หนึ่งเดือนต่อมา...
“แม่...หนูไม่ยอม ทำไมมันถึงได้ดีกว่าหนู มีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ หนูไม่ยอมนะแม่” กิ่งแก้วบอกแม่พร้อมชี้มือไปทางแสนดีที่กำลังเดินซื้อของกับหนุ่มใหญ่ในร้านเสื้อผ้าแบรนด์หรูในห้าง
“อะไรอีกกิ่งแก้ว” สุดใจถามลูกสาว เพราะยังไม่เห็นลูกเลี้ยงตัวเอง
“ก็นังแสนดีไงแม่ ดูมันสิคะ มันมีความสุขและมีชีวิตดีกว่าลูกสาวแม่อยู่” กิ่งแก้วชี้มือไปทางแสนดีกับจ้างให้แม่ดู
นางสุดใจมองตามมือลูกสาวไปก็เห็นลูกเลี้ยงตัวเองเดินเลือกซื้อของยิ้มระรื่นมีความสุขก็กำมือแน่น
“ไปหามันกัน มันทำให้เราสองคนแม่ลูกต้องระเห็จระเหินออกไปอยู่ห้องเช่าเล็กๆ และหนีเจ้าหนี้ แต่มันกลับได้ใช้ชีวิตสบาย ทั้งๆ ที่แม่ส่งมันไปทำงานขัดดอกแท้ๆ” นางจับมือลูกสาวดึงลากเดินไปหาลูกเลี้ยงทันทีด้วยความแค้นใจ
จ้างพาดอกเบี้ยแสนหวานของตนมาเดินซื้อของใช้ส่วนตัว และพามาเลือกซื้อชุดใหม่สักสองสามชุด ก็แสนดีมีแต่เสื้อยืดโทรมๆ ตัวเก่าๆ เปื่อยๆ
