คุณนายอรุณรุ่งเห็นลูกชายในเช้านี้ที่ต่างจากเมื่อวานแล้วก็ยิ้มมุมปากน้อยๆ อย่างน้อยตอนนี้ลูกชายก็เริ่มคิดได้แล้วว่าควรรักตัวเองไม่ใช่เอาแต่รักนังผู้หญิงสารเลวฐิติมน นางมองดูลูกชายทานข้าวเช้ากับตน และนางก็สั่งห้ามทุกคนไม่ให้พูดถึงฐิติมน ด้วยไม่อยากให้ลูกชายเจ็บปวดอีก นางรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึมของอาชานั้นเต็มไปด้วยความเศร้าตรม
“วันนี้ผมอยากไปดูคนงานปลูกอ้อย ผมจะให้ไอ้แสงพาผมไปที่ไร่” อาชาเอ่ยบอกแม่ที่นั่งหัวโต๊ะ
คุณนายอรุณรุ่งไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เพราะนี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุมาที่ลูกชายอยากออกไปข้างนอกไม่ใช่เก็บตัวอยู่แต่บ้าน
“และเลิกมองผมด้วยสายตาสงสารได้แล้วแม่” อาชาบอกท่านเมื่อเห็นสายตาของท่านที่ทอดมองมาทางตน
“แม่เป็นห่วง แม่ไม่ได้สงสารแก แม่มีแกเป็นลูกคนเดียวนะอาชา”
“ครับ ผมรู้ว่าแม่รักผมมากแค่ไหนและทำเพื่อผมมามากแค่ไหน ตอนนี้ผมก็ยังมาเป็นภาระให้แม่ดูแลอีก”
“ไม่พู
