9
1022 Words
ติณณภพเกลียดเครื่องดื่มรสชาติหวาน เขามักจะสั่งอเมริกาโน่เย็นติดเป็นนิสัย แต่นั่งจากบ่ายจรดค่ำออเดอร์อเมริกาโน่เย็นไปแล้วสองแก้ว จะออเดอร์เพิ่มก็สงสารหัวใจเหลือเกิน ไม่อยากให้มันเต้นแรงไปมากกว่านี้ เปลี่ยนไปสั่งเครื่องดื่มรสชาติเปรี้ยวจี๊ดมาลองชิม อย่างน้อย รสเปรี้ยวก็ดีกว่ารสหวานแหละน่า
สายตาชายหนุ่มมองผ่านกระจกหน้าร้านไปยังพ่อค้าแม่ค้าที่ทยอยตั้งร้าน เตรียมพร้อมสำหรับขายของในตลาดยามเย็น
เลยเวลาหกโมงเย็นมาแล้ว ลูกค้าชาวไทยชาวต่างชาติหลั่งไหลมาเดินเที่ยวตามถนนที่มีเสียงดนตรีครื้นเครง ไร้เงามอเตอร์ไซค์พ่วงข้างของแม่ค้าเนื้อย่างเสียบไม้ หล่อนอาจจะหยุดพักหนึ่งวันก็เป็นไปได้
วันต่อมา ติณณภพมานั่งรอที่เดิมคอยมองหาประกายดาว นั่งร้านจนถึงสองทุ่ม ตัดใจว่าวันนี้หล่อนไม่ขายอีกตามเคย
เข้าสู่วันที่สาม เพิ่งจะคิดได้ว่าหล่อนคงไม่มาขายที่นี่อีกแล้ว เขาขับรถไปบนถนนเลียบชายหาดเมืองพัทยา ลดกระจกลงกินลมชมวิว พลางคิดว่าหล่อนจะไปขายที่ไหนได้บ้าง
“เนื้อเหลือแค่นี้เหรอคะ มีอีกไหม”
ลูกค้าผู้หญิงกลุ่มใหญ่เข้ามาเลือก ทำเลข้างเซเว่นอีเลเว่นหน้าชายหาดขายดีมาก ยืนย่างตั้งแต่ช่วงเย็นจนตอนนี้จะสี่ทุ่ม แม่ค้ายังไม่ได้นั่งพักสักครั้ง สภาพร่างกายประกายดาวแสดงออกว่าเหนื่อยล้า ทว่าหญิงสาวยังคงยิ้มสู้ ส่งยิ้มใต้แมสค์ให้ลูกค้าสาว
“เนื้อหมดแล้วค่ะ มีแค่นี้ เหลือแค่ไก่กับหมู”
เนื้อย่างสูตรหมักพิเศษขายดีมากกว่าเมนูอื่น แถมน้ำจิ้มแจ่วสูตรเผ็ดไปด้วย ลูกค้าเอาไปจิ้มกินคู่กับข้าวเหนียว หลายคนกลับมาซื้อซ้ำบอกต่อกันว่าอร่อย
ประกายดาวมาขายที่นี่สามวัน ขายหมดเกลี้ยง ไม่เหลือกลับห้องเช่าเลยสักวัน มันคือความสุขของคนเป็นแม่ค้า
ทำเลขายของแถวนี้ไม่ใช่ว่าอยากขายจะมาขายได้เลย มีแม่ค้าท้องถิ่นจองไว้หมดแล้ว แต่ด้วยความน่าสงสารของประกายดาวที่มาขายคนเดียว อีกทั้งยังอุ้มท้อง พ่อค้าแม่ค้าแถวนี้จึงไม่มีใครหาเรื่อง ทั้งยังช่วยส่งเสียงโพรโมตร้าน สนิทกันภายในระยะเวลาสั้นๆ
ถามไถ่กันไปมา รู้ว่าประกายดาวเกิดที่ไหนต่างพากันร้องอ๋อ เพราะเขตอำเภอข้างๆ มีบ้านเด็กกำพร้าที่เปิดยาวนานหลายสิบปี ตั้งแต่แม่นาง เจ้าของบ้านยังอายุไม่มากจนตอนนี้อายุหกสิบกว่า
แม่ไม่ห่วงสุขภาพตัวเอง ห่วงก็แต่อนาคตของลูกๆ ที่มีเกือบยี่สิบชีวิต คนคลอดลูกทิ้งมีมากทุกวัน แต่เพราะไม่มีเงินสนับสนุนมากพอ แม่หยุดรับเด็กมาเลี้ยงเพิ่ม ดูแลเท่าที่มี ให้ลูกๆ ทุกคนได้เรียนหนังสือในระดับขั้นพื้นฐาน ได้กินอาหาร อาจจะไม่ได้กินดีทุกมื้อ แต่ก็ให้ลูกๆ ได้กินเท่าที่มีกำลังเลี้ยง
