หนุ่มนักธุรกิจมาดนิ่ง&ผู้จัดการสาวหน้าหยิ่ง

ตอบคำถาม

เดี๋ยว !!!

เอม : คะ (เธอปล่อยมือจากลูกบิดแล้วหันหน้ากลับไปหาผู้เป็นนาย ด้วยสายตาที่นิ่งเรียบอย่างเก็บอาการทั้งที่อยากจะระเบิดอารมณ์ใส่หน้าเขาเต็มที คนอะไรจะยียวนกวนประสาทได้ขนาดนี้)

ชิน : ผมยังไม่ได้อนุญาตให้คุณออกไปเลยนะ (เขาย้อนเสียงนิ่งและเย็นชาสุดๆ พร้อมกับเดินสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วมาหยุดตรงหน้าเธอ ด้วยความสูงที่เหลื่อมล้ำ จนต้องก้มมองต่ำเพื่อให้มองหน้าเธอชัดขึ้น ยิ่งมองใกล้เขานั้นก็ยิ่งอยากได้เธอมาครอง)

เอม : เอมดูแล้ว คุณชินไม่น่าจะมีธุระสำคัญเท่าไหร่ (เธอเงยหน้ามองสบตาเขาแล้วตอบออกไป)

ชิน : ชิน เรียกผมว่า "ชิน"

เอม : เพราะอะไรคะ? เอมขอเหตุผลค่ะ

ชิน : ผมไม่มีเหตุผล (เขาหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะเหมือนเดิมอย่างไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจกลับอยากหัวเราะดัง ๆ กับท่าทางของเธอที่เหมือนกำลังโมโหแต่เธอนั้นเก็บอาการไว้) ...แค่อยากให้เรียก (เขาตอบกลับแบบกวนๆ ไม่ได้มีอะไรเขานั้นแค่อยากคุยกับเธอนาน ๆ)

เอม : คงไม่เหมาะสมค่ะ ("เริ่มโมโหแล้วนะเว้ย ไอ้คุณชิน" เธอทำได้แค่บ่นในใจเท่านั้น) / คุณชินเป็นถึงระดับผู้บริหาร จะให้เอมเรียกแค่ชื่อ คงไม่เหมาะ

ชิน : ผมไม่แคร์และไม่ถือด้วย ... หนัก (เขาอมยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้แกล้งคนตัวเล็ก)

เอม : ตะ ..........

ชิน : ไม่มีแต่

เอม : "เผด็จการ" (เธอพูดเบาๆ เพราะเขาคงไม่ได้ยินมั้ง)

ชิน : จะนั่งได้หรือยังหรือผมต้องอุ้มคุณถึงจะนั่งได้

หญิงสาวเดินกลับไปนั่งที่เดิม ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเขานั้นคือเจ้านายทั้งที่ในใจนั้นอยากจะโวยวายตะหวาดใส่หน้าจนแทบบ้า ผู้ชายอะไรกวนประสาท

เอม : กวนประสาท (เสียงงุบงิบในลำคอที่พูดจนไม่มีสามารถได้ยิน ก่อนที่ก้นงอนจะหย่อนลงเก้าอี้ตรงข้ามเขา)

ชิน : ผมมีอีกคำถามจะถาม

เอม : มีอะไรจะถามเอมคะ (เธอกัดฟันตอบย้อนถามกลับอย่างควบคุมอารมณ์ ถึงแม้จะอยากลุกเดินหนีแค่ไหน แต่ก็ทำได้เพียงทำตามอย่างจำใจ) ชิน : เอมมีแฟนหรือยัง ?

คำถามนี้ทำเอาเธอถึงกับนิ่ง อึ้ง ไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกตาโต และตกใจในเวลาเดียวกันเพราะไม่คิดว่าการที่ถูกเรียกพบระหว่างพนักงานอย่างเธอกับผู้บริหารอย่างเขา จะมีการถามแบบนี้เกิดขึ้น เมื่อดึงสติกลับมาได้เธอจึงเอ่ยปากออกไป ด้วยทำไมเขาถึงถามเรื่องส่วนตัวแบบนี้

เอม : เรื่องนี้เอมไม่จำเป็นต้องตอบค่ะ

ชิน : แต่ผมต้องการให้คุณตอบ เพราะผมอยากรู้ (ลำขาแกร่งยกนั่งไขว่ห้าง ถามกลับแบบหน้านิ่งเลิกคิ้วอย่างอย่างยียวน มันยิ่งชวนให้เธอนั้นมีอารมณ์ฉุนมากกว่าเดิม)

เอม : เอมว่าไม่จำเป็นค่ะ แล้วนี่ก็เวลางานด้วย

ชิน : ตอบ....!! (เขาตะเบ็งเสียงแข็งใส่เธอจนสะดุ้งเพราะตกใจ คนอะไรช่างเอาแต่ใจและเผด็จการ)

เอม : ไม่มีค่ะ !! (เธอตอบกระแทกเสียงดังใส่หน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว เพราะตอนนี้เธอเริ่มโมโหเช่นกัน)

ชิน : ก็แค่เนี่ย...มันยากตรงไหน (จากน้ำเสียงน่ากลัวแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งเมื่อได้ยินในสิ่งที่ต้องการ)

เอม : ดิฉันไปทำงานได้หรือยังคะ ?

