บทที่16
หลงเจี้ยนกั๋วเดินกลับรถม้าด้วยความกระวนกระวายใจ เขาพลัดหลงกับชิงชิง เดินตามหามา ครึ่งชั่วยามแล้วก็ยังหาไม่เจอ เกรงว่าอาจจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับนาง
“คุณชายเจ้าค่ะ ข้าเดินไม่ไหวแล้ว”
หลงเจี้ยนกั๋วใบหน้าแดงก่ำ มองคุณหนูหลี่ตาแข็ง หากนางไม่ชวนเขาคุย เขาคงไม่คลาดกับชิงชิง ที่ทำดีด้วยเพราะเขาไม่ได้อยู่ฉางอันตลอด อย่างไรชิงชิงก็ยังอาศัยจวนสกุลหลี่ หากเขาทำการได้ไม่ไว้หน้าคนสกุลหลี่ตัวเขานัเนหาใส่ใจไม่ ห่วงก็แต่ชิงชิงย่อมไม่อาจอยู่อย่างสงบสุข
“ข้าจะจ้างรถม้าให้ไปส่งคุณหนูที่จวน”
“คุณชายจะให้ข้านั่งงรถรับจ้างกลับคนเดียวได้อย่างไร”
หลงเจี้ยนกำมัดแน่นพยายามความคุมน้ำเสียงไม่ให้แข็งกร้าวจนเกินไป “คุณหนูหลี่ ชิงชิงนางไม่ใช่คนฉางอันโดยกำเนิดคงไม่รู้ทางเท่าไร อีกทั้งสาวใช้ข้างกายอายุเพียง 13 หนาว นางทั้งสองคนยังเด็กทั้งคู่ หากท่านเหนื่อยท่านนั่งรถรับจ้างกลับก่อนเถิด ข้าเป็นคนพานางมาหากเกิดอ
