ถนนประดับด้วยอิฐบล็อกตลอดแนวทางเดิน ปนัดดายิ่งย่ำเท้าเพื่อก้าวไปให้ถึงห้องนอน เวลานี้เธออยากอาบน้ำชำระร่างกายให้เร็วที่สุด แต่ก้าวแรกที่ก้าวเข้าไปในบ้าน ทำให้เธอถึงกับวางหน้าไม่ถูก เมื่อเสียงพูดคุยดังแว่วให้ได้ยิน ครั้นพอเพ่งมองให้ดี เธอจึงเห็นว่าในห้องรับแขกไม่ใช่มีแค่พ่อ แต่กลับมีชายฉกรรจ์หน้าตาไม่เป็นมิตรนั่งหน้าตาเขียวช้ำบวมปูด โดยคนรูปร่างท้วมหัวล้านแต่งตัวดี นั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยสี่คนที่เหลือยืนอยู่ไม่ห่างจากชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จัก ทั้งหมดมีสีหน้าเคร่งเครียด อีกทั้ง ทั้งหมดมีสภาพสะบักสะบอมไม่ต่างกัน
“หายไปไหนมาทั้งคืน” น้ำเสียงเรียบนิ่ง หากแต่นัยน์ตาหม่นเศร้าของสงวนเอ่ยถาม เมื่อเห็นลูกสาวคนเดียวโผล่พ้นประตูด้านหน้า
ปนัดดาหยุดชะงัก กลืนก้อนแข็งๆ ลงท้อง “คุณพ่อ เอ่อ... มีธุระอะไรกับหนูหรือเปล่า?” เธอรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ โดยเหลือบมองบุคคลที่คาดว่าน่าจะเป็นแขกพ่อ ด้วยความคับข้องใจ
