Chapter 5
1481 Words
ฉันนั่งจัดกระเป๋าอยู่ในห้องของตัวเองการไปเที่ยวครั้งนี้กระทันหันมาก พี่ชายฉันบอกว่าเอาอีกแล้วเหรอ?? นี่แกสองคนจะห่างกันไม่ได้เลยเหรอไง? ฉันทำได้แค่เบะปากเบาๆแต่ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ก็มันคือเรื่องจริงหมอนั้นมันตามติดฉันจริงๆนินา
"เอาอะไรไปบ้างดีน้า อืมมมม เครื่องสำอาง เสื้อผ้าต้องเอาเสื้อกันหนาวไปเยอะๆ แล้วก็ฉันต้องแลกเงินไว้ใช่ป่ะ? พรุ่งนี้ค่อยแลกก็ได้ เอาไรไปอีกน้า "
ฉันมองซ้ายมองขวาเล็งดูว่ามีอะไรที่ฉันควรจะเอาไปได้อีก จริงๆไม่ค่องได้ใช้อะไรเยอะหรอกอย่างแต่งหน้าฉันก็ไม่ได้ใช้เยอะขนาดนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเคาะประตูบวกกับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ต้องเดาก็คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินลุกขึ้นไปเปิดประตู
แอ๊ดดดดดดดดดดดดด
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์"
"จัดกระเป๋าอยู่อ่ะ เห็นเคาะประตูด้วยก็เลยคิดว่านายน่าจะมาแล้วก็เลยไม่รับแล้วออกมาเปิดเลย"
ฉันบอกออกไปเขาลากกระเป๋าของเขาเอาเข้ามาไว้ข้างใน เขาเดินเข้ามาในห้องนอนฉันก่อนจะถอดเสื้อออกแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง
"ง่วงจัง"
"ประชุมเหนื่อยมากเหรอ?"
ฉันเดินไปนั่งลงข้างๆเขาบนเตียงเขาขยับตัวมานอนหนุนขาฉันก่อนจะจับมือฉันไว้แนบแก้มแล้วหลับตาลง
"เคลียร์งานด้วยแหละประชุมไม่เท่าไหร่หรอก ไม่อยู่เป็นอาทิตย์พ่อให้มอบหมายงานไม่งั้นไม่อนุญาตให้ไปกับแก ฉันก็เลยต้องนั่งเคลียร์งานเกือบหกโมงเย็นกระเป๋านี่ก็แม่บ้านจัดให้ไม่รู้ใส่อะไรมาบ้าง"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆจนฉันสัมผัสได้ ฉันลูบผมเขาอย่างแผ่วเบาๆจนเขาเริ่มจะเคลิ้มหลับ
"นอนพักเถอะแบล็คลิสต์เดี๋ยวฉันจัดกระเป๋าใหม่ให้เอง เสื้อผ้านายที่ห้องฉันเยอะแยะเลย ถ้างานเยอะขนาดนี้นายไม่ควรไปนะ"
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนัก เขาลืมตาขึ้นมองฉันสายตาเหมือนจะไม่พอใจอยู่ในที
"ฉันห่างกับแกเป็นอาทิตย์ไม่ได้หรอกนะ ฉันเหงา"
"แล้วคนคุยนายอ่ะอยู่ไหนหมดยะ!! ปกติไม่เคยขาดนิ"
พอพูดถึงตรงนี้ฉันกับเขาเราสองคนก็เงียบทันที ทำไมรู้สึกจี๊ดๆแปลกๆ หรือฉันจะเป็นโรคหัวใจ หืมมม ไม่ใช่มั่ง
"แกก็รู้นี่ว่าฉันคุยไปทำไม ... คุยได้นานที่ไหนคนหนึ่งคุยกันไม่เคยเกิน3เดือนก็เลิกคุยแล้ว"
"ก็เอาแต่มาคลุกอยู่กับฉันเนี้ย ผู้หญิงที่ไหนจะชอบที่นายมัวแต่เอาเวลาที่ควรจะเป็นของแฟนมาให้เพื่อนอย่างฉัน"
เขามองหน้าฉันเราสองคนสบตากันนิ่ง สายตาของเขามันทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคิดกับฉันมากกว่าเพื่อน เราสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันรู้ใจกันมากันถ้าเกิดวันหนึ่งเราสองคนจะพัฒนาความสัมพันธ์ให้มันมากเกินกว่าเพื่อน ฉันกลัวว่าเราจะไปกันไม่ได้ .... จริงๆพ่อแม่ฉันพ่อแม่เขาแม้กระทั่งคนรอบข้างอยากให้เราสองคนสมหวังกันนะ แต่ฉันกลัว กลัวจนไม่อยากให้มันเกิดเลยไปมากกว่านี้ การเป็นเพื่อนกันมันทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนอยู่กันได้ยาวนานกว่า
"ถ้าให้เลือกใครสักคน ฉันไม่เคยลังเลที่จะเลือกเลยสักนิด ฉันจะเลือกที่จะมาหาแกก่อนเสมอพะแพง ช่างเถอะง่วงแล้ว"
เขาบอกปัดก่อนจะซุกหน้าลงกับเอวฉันก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ส่วนฉันก็ยอมให้เขานอนอยู่อย่างนั้น บอกตรงๆฉันมีความสุขทุกครั้งที่ฉันได้อยู่ใกล้เขา ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ในสถานะแบบนี้ ฟังดูเห็นแก่ตัวใช่มั้ยหละ
"แบล็คลิสต์แกอาบน้ำยังอ่ะ?"
