จุนซา....(เสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อที่แสนคุ้นเคยในขณที่เขาและเธอนั่งกินข้าวหลังจากซื้อของเสร็จ เมื่อเสียงเรียกชื่อจบลง เจ้าของเสียงก็เดินดุ่มๆ มาประชิดคนที่ตนเอ่ยชื่อนั่นคือ จุนซาฉ
...: ใช่จุนซาจริงๆ ด้วย (เสียงแหลมเอ่ยย้ำ เหมือนกับ ณ ตอนนี้มีแค่เธอกับเขา...เหมือนอีกทีานั่งตรงข้ามเป็นธาตุอากาศไร้ตัวตน)
จุน : อ้าว!! พริกแกง
พริกแกง : มาทานข้าวหรอคะ ขอนั่งด้วยคนนะคะ
จุน : เอ่อ...คง
เอม : เชิญค่ะ (ณัฐณิชาพูดแทรกพร้อมส่งยิ้ม แม้ในใจนั้นจะไม่ยิ้มอย่างที่แสดงออกมา)
จุน : เอม ! (เสียงหนาทุ้มกระแทกเรียกเหมือนขัดใจ)
พริกแกง : ถ้าจุนซาไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ (อีกคนก็แสร้งทำหน้าสงสาร จนน่าเห็นใจ)
เอม : ไม่หรอกค่ะ นั่งเถอะ
พริกแกง : ขอบคุณนะคะ
เอม : ...ตามสบายค่ะ
(แหม่อิหอยหลอดเสือกนั่งถูกที่ด้วยนะ...ข้างกูก็มีไหม)
พริกแกง : ขอบคุณนะคะ...ว่าแต่น้องเป็นใครหรอคะ ?
จุน : ปะ...
เอม : เป็นน้องพ