ชิน : แทนตัวเองว่า "เอม" สิ

เอม : เฮ้อ ! เอมไปทำงานได้หรือยังคะ คุณชิน (เธอเหลืออดจะทนเต็มทีแทบอยากจะกรี้ดร้องใส่หน้าเขาดังๆ แต่ทำไม่ได้ จึงตอบแบบกัดฟันดังกรอดในปากเท่านั้น)

ชิน : ไปสิ ใครห้าม

เมื่อสิ้นคำพูดของเจ้านาย เธอดีดตัวลุกยืนเต็มความสูงกำมือแน่นก่อนจะเดินไปยังประตูด้วยความหงุดหงิด สองขาเรียวเล็กหยุดชะงักยืนข้าง ๆ โต๊ะของเลขาหน้าห้องก่อนจะฝังกำปั้นเล็กกระแทกโต๊ะทำงานเลขาเสียงดัง ปึง !!! เสียงกำปั้นทุบโต๊ะของเลขาสุดสวยดังสนั่น จนเจ้าของโต๊ะนั้นสะดุ้งโหยง

แจน : น้องเอม เป็นอะไรคะ

เอม : เอมอยากกรี๊ดค่ะพี่แจน (เธอยืนค้ำโต๊ะด้วยมือเรียวสองข้าง สีหน้าแดงก่ำแสดงถึงอารมณ์โมโหสุด ๆ) กรี้ดดดดดดดด ....อุ๊บ อี้แอนอ่อยอ่ะเอมอะอ้าอายอับเอ้าอายอี้ (พี่แจนปล่อยเอมค่ะ เอมจะบ้าตายกับเจ้านายพี่)

แจน : น้องเอมพูดว่าอะไรนะคะ พี่ฟังไม่รู้เรื่อง

เอม : อืออ่ะอือ (มือค่ะมือ)

แจน : อุ้ย ...พี่ขอโทษค่ะ พี่ก็ตกใจเสียงน้องเอมนี่นา / ว่าแต่คุณชินเรียกพบมีอะไรคะ

เอม : นี่แหละคะ ที่เอมอยากจะกรี้ดออกมาดังๆ เอมจะบ้าตาย ผู้ชายห่าอะไรกวน Teen มาก

แจน : ชู่ว เบาๆ ค่ะ เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน

เอม : ก็เอมโมโห พี่แจนรู้ไหม เขาไม่ถามเรื่องงานเอมสักคำ ถามอะไรก็ไม่รู้ กวนประสาทเอมมาก เอมนี่แทบอยากต่อยหน้าหงายเลย งานเอมก็เยอะ วันนี้เอมต้องกลับดึกแน่เลย...เฮ้อ (ประโยคสุดท้ายเธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง ก่อนจะก้มหน้าเศร้าถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน)

แจน : สงสัยโมโหจริง ฮ่าฮ่าฮ่า พูดซะยาวเลยพี่ฟังเกือบไม่ทัน

เอม : เฮ้อ ! พูดแล้วเหนื่อยเลยอ่ะพี่แจน เอมกลับไปทำงานก่อนนะคะ ยังไงวันนี้ก็ดึกแน่นอน (พูดจบเธอก็เดินก้มหน้าคอตกกลับห้องทำงาน)

ด้านชินกิ

หลังจากที่คนตัวเล็กเดินออกจากห้องผมไป ผมก็ยิ้มแทบไม่อยากจะหุบยิ้มเลย เมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอ ทำไมเธอน่ารักจังเวลาโมโห ผมนั่งพึมพำกับตัวเองสักพักได้ยินเสียงกรีดของคนตัวเล็กดังอยู่หน้าห้อง เธอคงจะโมโหผมมากๆ สินะ ฮ่าฮ่า เพราะผมก็กวน ยั่วโมโหเธอพอสมควร แล้วไงล่ะ ก็ผมชอบเธอนี่นา ตอนโมโห นี่น่ารักเป็นบ้าเลยทำไมมันดีต่อใจผมขนาดนี้ และเธอก็เป็นผู้หญิงคนแรงที่กล้ากระแทกเสียงใส่ผม มันยิ่งท้าทายให้ผมนั้นอยากเข้าหา แต่ด้วยท่าทางก่อนหน้าเธอคงเกลียดผมจนเข้ากระดูกดำ แต่จะให้ทำยังไงเมื่อใจมันชอบไปแล้ว

*****