไม่ใช่เป็นห่วง!” ชาบาตวาดใส่ข
