หย่ารักเมียชัง

บทที่ 3 พ่อ แม่ ลูก

งานบริหารโรงแรมนั้นไม่ได้ยากเท่าไรนัก ด้วยความที่เป็นสถานพักผ่อนที่มีลูกค้าประจำอยู่แล้ว ไหนจะชื่อเสียงที่สะสมมาตลอดหลายสิบปีตั้งแต่รุ่นคุณปู่ เมฆคินทร์นั้นถือได้ว่าโชคดีที่สุด เขาคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ใช้เงินมหาศาลทั้งชาติโดยไม่ต้องทำงานก็ไม่หมด ไม่แปลกที่เขาจะเป็นคนมีเพื่อนเยอะ

“งานมึงวันไหนวะ” เสียงของธนภพเอ่ยขึ้นเสียงดังท่ามกลางเสียงเพลงภายในคลับหรู เมฆคินทร์ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเล็กน้อย เขาไม่อยากเชิญเด่นคุณไปเลย ด้วยความที่อีกฝ่ายนั้นเป็นคนปากหมา พูดจาหมาไม่รับประทาน ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเพื่อนเขา ก็คงไม่เชิญ

“วันอาทิตย์นี้ไม่ใช่เหรอวะ” เด่นคุณเพื่อนอีกคนเอ่ยแทรก

“เฮ้ย! อีกไม่กี่วันแล้วนี่หว่า” ธนภพทำสีหน้าตกใจ ทั้ง ๆ ที่ตนนั้นรู้อยู่แล้ว เขาแค่เอ่ยมันออกมาให้บรรยากาศมันอึดอัด ธนภพเป็นคนอย่างนั้น

“เออ นั่นสิ ทำไมมึงมีสีหน้างั้นวะ” เด่นคุณเห็นคนเป็นเพื่อนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สีหน้าอมทุกข์ราวกับว่าจะตายวันตายพรุ่ง ทว่า

“มันคงไม่อยากพาเมียคนใช้ออกงานสังคมมั้ง ฮ่า ๆ” ธนภพที่รอจังหวะอยู่นั้นเอ่ยพูดขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ย ทำเอาเมฆคินทร์ไม่พอใจ

ปึก!

“หุบปากไว้แ-กข้าวบ้างก็ได้นะ!” เมฆคินทร์กระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแรง ๆ จนได้ยินเสียงดังสนั่น เขาไม่ชอบธนภพเลย แต่อีกฝ่ายนั้นเป็นเพื่อนของเขาตั้งแต่ประถม และคนที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากกาวประสานอย่างเด่นคุณก็ทำหน้าที่ได้ดี

“เฮ้ย...ใจเย็น ๆ ดิวะ” เมฆคินทร์เลื่อนสายตาไปมองเด่นคุณ เขาถอนหายใจออกมาแรง ๆ

“ก็ดูมันพูดดิวะ”

“อ้าว! แล้วกูพูดอะไรผิดวะ เขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองว่ามึงจับคนใช้ทำเมีย” ธนภพเน้นคำว่าคนใช้เสียงหนักแน่น ตั้งใจหยามอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ทั้งสองคนนั้นนานนับวันก็ยิ่งเกลียดกันมากขึ้น เขาอยากเลิกคบ ทว่าเด่นคุณนั้นก็ยังอยากให้เพื่อนคืนดีกันตลอด

“เขารู้กันแล้วแต่มึงไม่ต้องพูดก็ได้ไอ้ภพ” เด่นคุณหันไปตวาดเสียงดังใส่คนเป็นเพื่อน เรื่องนี้ก็ยังสร้างปมในใจให้เมฆคินทร์ไม่หาย คนเป็นเพื่อนรู้สึกอายที่ตัวเองนั้นมีเมียเป็นคนใช้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ทั้ง ๆ ที่เขาสามารถหาผู้หญิงดี ๆ ได้ แม้แต่อดีตคนรักอย่างพิมรภัส ที่หล่อนเป็นถึงนางแบบชื่อดัง เขากลับต้องทิ้งเธอไปแต่งงานกับคนใช้ ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากทำ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธเกลียดม่านมุกเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

...บรรยากาศเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เมฆคินทร์เลือกที่จะเงียบไม่เก็บเอาคำพูดแย่ ๆ ของคนเป็นเพื่อนมาคิด ขณะเดียวกันที่ธนภพนั้นก็แอบสะใจอยู่ในอก เขาอิจฉาเมฆคินทร์ อีกฝ่ายนั้นรวยมากแถมยังหน้าตาดีอีกด้วย แม้นว่าเมฆคินทร์จะได้แต่งงานกับคนใช้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าม่านมุกเป็นผู้หญิงที่น่ารัก อ่อนหวาน เป็นแม่ศรีเรือนที่ผู้ชายหลายคนฝันอยากมี แต่เจ้าตัวก็ชอบยกเอาเรื่องที่อีกฝ่ายนั้นเป็นคนใช้มาล้อเมฆคินทร์ เพราะมันจะทำให้คนเป็นเพื่อนหัวเสีย

“กูกลับละ” อย่างเช่นตอนนี้ เมฆคินทร์ลุกขึ้นยืนทันทีหลังจากพูดจบ เขาหงุดหงิด หมดอารมณ์ที่จะนั่งดื่มต่อ

“เฮ้ย! ใจเย็นดิวะ” เด่นคุณเช่นเดิมที่ดึงแขนคนเป็นเพื่อนไว้ แต่คราวนี้เมฆคินทร์ไม่ยอม

“กูกลับก่อน ไว้เจอกันใหม่” ว่าแล้วก็เดินหนีโดยไม่สนคำเรียกของเด่นคุณเลยสักนิด พอเขาจะเดินตามธนภพก็เอ่ยพูดขึ้น

“มึงอย่าไปเอาใจมันมาก ไอ้เมฆมันก็เป็นงี้ เดี๋ยวมันก็มาดื่มกับเราเหมือนเดิม”

“เฮ้อ แต่มึงก็พูดแรงไป ม่านมุกไม่ใช่คนใช้สักหน่อย เธอเป็นพยาบาลดูแลคุณปู่”

“หึ แต่แม่ของเธอก็เป็นคนใช้นี่” ธนภพไม่ยอม ยังคงตอกย้ำความจริงเรื่องนี้ ก่อนที่เขาจะแสยะยิ้มเบา ๆ “หึ มึงยังเข้าข้างม่านมุกเหมือนเดิม ก็อย่างว่า มึงเคยชอบเธอนี่”

“ไอ้ภพ!!” เด่นคุณไม่ชอบ ไม่ชอบให้ธนภพพูดเรื่องนี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เขาปิดบังไม่ให้ใครรู้ โดยเฉพาะเพื่อนรักของเขา

“เอาน่า กูไม่พูดหรอก” ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ธนภพก็แอบยิ้มกรุ้มกริ่มในใจ เขาอยากให้ทั้งสองแตกคอกันมาก แต่ก็เกรงว่าจะวงแตกตามไปด้วย อย่างน้อยเด่นคุณก็คอยรับหน้าที่เป็นกาวประสานให้เขากับเมฆคินทร์ให้คืนดีกันทุกครั้งที่ทะเลาะกัน อย่างไรเขาก็ต้องการผลประโยชน์จากเมฆคินทร์อยู่ดี...

เมฆคินทร์กลับมาบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดขีด แต่เพราะกลับมาไว ลูกสาวก็เลยยังไม่นอน ปุยเมฆหันมามองประตูเมื่ออยู่ ๆ บานประตูก็ถูกเปิดออก

“คุณพ่อ” เด็กน้อยมองผู้เป็นพ่อดวงตาสั่นไหว ยิ่งเห็นใบหน้าบูดบึ้งของผู้เป็นพ่อก็ยิ่งทำให้กลัวไปกันใหญ่ ปุยเมฆกระถดตัวลงจากโซฟา วิ่งไปหามารดาที่ห้องครัว โดยที่ผู้เป็นพ่อยังไม่ทันได้ทำอะไร

“คุณแม่คะ”

“อ้าว...” ม่านมุกกำลังทำกับข้าวให้กับลูกสาวถึงกับชะงัก อยู่ ๆ คนเป็นลูกก็วิ่งมาหา หน้าตาแตกตื่นราวกับเจอผีก็ไม่ปาน “หิวแล้วเหรอ แม่กำลังทอดไข่เจียวให้อยู่นะ”

“คุณพ่อ...”

