5.อย่ามาสอน
1352 Words
ละ..เหลวไหลชะมัด!
แล้วถ้าบุรุษพวกนั้นไม่ต้องการแต่งงานล่ะ พวกเขาแค่มาหาความสนุกไปวันๆ ต่อให้เธอแซ่บมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของพวกเขาได้หรอก
บ้าบอที่สุด
“เจ้าเมามากแล้วโนแอล ข้าจะพาเจ้าไปพักนะ”
โนแอลส่งยิ้มให้กับไกอา พร้อมกับพยักหน้า
“พาข้าไปที่ห้องตรงนั้นหน่อยสิ ข้าเองก็ง่วงมากทีเดียว”
ไกอามองกวาดสายตาไปรอบๆ เธอถอนหายใจเบาๆ เพราะตระหนักได้ว่าในงานเลี้ยงนี้ไม่อนุญาตให้พาสาวใช้เข้ามา เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ประคองโนแอลเข้าไปส่งด้านในห้องพัก มันคือกระโจมที่แยกมาจากกระโจมใหญ่อีกทีและเพราะว่าวัสดุที่ทำกระโจมมันคือผ้าแข็งๆ นั่นทำให้ไกอาได้ยินทั้งเสียงเนื้อกระทบกันและเสียงร้องครางที่มันเหมือนฉากในหนังฆ่ากรรมมากกว่าจะเป็นหนังเรื่องอย่างว่า..
“ไกอา ถึงแม้ว่าคนที่นี่จะชื่นชอบการทำเรื่องแบบนั้นแต่..บุรุษทุกคนเคารพความเห็นของสตรี หากว่าเจ้าไม่ยินยอมก็ไม่มีใครสามารถบังคับเจ้าได้ เพราะกฎหมายการขืนใจคือประหารและยึดทรัพย์ทั้งครอบครัว เชื่อเถอะว่าเสียงครางแบบนั้นสตรีที่อยู่ห้องข้างๆนี้กำลังมีความสุขอย่างแน่นอน”
เอาล่ะ เธอส่งโนแอลเข้ามานอนในห้องนี้ได้แล้วเช่นนั้นเธอจะกลับบ้าน
“เจ้านอนพักเถอะ..”
สิ้นเสียงของไกอาประตูห้องก็เปิดออกมาในทันทีพร้อมกับเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่สยายยาวไปจนถึงกลางแผ่นหลัง ท่านดยุคเซนเดอร์ นั้นอยู่ในสภาพที่..แตกต่างจากที่เธอเห็นครั้งแรกไม่น้อย ผมของเขายุ่งเหยิงและผ้าที่เขานุ่งมามันก็นุ่งมาแบบไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก
ไกอามองโนแอลสลับกับมองท่านดยุค อ่า..ในบางทีเธอควรจะออกไปจากห้องนี้เพราะว่าโนแอลและท่านดยุคคงจะต้องการเวลาส่วนตัวกัน
“ข้าไม่รบกวนเวลาของเจ้าแล้วนะโนแอล ลาก่อนค่ะท่านดยุค”
ไวกว่าอะไรทั้งหมดคือฝ่ามือของคาเรนที่เอื้อมไปคว้าข้อมือของไกอาเอาไว้ เธอตัวเล็ก..แต่กลับมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่สะกดใจมากพอสมควร เนินเนื้ออวบอิ่มคู่นั้นสวยงามและมันน่าสัมผัสมากทีเดียว ผิวกายขาวเนียนละเอียดจนแค่เขาสัมผัสลงไปบนเบาๆ ผิวของเธอก็เกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา
ในตอนที่เขาพบเจอเธอครั้งแรกที่พระราชวัง วันนั้นว่าสวยสะกดตาแล้วพอมามองใกล้ๆ ในวันนี้เธอยิ่งสวยสะกดใจมากกว่าหลายเท่า แค่สัมผัสที่ข้อมือของเธอส่วนนั้นของเขาก็ตื่นตัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขารีบมาที่นี่ในทันทีที่สาวใช้ของโนแอลไปตามเขาแล้วบอกว่าเลดี้ไกอารอเขาอยู่ที่ห้องนี้ แต่นี่นางกำลังจะเดินออกไป ทั้งๆ ที่เขามาที่นี่เพราะนาง..มันดูจะเกินไปหน่อย
หรือว่านางถนัดเรื่องการปั่นหัวคนอื่นเล่น
“อ่า..ให้ตายสิ ข้าเหมือนจะดื่มได้อีกนิดหน่อยเลยแฮะ”
โนแอลลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาไกอา นางขยิบตาให้เพื่อนใหม่พร้อมกับรอยยิ้มกริ่ม
“เต็มที่เลยไกอา งานเลี้ยงของข้าไม่อนุญาตให้ใครกลับก่อนที่ฟ้าจะสาง”
ไกอาหลับตาลงช้าๆ เมื่อเธอรับรู้ได้ว่าตัวเองถูกหลอกเข้าให้แล้ว ประตูถูกปิดลงพร้อมกับเสียงล็อคกุญแจ
เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของท่านดยุค ก่อนจะรีบเดินไปที่ประตู
“โนแอล..ขอร้องข้าจะกลับ..”
“พักผ่อนในนั้นก่อนเถิดไกอา เดี๋ยวพอฟ้าสางข้าจะไปส่งเจ้าด้วยตัวเองเลย ฝากท่านอาดูแลเพื่อนใหม่ของข้าด้วยนะคะ”
ว่าไงนะ..ท่านอา?