ฉันเขย่าแขนเขาก่อนจะเอ่ยถาม ฉันไม่ชอบคนสกปรกที่สุดโดยเฉพาะคนไม่อาบน้ำก่อนนอน อิ้ๆๆๆ
"เดี๋ยวค่อยอาบ"
พอมันพูดจบฉันตบกระบาลมันทันที มันร้องครางออกมาเสียงดังลั่นก่อนจะลืมตามองหน้าฉันอย่างเคืองๆ
"ใจร้ายที่สุด!!! คนง่วงจะตายทำงานมาเหนื่อยๆขอนอนพักก่อนได้มั้ยห๊ะ!!!"
เขาบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ส่วนฉันไม่สนถ้าไม่อาบน้ำจะนอนเตียงฉันไม่ได้ยะ!!!
"ถ้าไม่อาบเชิญนอนพื้น ไม่งั้นก็โซฟา!!"
ฉันยื่นคำขาดหมอนี่มันชอบงีบก่อนแล้วตื่นมาอาบตอนตีหนึ่งตีสอง แต่ถ้าอยู่กับฉันต้องอาบก่อนมันเป็นกฎของการอยู่ห้องนี้เว้ย
"โธ่... เมียน้อยของแบล็คไม่ทำกับเค้าแบบนี้สิ นี่ไม่มีแรงจะลุกแล้วนะ"
ฉันเบ้ปากใส่มันทันที อ้อนได้น่าถีบมากไม่ใช่น่ารักหรอก
"ไป เดี๋ยว นี้!!!!!!"
เขาจำใจลุุกขึ้นอย่างขัดใจแต่ทำอะไรฉันไม่ได้ ฉันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้เขาแล้วส่งไปให้ เขารับไปอย่างงอนไปก่อนจะสะบัดหน้าใส่ฉันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
"เชอะ!!!"
"เดี๋ยวเจอถีบไอ้แบล็คลิสต์!!!"
.
.
ฉันจัดที่นอนใหม่ให้เขา ก็แค่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนปลอกหมอนเฉยๆ กลิ่นแชมพูมันติดฉันกลัวเขาจะนอนไม่ได้ เคยถามเขาบอกว่าหอมดี หมอนั้นมันโรคจิต
แอ๊ดดดดดดดดด
"พะแพงจ๋าาาาาา อาบน้ำเสร็จแล้วหอมชื่นใจไม่เชื่อดมดูสิ "
เขายื่นหน้ามาใกล้ฉันพร้อมกับทำปากจู๋ใส่ฉัน ฉันผลักหน้ามันออกอย่างหมั่นไส้ก่อนจะผลักมันล้มลงเตียง
"ง่วงก็นอนไป จะไปจัดของ!!"
"ชิ!! นึกว่าอยากจะทับกันซะอีก คิกคิก"
"ทับบ้านแกสิไอ้บ้า!! นอนไปเลยนะฉันจะจัดการเป๋าให้ ดื่มนมมั้ยได้ทานข้าวเย็นมาหรือยัง"
เขาบอกว่าเลิกหกโมงกว่านี่มันสองทุ่มแสดงว่าน่าจะยังไม่ได้ทานอะไรแน่ๆ
"ไม่หิวอ่า"
"ดื่มนมกับขนมปังมั้ยเดี๋ยวไปเอามาให้"
"ตามใจพะแพงครับ :)"
ยิ้มกวนประสาทอีกแล้วหมอนี่อ่ะ >..<
จ๊วฟ จ๊วฟฟ จ๊วฟฟฟฟ
"อื้ออออออ บะ... อื้มมมม "
เขาจูบฉันนานจนฉันเริ่มขาดอากาศหายใจ จูบแรกของฉันเป็นของไอ้เพื่อนเลวซะแล้ว อร๊ายยยยย เขาผละออกจากฉันก่อนจะมองหน้าฉันยิ้มๆ
"ไอ้แบล็คลิสต์!! แกจูบฉันทำไมฉันเป็นเพื่อนแกนะ"
มันยกยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกรอบแล้วก็หอมแก้มฉัน
"เช็ดปากไง อ่ออีกอย่าง .. เราสองคนมันเกินคำว่าเพื่อนนานแล้วพะแพง หึ!! นอนละ สงสัยคืนนี้จะฝันดีแหะ "
มันยิ้มกวนตีนก่อนจะหันหลังนั้นทำให้ฉันกระโดดถีบหลังมันทันที แล้วฉันก็เอาหมอนมาตีหัวมันอีกหลายที ไอ้คนฉวยโอกาสเอ้ย!!!! ไอ้เพื่อนเลวไว้ใจไม่ได้!!!
ผลั๊ก!!!
"โอ๊ยยยย เจ็บนะเว้ยพะแพง"
"ใครให้มาจูบฉันเล่าไอ้บ้า!! แกตายซะ!!!"
"เห้ยยยยยยยย!!!!!"
- Writer
