อาชารู้สึกสบายผ่อนคลายเมื่อได้แนบชิดในกายสาวน้อยไร้เดียงสา เขามองดูร่างเปลือยที่หลับข้างตนเองแล้วยกยิ้มมุมปากเย้ยคนที่หลับด้วยความสมเพชหล่อน
หึหึ
เสียงแค่นขำดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา ตอนนี้ในห้องมืดสนิทไร้แสงไฟ ไม่รู้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้ว มือหนายื่นเอื้อมไปกดเปิดไฟข้างหัวเตียงให้สว่างแล้วก็มองดูนาฬิกาติดผนังตรงข้ามเตียง เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ช่วงนี้เป็นฤดูหนาว ฟ้าจะมืดเร็วกว่าปกติ
“ตื่นได้แล้ว” เขาเขย่าหัวไหล่เนียนคนข้างๆ ให้ตื่น
อือ!
ด้วยความอ่อนเพลียและเป็นครั้งแรกด้วยจึงทำให้เธอเพลียหลับทันทีหลังจากเสร็จบทเพลงสวาท
“เธอควรตื่นแต่งตัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว เดี๋ยวไม่นานไอ้แสงจะกลับมา” อาชาเขย่าหัวไหล่เล็กแรงขึ้นพร้อมกับบอก
พลอยปภัสลืมตาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น หล่อนตื่นเต็มตาแล้วรีบลุกลงจากเตียงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อย
“ห้าโมงเย็นแล้วเหรอคะ น้าชื่นคงตามหาพลอยแล้ว” เธอเอ่ยร้อ