ที่นี่คือกระโจมที่ไม่มีหน้าต่างสักบาน มีเพียงเตียงนอนและอาหารเล็กน้อยกับขวดสุราที่วางเอาไว้ข้างเตียง กระโจมที่ทำจากผ้าแต่ประตูกลับทำจากไม้ที่ไม่อาจพังออกไปได้
“ไม่ทราบว่าท่านดยุคพอจะมีมีดไหมคะ”
ถึงอย่างไรกระโจมแห่งนี้ก็ทำจากผ้า เพราะอย่างนั้นหากว่ามีมีดตัดน่าจะสามารถทำรูเล็กๆ แล้วมุดออกไปได้
“เลดี้..ที่นี่ไม่อนุญาตให้พกอาวุธเข้ามาหรอกครับ แล้ว..ทำไมท่านถึงหาทางหนีแทนที่จะมาสนุกกับข้าล่ะ?”
เขานั่งลงบนเตียงพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่มัน..เหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นซะทีเดียว
“ข้าไม่มีความคิดที่จะทำเช่นนั้นค่ะ”
เมื่อรู้ว่าการหาทางหลบหนีออกไปจากที่นี่มันไร้ประโยชน์ เช่นนั้นไกอาจึงนั่งลงแล้วเริ่มรับประทานผลไม้ในถาด เธอหิว..เพราะนอนไปนานมากขนาดนั้นตื่นมาได้กินเพียงขนมปังก้อนเดียว หลังจากนั้นก็เตรียมตัวมางานเลี้ยงที่คาดหวังว่าจะมีอาหารให้ทานได้อย่างหนำใจ แต่ปรากฏว่างานเลี้ยงของเรามันไม่เหมือนกัน นี่มันไม่ใช่งานเลี้ยงเลยไม่มีตรงไหนที่เป็นงานเลี้ยงเลยสักนิด มันคือการนัดมาโบ๊ะบ๊ะกันมากกว่า
“เพราะอะไรกัน เพราะว่าเจ้ามาจากจักรวรรดิอย่างนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นนี่คือช่วงเวลาที่ดีที่เจ้าจะมาเรียนรู้ธรรมเนียมของนอลข่าน”
“เพราะข้าเชื่อมั่นในเรื่องของสามีและภรรยาค่ะ”
“เหอะ เชื่อมั่นในเรื่องนั้นแต่ก็กล้ากราบทูลขอมีสามีสองคนเนี่ยนะ? เจ้ากำลังทำตัวย้อนแย้งอยู่นะ”
ไกอากัดแอปเปิ้ลลงไปคำโต เธอเคี้ยวผลไม้ในปากพร้อมกับมองหน้าของท่านดยุค
“ใช่ค่ะ แต่ถึงข้าจะขอไปแบบนั้นแต่ข้ามั่นใจว่าข้าจะสามารถมอบความรักให้กับสามีทั้งสองคนของข้าได้ ทั้งเรื่องความรักและเรื่องอย่างว่าด้วย”
คาเรนหรี่ตามองหน้าของไกอา ริมฝีปากของเธอเป็นสีแดงระเรื่อ มันน่ากดจูบมายิ่งขึ้นไปอีกเมื่อมันถูกเคลือบด้วยน้ำหวานของแอปเปิ้ล เขาเดินเข้ามาที่นี่ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น แต่เธอกลับบอกว่าเธอจะไม่ทำเรื่องที่เขาต้องการจะทำ..เหอะ นี่มันเรื่องตลกร้ายอะไรกัน
“เจ้าพึ่งมาที่นอลข่าน เจ้าอาจจะยังไม่รู้ว่าข้าไม่ได้มีเวลามากมายนัก และเหล่าสตรีเข้าแถวเพื่อรอคอยร่วมหลับนอนกับข้าแถวยาวมากแค่ไหน”
มุมปากขอไกอากดลึกเป็นรอยยิ้ม
“แต่ท่านก็ตรงเข้ามาที่นี่ในทันทีที่ โนแอลให้สาวใช้ของนางไปตามท่านมาหาข้า..หรือไม่จริงท่านดยุค สตรีที่ต่อแถวรอร่วมหลับนอนกับท่านคงจะทำเรื่องแบบนั้นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วละสิ ท่านคงกำลังมองหาความแปลกใหม่..”
“เชื่อเถอะว่าไม่ใช่ข้าเพียงผู้เดียวที่กำลังมองหาความแปลกใหม่ แต่บุรุษทุกคนในนอลข่านกำลังมองมาที่เจ้า ด้วยสายตาและความต้องการเช่นเดียวกันกับข้า”
นี่เขากำลังจะบอกว่าบุรุษทุกคนในนอลข่านนั้นมองว่าเธอคือของใหม่ และพวกเขาพร้อมจะเล่นสนุกกับเธอแต่ไม่มีใครที่จะอยากแต่งงานกับเธออย่างงั้นเหรอ?
จะดูถูกกันมากไปแล้วดยุค เธอไม่ใช่เด็กที่ไม่ประสีประสาสักหน่อย กับเรื่องเช่นนี้ในชีวิตครั้งที่แล้วก็ทำมานับครั้งไม่ถ้วน เธอจะขอสั่งสอนเขาหน่อยเถิดว่า..อย่ามาดูถูกเธออีกเพราะคนที่จะต้องร่ำร้องหาเธอราวกับสุนัขติดสัด มันคือเขา
- Writer
