รักนี้ต้องปกป้อง

เอี๊ยดดดดดดด!! เสียงล้อรถบดไปกับถนนคอนกรีตจนเกิดเสียงดัง เมื่อเจ้าของรถยนต์คันหรูหักพวงมาลัยรถเข้ามาจอดที่ข้างทาง “ลงไปได้แล้ว” พร้อมรักเอ่ยไล่หญิงสาวข้างกาย ให้ลงไปจากรถของเขา ดวงตาคมกริบไม่แม้แต่จะอยากมองหญิงข้างกายเลยด้วยซ้ำ แค่ให้ติดรถมาตามที่แม่บอก ก็อึดอัดใจจะแย่ ขืนให้ร่วมทางไปจนถึงมหาลัยด้วย มีหวังเขาต้องเป็นบ้าตายก่อนแน่ๆ “แต่...ยังไม่ถึงมหาลัยเลยนะพร้อม...” สาวสวยใบหน้าสวยละมุนกล่าว ท่าทียึกยักไม่กล้าที่จะลงจากรถของเขานั่นอีก ที่ทำให้พร้อมรักรู้สึกหงุดหงิดเพิ่มขึ้นไปกว่าเดิม “บอกให้ลงไปไง!...แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปฟ้องแม่ฉันเด็ดขาด...ไม่งั้น...ชีวิตเธอไม่สงบสุขแน่” เขาตวาดเสียงดังจนเธอตกใจสะดุ้งตัวโยน ไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขานักหนา เขาจึงได้รังเกียจเธอขนาดนี้ ทั้งที่เธอก็ดีกับเขายอมเขาทุกอย่าง และน่าแปลก ขนาดเขาดูถูกเธอสารพัด แต่หัวใจของเธอก็ยังดื้อด้านที่จะรักเขาอยู่ได้ “แล้วก็เลิกทำหน้าซื่อบื้อแบบนั้นสักทีได้ไหม มันน่ารำคาญ...วุ๊ว!!...รีบๆ ลงไปเลยไป” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไร จึงหันไปมอง แต่แค่แวบเดียวก็ต้องรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง กับความยอมคนไม่หือไม่อืออะไรกับใคร จืดชืดฉิบหาย!! จึงรีบสะบัดมือไล่เธอให้ลงไปให้พ้นๆ “อืม...ขอโทษนะ...” รีบคว้ากระเป๋าสะพายแล้วรีบเปิดประตูลงจากรถคันหรูไปด้วยความร้อนรน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่นั่งรถร่วมทางกันมาแล้วโดนเขาไล่ลงมาอย่างกับหมูอย่างกับหมา เจ็บจี๊ดทุกครั้งที่เขาหงุดหงิดใส่ ตวาดราวกับเธอไม่ใช่คน ถ้าเลือกได้ วันนั้นเธอก็ไม่ได้อยากที่จะให้เป็นเขาหรอก ที่เข้าไปช่วยเธอ ถ้าจะเกลียดเธอขนาดนี้ จะเข้าไปช่วยเธอออกมาทำไม ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เธอตายอยู่ในกองไฟพร้อมกับพ่อและแม่ของเธอเลยล่ะ บรื๋น!!! ทันทีที่เธอปิดประตูรถแล้วเดินออกมา เขาก็รีบเหยียบคันเร่ง พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จนล้อแทบฟรี ฝุ่นที่เกิดจากการเสียดสีของล้อและถนนคอนกรีตลอยฟุ้งจนวิวาห์ต้องยกมือขึ้นมาปัดไล่ให้ออกไปจากหน้าเธอ “แค่กๆๆ” สำลักฝุ่นจนหน้าดำหน้าแดง จากนั้นก็เดินไปโบกรถแท็กซี่เพื่อไปยังมหาวิทยาลัยทันที ในขณะเดียวกันนั้น กลับมีสายตาคมๆ ของใครบางคนมองผ่านกระจกรถสปอร์ตคันหรูสีดำที่จอดติดไฟแดงอยู่ ทุกการกระทำตั้งแต่ที่เธออยู่ในรถ จวบจนลงจากรถ เขาเห็นมันทั้งหมด หากแต่ไม่ได้สนใจหรือเก็บมาใส่ใจอะไร ในใจก็คิดแค่ว่าคงจะผัวเมียตีกันอะไรทำนองนั้น ครั้นพอสัญญาณไฟแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาก็รีบเคลื่อนรถออกไปด้วยความเร็วทันที “อะไรเนี้ยวิวาห์ ทำไมตัวมอมแมมแบบนี้” ซิมปอร์ เจ้าของใบหน้าสวยเปรี้ยว ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย มองไปที่เสื้อผ้าเปื้อนๆ ของเพื่อน พร้อมกับช่วยปัดให้ดูสะอาดยิ่งขึ้น “ก็...เมื่อกี้ฉัน...ฉัน...เอ่อ...” ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีให้เพื่อนรักของเธอไม่เกลียดเขาไปมากกว่านี้ “ไม่มีอะไรหรอก เข้าเรียนกันเถอะ” สุดท้ายเลยจำเป็นต้องเลี่ยงไปอย่างเช่นทุกครั้ง จะให้โกหกปั้นน้ำเป็นตัว ก็ดันโกหกไม่เก่งอีก “มันอีกแล้วใช่ปะ มันทิ้งแกอีกแล้วใช่ไหม!!” