“เจ้าไม่หึงหวงข้าหรือหากข้าต้องมีลูกกับหญิงอื่น”
เขาถามนางคล้ายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถเหนี่ยวรั้งความสัมพันธ์ของเราไว้
หญิงสาวจับมือเขาปลดออก ประหนึ่งปลดปล่อยความสัมพันธ์เสี้ยวสุดท้ายอันเปราะบางให้หลุดลอย
“คนที่พร้อมจะหึงหวงท่าน นางตายไปแล้ว...”
เฉินเจียหมิง
ยามซื่อ[1]ในวันรุ่ง จวนไป๋พลันมีเงินหีบใหญ่ส่งมาถึงโถงเรือน นำโดยเฉินเทียนอี้และเฉินเจียหมิง
ไป๋หลิงเซียวกับฮูหยินใหญ่ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
“ใต้เท้าเฉิน ท่านกำลังทำสิ่งใดหรือ?” ไป๋หลิวเซียวถามขึ้นอย่างงุนงง
เฉินเทียนอี้ต้องแบกหน้าเหี่ยวๆ ของตนตรงเข้าหาไป๋หลิงเซียวอย่างนอบน้อมอย่างที่ไม่เคยต้องทำมาก่อน
ด้วยตัวเขาเองเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ในขณะที่อีกฝ่ายแม้ตำแหน่งไม่ด้อยแต่ก็เป็นขุนนางชั้นผู้น้อยกว่าเขา
“ใต้เท้าไป๋ เรื่องหมั้นหมายของพวกเราสองสกุลจำต้องสิ้นสุดเพียงเท่านี้ ทั้งหมดนี่คือเงินชดเชยที่ข้าเต็มใจมอบให้ท่าน”
“หา!