“หืม...” อยู่ ๆ ลูกสาวก็พึมพำเรียกหาผู้เป็นพ่อ ทั้ง ๆ ที่ผ่านมาไม่เคยร้องหา แต่พอเงยหน้าขึ้นจากบุตรสาวก็ต้องตกใจกับร่างหนาที่เดินเข้ามาในครัว

“คุณเมฆ”

“น้ำเปล่า เอาน้ำเปล่ามาให้ฉัน” เอ่ยเสียงเรียบ ต่อหน้าลูกเขาไม่เคยตะคอกเสียงใส่เธอ ไม่เคยด่าด้วยถ้อยคำรุนแรง และนี่ก็เป็นข้อดีเรื่องเดียวของเขา

“ค่ะ” แปลกใจไม่น้อยที่เขากลับบ้านมาเร็ว ปกติแล้วเมฆคินทร์จะเลี่ยงเจอปุยเมฆ โดยมักจะกลับมาดึก ๆ ดื่น ๆ หลังจากลูกหลับแล้ว สงสัยว่าเขาคงเกลียดลูกจนไม่อยากเจอ แต่หารู้ไม่...เขากลัวใจอ่อนเวลามองหน้าตาน่ารักของลูกสาวต่างหาก

...เมฆคินทร์เดินไปนั่งที่โซฟา ควักเอาโทรศัพท์ออกมาเขี่ยเล่น ก่อนที่สายตาของเขาจะเหลือบไปเห็นกระดาษวาดรูปของคนเป็นลูกที่วางอยู่บนโต๊ะกลางหน้าทีวี

เขาขมวดคิ้วมุ่น ภาพที่เห็นเป็นภาพวาดครอบครัวที่เด็กวาดมีแต่ก้าง ทว่าก็พอดูออกว่ามีสามคนพ่อแม่ลูก มุมปากหนากระตุกเบา ๆ อย่างคนนึกเอ็นดูภาพวาดก้างปลานั้น ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อม่านมุกเดินออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็น ๆ ในมือ

“กลับมาไวนะคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบเพียงแค่ยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากเธอก็แค่นั้น ทว่าสาวเจ้ากลับไม่เดินออกไปเสียที แถมมีท่าทียึกยักเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา

“ไปให้พ้นหน้าสักที” เอ่ยเสียงเข้ม เบื่อหน้าเธอเต็มทน มองทีไรคำพูดของธนภพก็ลอยเข้ามาในหัวทุกที

“เอ่อ ฉันแค่อยากจะขอโทษเรื่องเมื่อเช้าน่ะค่ะ” เธอไม่สบายใจที่ไปกล่าวหาว่าเขาตีลูกจนร้องไห้ ซึ่งคำพูดของหล่อนนั้นก็ทำให้เขาพอใจมากเลยทีเดียว

“หึ ทีหลังก็อย่าทึกทักไปเองอีกล่ะ” มุมปากหนากระตุกเบา ๆ นึกว่าหล่อนจะไม่ขอโทษเขาเสียแล้ว

“เอ่อ ยัยหนูกำลังระบายสีอยู่ค่ะ ลูกบอกไม่กล้ามาระบายตรงนี้”

“ทำไม ฉันไม่ทำอะไรหรอกหน่า” เมฆคินทร์รู้สึกหงุดหงิดที่ลูกสาวกลัวเขา ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เคยทำอะไร ไม่เคยตี ไม่เคยดุเสียด้วยซ้ำ

“ไม่ได้ทำอะไร แต่ก็มองแบบไม่เป็นมิตร ลูกคงกลัวน่ะค่ะ” ชายหนุ่มไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าสายตาที่ตนแสดงออกนั่นแหละที่ใจร้ายสำหรับเด็กคนหนึ่ง

“มองไม่เป็นมิตร ยังไง ฉันก็มองเฉย ๆ” เขาไม่เข้าใจ เชื่อว่าสิ่งที่ตนทำนั้นไม่ผิด เขาก็แค่มองด้วยใบหน้านิ่ง ๆ

“ไม่ค่ะ คุณเมฆต้องยิ้มให้ยัยหนูด้วย เด็กถึงจะเข้าใจค่ะ” หัวคิ้วหนากดลงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าเบา ๆ

“ไม่ใช่ฉัน” ถ้าจะให้ทำแบบนั้นก็คงไม่ใช่เขา เมฆคินทร์ไม่คิดทำเพื่อเอาใจหรอก เขาอยากอยู่เงียบ ๆ เสียมากกว่า

“ถ้าอย่างนั้นคุณเมฆต้องขึ้นห้องไปก่อนค่ะ ยัยหนูจะทำการบ้านระบายสี ตอนนี้กำลังกินข้าวค่ะ”

“ก็ทำไปสิ” นี่มันบ้านเขา ชายหนุ่มไม่พอใจที่เธอมาไล่เขาอย่างนี้ ทำอย่างกับว่าบ้านหลังนี้เป็นของตัวเองอย่างไรอย่างนั้น...