ประกายดาวกับประกายฟ้าเข้าทำงานเดือนแรกได้เงินเดือนมา ก็คอยโอนให้แม่เอาไปเลี้ยงน้องๆ เพราะพวกหล่อนถือเป็นเด็กรุ่นแรกที่แม่อุปการะรับเลี้ยง จนเติบโตมาถึงวันนี้
เพราะพื้นฐานตัวเองเป็นแบบนั้น ประกายดาวจึงฆ่าเด็กในท้องไม่ลง ไม่มีเงินเลี้ยงก็ปากกัดตีนถีบให้ผ่านไปวันๆ
ถึงจะเหนื่อย แต่เป็นความเหนื่อยที่มีจุดหมาย เพราะรู้ว่าทำเพื่อใคร
“งั้นเอาหมดเลย เอาข้าวเหนียวหนึ่ง กับไก่ด้วยสองไม้”
“อีเวร ไม้นี้ของกู กูเลือกไว้แล้ว”
เพื่อนที่มาด้วยกันตีมือ ไม่ให้มายุ่งกับบรรดาเนื้อเสียบไม้ที่หยิบมาวางบนเตาย่าง อุ่นให้ร้อนก่อนกิน
ลูกค้าน่ารักยืนย่างเอง แม่ค้าไม่ต้องเหนื่อยทำรอคิดเงินอย่างเดียว แม่ค้ายิ้มดีใจ ขายหมดแล้ว ขายหมดเกลี้ยงเลย
“กลับแล้วเหรอน้องดาว”
แม่ค้าขายส้มตำไก่ย่างร้านฝั่งตรงข้ามตะโกนถาม ป้าร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ข้างกันก็เก็บร้านเตรียมตัวกลับบ้าน เนื่องจากขายหมดเกลี้ยง ไม่เหลือวัตถุดิบขายให้ลูกค้า
“จะกลับแล้วจ้ะป้า ขายหมดเกลี้ยงแผง ตัวเล็กบ่นอยากนอน”
“รีบกลับไปพักผ่อน ขับรถดีๆ ด้วยล่ะ เป็นสาวเป็นแส้หอบท้องออกมาขายของ นึกถึงสมัยป้ายังสาว ลำบากเหมือนหนูนี่แหละ มาถึงวันนี้สามสิบกว่าปีแล้ว ก็ยังลำบากเหมือนเดิม ไม่ไปไหนมาไหนสักที”
ตำส้มตำให้ลูกค้า พร้อมตะโกนเล่าชีวิตวัยสาว
ประกายดาวได้แค่ยิ้ม คิดว่าตัวเองน่าจะไม่ต่างจากป้า
หล่อนไม่มีต้นทุนชีวิต แค่หาเงินหมุนใช้ไปวันๆ จนกว่าลูกจะเรียนจบโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงตอนนั้นก็ใช่ว่าจะเลิกทำงานออกมานั่งนอนรอให้ลูกเลี้ยง ค่าครองชีพสมัยนี้สูง เงินเดือนคนเดียวไม่พอใช้หรอก ยังไงก็ต้องขายของเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองไปเรื่อย พอได้มีเงินกินใช้ไปจนกว่าจะตาย
“ถ้าพรุ่งนี้มาอีก เตรียมของมาขายเยอะๆ นะ วันศุกร์คนมาเที่ยวทะเลเยอะ ย่างตุนไว้ เวลาลูกค้าไหลมาซื้อ จะได้ไม่ขาดช่วง”
“ขอบคุณจ้ะป้า”
หญิงสาวยิ้มรับคำแนะนำดีๆ จากแม่ค้าเจ้าถิ่น
ของที่ซื้อมาตุนไว้ในห้องเช่าใกล้จะหมดเกลี้ยง พรุ่งนี้ตื่นเร็วสักหน่อย ออกไปเดินตลาดซื้อเนื้อกลับมาหมักเตรียมย่างขายช่วงเย็นน่าจะได้เงินเยอะ
ขอให้ได้เงินเยอะๆ ทีเถอะ อยากมีวันหยุดพักผ่อนบ้าง ปกติแล้วขายไม่ค่อยดีก็เลยไม่กล้าหยุดพัก
เตรียมของเอง ขายเอง เหนื่อยไม่ใช่เล่น ขอผ่านช่วงคืนวันศุกร์เสาร์อาทิตย์นี้ไปให้ได้ก่อน ประกายดาวจะให้วันหยุดตัวเอง
“ขายหมดแล้วเหรอ”
“หมดแล้วค่ะ”
ตอบตามสัญชาตญาณ ก่อนหันมาส่งยิ้มให้ลูกค้า
“น่าเสียดาย ว่าจะอุดหนุนสักสิบไม้”
- Writer