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “วิวาห์...เมื่อไหร่แกจะออกมาจากมันสักที...เงินพ่อแม่แกก็ทิ้งเอาไว้ให้ตั้งเยอะ...แกออกมาจากขุมนรกขุมนั้นเถอะนะ” ซิมปอร์เสนอวิธีที่จะช่วยให้วิวาห์นั้นหลุดออกมาจากความรู้สึกระทมนั้นเสียที “แก เขาเป็นผู้มีพระคุณกับฉัน...ถ้าวันนั้นเขาไม่เข้าไปช่วย...ฉันคงตายไปแล้ว...อีกอย่างแม่ของพร้อมเขาก็เป็นเพื่อนรักของแม่ฉัน...ท่านดีกับฉันมาก...ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เองฉันทนไหว...” เธอรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วงเธอมาก แต่สถานการณ์ที่เธอตกอยู่มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก มันค่อนข้างลำบากใจอยู่ไม่น้อย หากออกมาคุณแพรนวลแม่ของพร้อมรักก็จะหาข้ออ้างดึงเธอกลับไปอยู่ดี “หึ่ย!! ฉันละอยากจับแกหักคอจริงๆเลย” พูดพร้อมกับยกมือขึ้นทำท่าจะบีบคอเพื่อน ด้วยความหมั่นไส้กับความยอมคนของเธอ “ขอโทษ...” “โอ๊ย จะบ้าตาย...เลิกพูดคำว่าขอโทษๆๆๆๆ สักที...รู้ไหมว่าแกขอโทษจนติดเป็นนิสัยแล้วนะ” กลอกตามองบนด้วยความหัวเสีย ที่เพื่อนรักนั้นทำตัวไม่ได้ดั่งใจ แถมยังปล่อยให้ไอ้นรกนั่นโขกสับอย่างกับทาส “เอ้า...มาพอดีเลย...มานี่หน่อยดิ...” พร้อมรักกระดิกนิ้วเรียกวิวาห์ ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องเรียน พร้อมกับเพื่อนรักอีกคน สายตาคมๆ ตวัดมองไปที่ซิมปอร์ที่ยืนอยู่ข้างกายด้วยสายตาโลมเลีย อย่างไม่คิดที่จะปกปิด จนเจ้าของเรือนร่างอรชรนั้นถึงกลับกลอกตามองกลับไปด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่คิดที่จะปิดบังเช่นกัน “จดๆ จะเอาอะไรก็จดมา” เสียงเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขากำลังหยิบกระดาษโน้ตมาจดเมนูที่อยากได้ พรึ่บ!! “ไปซื้อมา!!” กระดาษโน้ตพร้อมกับเมนูน้ำร่วม10รายการถูกโยนลงไปตรงหน้าวิวาห์ “อยากกินก็ไปซื้อเอง!! อย่ามาใช้เพื่อนฉัน” “เธอยุ่งอะไรด้วย อ๊า...เรียกความสนใจให้ฉันสนใจสินะ...ได้สิ...แต่ต้องเลิกคบยัยจืดนี่ก่อนนะ แล้วฉันจะรับเธอเข้าแก๊ง” “แก๊งนรกแบบนั้น เชิญอยู่กันตามสบายเถอะ...มานี่...ไม่ต้องไปซื้อให้มัน!!” พ่นคำด่าทอใส่หน้าพร้อมรักเสร็จก็หันไปคว้าแขนเพื่อนสาวให้เดินไปหาที่นั่งทันที “ก็ถ้าไม่ไป...รู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร?” ยกคำขู่ขึ้นมาจนสองขาเรียวนั้นชะงัก “เธอเคยเป็นเด็กดีของฉันนี่วิวาห์ อย่าต่อต้านฉันเพียงเพราะเพื่อนของเธอแค่คนเดียวสิ” ยกยิ้มร้ายใส่อย่างเหนือชั้น “อย่านะวิวาห์” ซิมปอร์ส่ายหน้าเบาๆ ดวงตากลมโตเว้าวอนไม่ให้เธอยอมเขา แต่สุดท้ายเธอก็เลือกดันมือซิมปอร์ออกแล้วเดินไปก้มหยิบกระดาษโน้ตที่อยู่บนพื้นมาถือไว้ “จิ๊!!” ในเมื่อเพื่อนไป เธอก็ต้องไปด้วย ขืนอยู่ ได้โดนสายตาของไอ้บ้านั่นแทะโลมแน่ๆ อีกอย่างตอนนี้เซคที่เธอเรียน ก็ยังไม่มีคนอื่นเข้ามาด้วยสักคน มีแต่พวกพร้องของเขาทั้งนั้น “หึ!! นึกว่าจะแน่!! สุดท้ายก็ต้องยอมเป็นทาสกูอยู่ดี” พูดจบเพื่อนๆ ของเขาก็ต่างพากันหัวเราะอย่างพออกพอใจ กับเบ๊ของเพื่อน ที่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งของพร้อมรักอย่างเลี่ยงไม่ได้