เฌอปรางก้มหน้าลงมองปลายเท้าของตัวเองด้วยความเสียใจ อัปยศอดสูกับชะตาชีวิตของตัวเองนัก
หล่อนรักเควินมาก รักเขาจนยอมได้ทุกอย่าง แม้แต่การเป็นตัวแทนของคนที่เขารักมากก็ตาม
มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าอกตรงตำแหน่งที่มีก้อนหัวใจซ่อนอยู่ น้ำตาไหลริน ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมา
“หนูขอ... เข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“ได้สิ อ้อ แล้วก็เปลี่ยนชุดเสียด้วยล่ะ ชุดนี้มันไม่เหมาะกับเธอเลย”
คำพูดตรงไปตรงมาของเขา มันทำให้หล่อนเจ็บจนแทบเป็นบ้า เขาประกาศให้รู้โดยไม่ปิดบังว่า หล่อนไม่มีทางเป็นสาวงามสะพรั่งในสายตาของเขาได้ แม้จะพยายามสักแค่ไหนก็ตม
กายังไงก็ยังเป็นกา เหมือนกับหล่อนนั่นแหละ...
“ค่ะ...”
หล่อนตอบรับคำเสียงสั่นเทา ก่อนจะรีบก้าวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทรุดกายนั่งกับพื้นเย็นเฉียบทันทีเมื่ออยู่ตามลำพัง หยาดน้ำตาไหลทะลักอาบสองแก้มนวล มือเล็กยกขึ้นอุดปากเอาไว้ เพื่อไม่ให้เสียงร่ำไห้ของตนเองดังเล็ดลอดออกไปเข้าหูเคลวิน
เฌอ
