หล่อนทำได้แค่ฝืนยิ้ม และมองเขาที่เดินจากไปผ่านม่านน้ำตาเท่านั้น
เคลวินไม่ไยดีหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว...
เฌอปรางก้มลงมองพื้นดิน และก็เห็นดอกจำปีบนพื้นที่ถูกฝ่าเท้าของเคลวินเหยียบย่ำจนแหลกเละ แม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม ซึ่งก็ไม่ต่างจากชีวิตของหล่อนเลย เพราะตอนนี้ลมหายใจของหล่อนกำลังตกอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา และทันทีที่เขาโยนหล่อนออกจากเส้นทางชีวิต ทุกอย่างในชีวิตของหล่อนก็คงจบสิ้นลง...
“อ้าว หนูปราง แวะมาหาน้องหนึ่งเหรอ”
หล่อนรีบป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันไปมองป้าลำดวนที่โผล่หน้าออกจากห้องพักมาเจอพอดี
หล่อนจำต้องฉีกยิ้ม ทั้งๆ ที่หัวใจกำลังเจ็บปวดแสนสาหัส จากนั้นก็เดินเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนร่างท้วม และยกมือขึ้นไหว้เหมือนทุกครั้งที่เจอ
“สวัสดีจ้ะป้าลำดวน ปรางแวะมาเล่นกับน้องหนึ่งจ้ะ”
“ตายจริง อย่าไหว้ป้าให้ขี้กลากขึ้นหัวป้าเลย ตอนนี้หนูปรางเป็นคุณนายของไร่แล้วนะคะ”
หล่อนควรจะยินดีกับตำแหน่งนี้อย
