เสียงของใครคนหนึ่งเรียกชื่อที่คุ้นหูจนพวกเราก็นั่งกินกันอย่างสนุกสนาน หันไปมองตามต้นเสียงนั้น เป็นใครคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยรู้จัก เอม !!!!!!
เอม : โอ๊ต (ผมได้ยินเอมเธอเอ่ยเสียงเบา สีหน้าแม้จะตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ปรับสีหน้าเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยในทันควันเมื่อเขาคนนั้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้ม และท่าทางที่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย)
แพรว : บังเอิญโลกกลมเนอะ (ผมได้ยินเบา ๆ ในการที่แพรวกระซิบข้างหูเอม)
เอม : กลมเกินไปปะมึง (เธอกระซิบกลับ)
ไม่นานใครคนนั้นก็เดินมุ่งหน้ามาหยุดข้างๆ เอม ทุกสายตาต่างมองไปที่บุคคลที่เพิ่งมาถึง แต่เขานั้นกลับไม่สนใจใครเลยนอกจาก " เอม” สายตาที่เขามองมาที่เอมที่เหมือนคนที่คุ้นเคยกัน
โอ๊ต : เอมใช่มั๊ย (ผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างดีใจ แต่ผมกลับไม่ชอบใจแต่ก็ต้องทำนิ่งไว้และสังเกตไปเรื่อย ๆ)
เอม : อืม.....(เอมตอบเสียงนิ่ง)
โอ๊ต : เอมสบายดีใช่ไหม (ผู้ชายคนนั้นถามเอมและเอื้อมมือจับมือเอม
